កាលព្រះបរមសាស្តាទ្រង់គង់នៅក្នុងវត្តជេតពន មានស្ត្រីម្នាក់ចូលទៅក្រាបទូលសួរប្រស្នានឹងព្រះអង្គអំពីរូបសម្បត្តិបុរសស្ត្រីក្នុងលោកអ្នកខ្លះមានរូបសម្ជស្សស្រស់ស្អាត ឯអ្នកខ្លះទៀតរូបសម្រស់មិនបាន តើមកពីបុព្វកម្មអ្វី ? គ្រានោះព្រះដ៏មានព្រះភាគត្រាស់តបនឹងសំណួរយ៉ាងនេះថាៈ
ម្នាលនាងដ៏ចម្រើន បុរសស្ត្រីណាជាអ្នកមិនក្រោធខឹង ទោះជាគេនិយាយប៉ះពាល់យ៉ាងណាក៏មិនខឹង គឺនៅតែមានទឹកមុខស្រស់ញញឹម មិនព្យាបាទ ជាអ្នកធ្លាប់ធ្វើទាន មានឲ្យបាយទឹក ប្រាក់កាក់ជាដើម មិនមានឫស្យា និងមិនចេះច្រណែនអ្នកដទៃ ទើបបុរសស្ត្រីនោះមានរូបស្អាត មានសម្បុរល្អ មានទ្រង់ទ្រាយឧត្តមប្រសើរ គួរឲ្យចង់មើលចង់ឃើញ និងជាអ្នកមានទ្រព្យស្តុកស្តម្ភ មានបុណ្យស័ក្កិធំ ។
ឯបុរសស្ត្រីពួកខ្លះមានសម្បុរអាក្រក់ផង មានរូបរាងអាក្រក់ផង ជាអ្នកក្រខ្សត់ផង និងមិនមានបុណ្យស័ក្កិផង មកអំពីបុរសស្ត្រីទាំងនោះជាអ្នកក្រោធខឹងច្រើន មានចិត្តមានះរឹងរូស មានចិត្តចង្អៀតចង្អល់ គេនិយាយប៉ះពាល់បន្តិចបន្តួច ក៏ចងចិត្តខឹងព្យាបាទ ធ្វើមុខ ក្រញេក្រញូវឡើងភ្លាម និងជាអ្នកមិនដែលធ្វើទានចំពោះសមណៈផង មិនធ្វើទានដល់ជនក្រីក្រផង ជាអ្នកមានចិត្តឫស្សា ច្រណែនចំពោះលាភសក្ការៈដែលគេបានមកដោយកម្លាំងសុចរិត មិនរាប់អានអ្នកដទៃ និងមិនគោរពចាស់ទុំផង ទើបស្ត្រីនោះមានរូបអាក្រក់ផង ក្រខ្សត់ទ្រព្យផង និងមិនមានបុណ្យស័ក្កិផង ។
ទ្រឹស្តីនេះលោកសំដៅន័យថា ការក្រោធខឹងនឹងអ្នកដទៃ ទៅអនាគតជាតិនាំឱ្យមានរូបកាយ ពណ៌សម្បុរអាក្រក់ ការមិនធ្វើទាន ជាហេតុឲ្យក្រខ្សត់ទ្រព្យសម្បត្តិ ការច្រណែនចងចិត្តឫស្សាចំពោះលាភសក្ការៈអ្នកដទៃ គឺមានចិត្តអាក្រក់មិនចង់ឲ្យគេគ្រាន់បើជាងខ្លួន ជាហេតុនាំឲ្យមិនមានបុណ្យស័ក្កិ ។
លុះចប់ប្រស្នាស្ត្រីនោះក្រាបទូលថា បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន ចាប់តាំងពីថ្ងៃនេះទៅ ខ្ញុំព្រះអង្គមិនក្រោធខឹង ខំអត់សង្កត់ចិត្តនូវសេចក្តីក្រោធខឹង ខំធ្វើទានឲ្យបានច្រើន មិនឲ្យសេចក្តីច្រណែនឫស្សាចំពោះអ្នកដទៃកើតឡើងបានឡើយ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ