បើយើងសិក្សាពីដំណើររបស់ព្រះពោធិសត្វដែលជាតួអង្គព្រះពុទ្ធ ការសាងបារមីរបស់លោកដោយទានបារមីគឺមហាអស្ចារ្យណាស់ ដែលមនុស្សធម្មតាមិនអាចធ្វើដូចលោកបានឡើយដូចជា ការឱ្យជីវិតជាទាន ឱ្យប្រពន្ធកូនជាទាន លះទ្រព្យសម្បត្តិមហាសាលធ្វើទានជាដើម ។ ទានទាំងអស់នេះគឺលោកផ្គងចិត្តតែម្យ៉ាងគត់ យកព្រះនិព្វានជាអារម្មណ៍ លោកមិនប្រាថ្នាសុខក្នុងឋានទេវលោក…
បើយើងសិក្សាពីដំណើររបស់ព្រះពោធិសត្វដែលជាតួអង្គព្រះពុទ្ធ ការសាងបារមីរបស់លោកដោយទានបារមីគឺមហាអស្ចារ្យណាស់ ដែលមនុស្សធម្មតាមិនអាចធ្វើដូចលោកបានឡើយដូចជា ការឱ្យជីវិតជាទាន ឱ្យប្រពន្ធកូនជាទាន លះទ្រព្យសម្បត្តិមហាសាលធ្វើទានជាដើម ។
ទានទាំងអស់នេះគឺលោកផ្គងចិត្តតែម្យ៉ាងគត់ យកព្រះនិព្វានជាអារម្មណ៍ លោកមិនប្រាថ្នាសុខក្នុងឋានទេវលោក ឬមនុស្សលោកនោះទេ ព្រោះសុខទាំងអស់នេះជាសុខក្លែងក្លាយ សុខលាយឡំទៅដោយសេចក្តីទុក្ខ ទីបំផុតក៏វិលរកសេចក្តីទុក្ខវិញដដែល ។
ឯសាមញ្ញជនវិញធ្វើទានប្រាថ្នាសេចក្តីសុខទាំងពីរគឺ សុខក្នុងជាតិនេះ និងសុខក្នុងបរលោក។ ទានរបស់បុថុជ្ជនជាប់ទៅដោយសេចក្តីប្រាថ្នាដូច ប្រាថ្នាឱ្យមានរូបស្អាត ប្រាថ្នាឱ្យខ្លួនមានទ្រព្យច្រើន កើតក្នុងត្រកូលខ្ពង់ខ្ពស់ ប្រាថ្នាឱ្យបានទៅកើតក្នុងឋានទេវលោកជាដើម ។
សុខក្នុងសេចក្តីប្រាថ្នាទាំងអស់នេះជាសុខមិនអស់មិនហើយ សុខជាប់ទៅដោយសេចក្តីទុក្ខច្រើនជាងសុខ ដែលលោកហៅថា សាមីសសុខ សុខជាប់ទៅដោយគ្រឿងសៅហ្មង ។
ដូចសេចក្តីដែលបានពោលមកនេះមានតែសុខក្នុងព្រះនិព្វានតែមួយគត់ទើបជាសុខពិតប្រាកដ ជាសុខមិនលាយឡំទៅដោយសេចក្តីទុក្ខ ហេតុនេះការធ្វើទានតិចក្តី ច្រើនក្តីគប្បីផ្គង់ចិត្តតាំងចេតនាឱ្យមុតមាំយកព្រះនិព្វានជាអារម្មណ៍ កុំប្រាថ្នាយកសុខក្នុងលោកនេះ ឬបរលោកជាសុខមិនអស់មិនហើយនោះ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ