មនុស្សមិនតិចទេដែលបានក្លាយទៅជាអាត្មានិយមគិតតែពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ធ្វើអ្វីៗទៅតាមចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ខ្លួន ដោយឥតបានគិតអំពីអារម្មណ៍អ្នកដទៃ សូម្បីតែទង្វើនៃខ្លួនប៉ះពាល់សង្កត់សង្កិន បៀតបៀន ធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដល់ផ្លូវចិត្តអ្នកដទៃឱ្យគេសោកសៅ កន្ទក់កន្ទេញយ៉ាងណា ក៏មិនអើពើ មិនយកភ្នែកមើល។ អំពើអសីលធម៌បែបនេះវាជាទង្វើមិនល្អឡើយ ។
បើតែយ៉ាងនេះពាក្យថាស្រឡាញ់ខ្លួន លើកតម្លៃជីវិត តើត្រឹមត្រូវតាមផ្លូវព្រះពុទ្ធសាសនាដែរឬទេ ?
ពិតជាមិនត្រឹមត្រូវទាល់តែសោះ ព្រោះការស្រលាញ់ខ្លួនក្ដី ការឲ្យតម្លៃទៅលើជីវិតក្ដី គឺត្រឹមតែជាការស្រលាញ់ ប្រកាន់ហួងហែងទៅតាមសេចក្ដីប្រាថ្នា ឥតគិតពិចារណា ថាជាអំពើអាក្រក់ ល្អ បាប បុណ្យ គុណ ទោស ខុស ត្រូវអ្វីឡើយ។ ឥរិយាបថបែបនេះឃើញថាផ្ទុយស្រឡះ ប្រាសចាកពីព្រះពុទ្ធដីកាហើយ ។
ដូចនេះការស្រឡាញ់ហួងហែងជីវិតខ្លួនឯង ក៏ត្រូវផ្តល់អភ័យដល់ជីវិតអ្នកដទៃផង ទើបបាននាមថា មនុស្សមានគុណធម៌ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ