បដិសន្ធិរបស់សត្វប្រៀបបាននឹងដង្កូវបាក់ខ្នងគឺហៀបនឹងដាក់ខ្យល់ភ្លាម វិញ្ញាណក៏ចេញចាកផុតពីកាយក្នុងខណៈនោះហើយយោនយកកំណើតថ្មីភ្លាមគឺកើតទៅតាមយថាកម្មរបស់ខ្លួន បើធ្លាប់ធ្វើអំពើល្អ ធ្វើបុណ្យកុសលទុកមកហើយ នឹងនាំវិញ្ញាណទៅកើតនៅក្នុងសុគតិភព តែបើធ្វើអំពើជាអកុសល អំពើអាក្រក់ នឹងនាំបដិសន្ធិរបស់សត្វនោះទៅក្នុងអបាយភូមិមាននរកប្រេតជាដើម ។
ដោយសារតែហេតុនេះហើយបានជាទ្រឹស្តីព្រះពុទ្ធសាសនាអប់រំឱ្យយើងប្រឹងសន្សំបុណ្យកុសលពីឥឡូវនេះទៅ ព្រោះជីវិតយើងនេះមិនឋិតថេរទេ ។ រូបកាយយើងនេះបើពិចារណាឱ្យមែនទែនទៅគ្មានអ្វីដែលជារបស់មានសារសំខាន់ មានប្រយោជន៍សោះ គឺផ្ទុកទៅដោយរបស់បដិកូល របស់គួរខ្ពើមរអើម លាមក ខ្ទុះ ស្លេស្ម៍ ហើយពេលស្លាប់ទៅកាយនេះក៏ដេកស្តូកស្តឹងភ្លឹងឥតកម្រើកដូចជាអង្កត់អុសរកប្រយោជន៍គ្មានឡើយ បើគេយកទៅកប់ រូបកាយនេះនឹងពុកផុតរលេះរលួយរលាយទៅជាចំណីដីអស់ឥតមានសល់អ្វី បើគេយកទៅដុតក៏នឹងឆេះខ្ទេចខ្ទីអស់នៅសល់តែឆ្អឹងកម្ទេចកម្ទីបន្តិចបន្តួចជាប់នឹងផេះផង់។
បើយ៉ាងនេះ តើអ្នកស្លាប់នោះទទួលភាគផលនៃទក្ខិណាទានដែលញាតិឧទ្ទិសទៅដូចម្តេចកើត? ឬមួយក៏មាននៅសេសសល់ធម្មជាតិអ្វីសម្រាប់ទទួលដែរឬទេ?
ពិតណាស់យើងទាំងអស់គ្នាដែលស្លាប់ទៅ បើគេយកទៅកប់ ឬដុតពិតជាបែបហ្នឹងមែន ប៉ុន្តែមិនមែនសូន្យទទេ គឺមិនកើតក្នុងភពខាងមុខនោះទេ នៅតែកើតក្នុងភពខាងមុខជានិច្ច ព្រោះវិញ្ញាណគឺចិត្តនៅចងចាំជាក់ច្បាស់តាមទ្វារទាំង៦ ខណៈខ្យល់ដង្ហើមហៀបដកចេញចាករូបកាយផុតហើយ វិញ្ញាណនេះស្ទុះចេញផុតចាករូបកាយទៅចាប់បដិសន្ធិក្នុងភពខាងមុខរួចស្រេចហើយដែរ បើធ្លាប់ធ្វើអំពើល្អក៏ទៅកើតក្នុងឋានសួគ៌ តែបើធ្លាប់ធ្វើអំពើអាក្រក់ក៏ទៅកើតក្នុងអបាយភូមិ ។
វិញ្ញាណនេះមិនចេះស្លាប់ វិញ្ញាណហ្នឹងហើយដែលមានអំណាចទទួលភាគផលនៃទក្ខិណាទានដែលបុគ្គលឧទ្ទិសទៅនោះ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ