បើនិយាយអំពីសេចក្តីទុក្ខគឺគ្មានអ្នកណាដែលថាមិនមាននោះទេ គ្រាន់តែថាបរិមាណនៃសេចក្តីទុក្ខនោះតិចឬច្រើនប៉ុណ្ណោះ ។ សេចក្តីទុក្ខមានអំណាចកម្ចាត់បង់នូវស្នាមញញឹមអស់គ្មានសល់ ដោយហោចទៅសូម្បីតែការសប្បាយដែលធ្លាប់តែអ្នកដទៃនិយាយលេងជាមួយ កាលពីមុនធ្លាប់តែសើចក្អាក់ក្អាយ ក៏ប្រែជាក្រៀមស្រពោន នេះក៏ព្រោះតែសេចក្តីទុក្ខមកញាំញីនេះឯង ។
សេចក្ដីទុក្ខមានច្រើនប្រការណាស់ វាកើតស្ទើរតែគ្រប់ពេលវេលា ដែលអ្នកខ្លះត្អូញត្អែរថា ខ្ញុំពិបាកចិត្តខ្លាំង ខ្ញុំពិបាកចិត្តជាងគេ គេធ្វើបាបចិត្តខ្ញុំ កើតទុក្ខព្រោះបំណុល គេមិនឲ្យតម្លៃ គេមិននិយាយរក កើតទុក្ខព្រោះជំងឺ គេមិនពេញចិត្តក្នុងការងារ ដែលខ្លួនបានធ្វើជាដើម ។ គំនិតបែបនេះមិនត្រឹមតែមិនអាចបន្ថយទុក្ខបានទេ តែវារឹងរឹតតែប្រមូលទុក្ខមកក្នុងជីវិតកាន់តែធ្ងន់ថែមទៀត ។
សេចក្ដីទុក្ខរមែងកើតឡើងគ្រប់មនុស្សទាំងអស់ សេចក្ដីទុក្ខទាំងនេះ វាកើតតែអំពីចិត្តរបស់ អ្នកគិតហ្នឹងឯង សមដូចពុទ្ធឱវាទសម្ដែងថាៈ
ធម៌ទាំងឡាយមានចិត្តជាប្រធាន មានចិត្តប្រសើរបំផុត មានចិត្តជាធំ អ្វីៗសម្រេចមកអំពីចិត្ត បើបុគ្គលមានចិត្តត្រូវទោសប្រទូស្ដហើយ ពោលក្ដី ធ្វើក្ដី ទុក្ខរមែងជាប់តាមបុគ្គលនោះទៅដូច កង់រទេះវិលទៅតាមដានជើងគោ ដែលកំពុងអូសទៅដូច្នោះដែរ ។(ដោយសាន សារិន)
ចែករំលែកព័តមាននេះ