ខេត្តប៉ៃលិន ៖ បើតាមការរៀបរាប់ពីលោក សាន សឿន មេភូមិទឹកផុសបានឱ្យដឹងថា «វត្តមង្គលគិរីគង្គា ហៅវត្តទឹកផុស» មិនសូវមានឈ្មោះបោះសម្លេង ដែលអាចឱ្យគេចូលទៅធ្វើបុណ្យទាននោះទេ ព្រោះជាវត្តដែលទើបនឹងកសាងថ្មី មានចម្ងាយចេញពីផ្លូវក្រាលកៅស៊ូប្រហែល១៥គីឡូម៉ែត្រ បើគិតពីក្រុងប៉ៃលិន ឆ្ពោះទៅទិសខាងកើត ដោយធ្វើដំណើរកាត់តាមផ្លូវលំ និងកាត់តាមព្រៃចម្ការពោត និងដំឡូងមី មានការលំបាកក្នុងរដូវវស្សា ហើយមិនសូវមានមនុស្សបានទៅដល់ ក្រៅពីអ្នករស់នៅក្នុងភូមិចំនួន១៥៥គ្រួសារ ដែលមានផ្ទះក្បែរៗ គ្នានៅទីនោះ ហើយអ្នកភូមិតិចតួចប៉ុណ្ណោះចូលទៅធ្វើបុណ្យទាន ។
លោកបន្តទៀតថា ភូមិទឹកផុសនេះ ស្ថិតនៅដាច់ឆ្ងាយពីក្រុងប៉ៃលិនបន្តិច ហើយវត្តនេះ ត្រូវបានកសាងឡើងកាលពីឆ្នាំ២០១៥ ដឹកនាំដោយព្រះមេគណខេត្ត នៅលើខ្នងកូនភ្នំ ដែលមានទទឹង៥០ម៉ែត្រ និងបណ្តោយប្រវែង១០០ម៉ែត្រ ដោយពុទ្ធបរិស័ទនៅក្នុងតំបន់នោះ រួមគ្នាកសាងឡើង ព្រោះម្នាក់ៗ ចង់បានទីវត្តអារាម សម្រាប់ពេលមានបុណ្យទានម្តងៗ ពួកគាត់អាចនាំគ្នាទៅគោរពបូជា និងធ្វើបុណ្យតាមបែបព្រះពុទ្ធសាសនា ឲ្យកើតមាននៅទីនោះ ។
ម្យ៉ាងវិញទៀត ភូមិសាស្ត្រវត្តនេះ ជាតំបន់នៅដាច់ស្រយាលពីទីប្រជុំជន គួបផ្សំនឹងជីវភាពប្រជាពលរដ្ឋនៅតំបន់នោះ មានជីវភាពខ្វះខាត ហើយពឹងផ្អែក តែទៅលើការប្រ កបរបរ ដំណាំចម្ការ រីឯអ្នកភូមិភាគច្រើនមិនសូវខ្វល់ខ្វាយ ក្នុងការចូលរួមធ្វើបុណ្យទាននោះទេ ដោយអ្នកធ្វើបុណ្យប្រហែល១០ទៅ២០ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ក្នុងចំណោមប្រជាពលរដ្ឋទាំងអស់ ទើបការកសាងអ្វីជាដុំកំភួនមិនបានលូតលាស់ ទៅមុខទៀតនោះឡើយ ។ ចំណែក អ្នករស់នៅឯក្នុងក្រុងប៉ៃលិន យូរៗម្តង ទើបនាំគ្នាបើកបរម៉ូតូ ឬរថយន្តចូលទៅធ្វើបុណ្យនៅទីនោះ ។
បើតាមការរៀបរាប់ពីព្រះតេជគុណព្រះនាម អាន សំណាង ជាចៅអធិការនៅក្នុងវត្តនេះ មាន សង្ឃដីកាថា ក្នុងវត្តនេះ មានព្រះសង្ឃតែ៤អង្គប៉ុណ្ណោះ មានតាអាចារ្យ២នាក់ គណ:កម្មការ២នាក់ ហើយប្រជាពលរដ្ឋចូលទៅធ្វើបុណ្យនៅក្នុងវត្តភាគច្រើន គឺនៅថ្ងៃសីល ថ្ងៃពេញបូណ៌ ថ្ងៃចូលឆ្នាំខ្មែរ ភ្ជុំបិណ្ឌ ដែលមានពុទ្ធបរិស័ទ រស់នៅក្នុងភូមិនោះ និងអ្នករស់នៅក្នុងទីក្រុងមួយចំនួនដែរ ពីព្រោះជាវត្តដែលទើបនឹងកសាងថ្មី មិនសូវល្បីឈ្មោះ ហើយចំពោះបុណ្យកឋិនទាន ឬផ្កាប្រាក់សាមគ្គី មិនសូវមានពុទ្ធបរិស័ទធ្វើដំណើរមកពីចម្ងាយ បានទៅដល់នោះឡើយ ហើយចំណូលបានមក គឺតិចតួចស្តួចស្តើងបំផុត ដោយព្រះសង្ឃ ស្ទើរតែដាច់បាយទៅហើយ ។
ដូចនេះការទទួលបានបច្ច័យតិចតួច ហើយទើបការកសាងព្រះវិហារ ឬកុដិដោយប្រើឈើ ផ្សារដែកប្រក់ស័ង្កសី ជួបការលំបាកខ្លាំង សូម្បីតែបច្ច័យប្រើប្រាស់សម្រាប់ចង្ហាន់ ដែលទទួលបានពីញាតិញមក៏មានការស្តួចស្តើងដែរ ។ ព្រះតេជគុណសំណូមពរ ឱ្យសប្បុរសជនក្នុង និងក្រៅប្រទេសចូលរួមបច្ច័យ ដើម្បីកសាងកុដិសាលាឆាន់វិហារ ព្រមទាំងខ្លោងទ្វារផងដែរ ព្រោះរាល់ថ្ងៃនេះព្រះសង្ឃមានការលំបាកគង់នៅ ដោយមានបន្ទប់តូចៗ ហើយពេលថ្ងៃក្តៅម្តងៗលំបាកក្នុងការទ្រាំទ្រ ។
បើតាមប្រភពពីលោក សុទ្ធ សុខុម ជាអាចារ្យប្រចាំនៅក្នុងវត្តនេះ បានឱ្យដឹងដែរថា ដោយសារ គាត់ចេះផ្សារដែកខ្លួនឯងទើបក្រោយពីទទួលបានបច្ច័យ ពីពុទ្ធបរិស័ទ ចំណុះជើងវត្តបន្តិចបន្តួច លោកក៏យកទៅទិញដែក ដើម្បីផ្សាធ្វើមេដំបូលប្រក់ស័ង្កសី ឱ្យព្រះសង្ឃគង់នៅបណ្តោះអាសន្នរង់ចាំមើល ការប្រគេនបច្ច័យពីបងប្អូន ប្រជាពលរដ្ឋរស់នៅក្នុងនិងក្រៅស្រុក ។ លោកបញ្ជាក់ថា បច្ចុប្បន្ននេះការស្នាក់ នៅរបស់ព្រះសង្ឃក្នុងវត្តខាងលើមានការលំបាក ព្រោះបន្ទប់តូចចង្អៀត ហើយព្រះសង្ឃដែលគង់នៅក្នុងវត្តនេះមិនមែនជាកូនអ្នកភូមិនេះទេ គឺព្រះសង្ឃខ្លះមកពីខេត្តបាត់ដំបង ខ្លះមកពីក្រចេះ សម្រាប់កូនអ្នកភូមិ គឺមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងបួសជាព្រះសង្ឃគង់នៅក្នុងវត្តនេះឡើយ ។
បើនិយាយពីចង្ហាន់វិញ នៅថ្ងៃបុណ្យទានអាចមានប្រជាពលរដ្ឋរស់នៅក្នុងភូមិ១០ទៅ១៥គ្រួសារយកទៅប្រគេនព្រះសង្ឃដែរ តែបើនៅថ្ងៃធម្មតា គឺអត់សូវមានប្រជាពលរដ្ឋចូលទៅធ្វើបុណ្យនោះឡើយ ព្រោះប្រជាពលរដ្ឋភាគច្រើនជាអ្នកដាំពោត និងដំឡូងមី លុះអត់ទទួលបានផល ក៏មិនសូវមានលុយធ្វើបុណ្យទានដែរ ៕ កែសម្រួលដោយ ៖ សុឃាក់
ចែករំលែកព័តមាននេះ