រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ខុសពីបុគ្គលភាគច្រើនដែលបានឡើងតំណែងជាជំទាវ ឬជាឯកឧត្តម គឺតែងតែចង់ដំឡើងខ្លួនឱ្យសមនឹងតួនាទី តែសម្រាប់អ្នកស្រី កែ ឡេង ម្ចាស់មេដាយមាសពិភពលោកកីឡាប៉េតង់ដែលទើបឡើងតំណែងជាមន្ត្រីយោធាផ្កាយ១ ក្នុងក្រសួងការពារជាតិក្នុងនាមជាកីឡាការិនីប្រចាំក្រសួង បែរជាប្រកាសដាក់ខ្លួន និងអះអាងថា ក្រៅពីបន្តជំហរប្រឹងប្រកួតឱ្យបានមេដាយបន្ថែមទៀតមុនចូលនិវត្តន៍ ក៏នឹងខំចំណាយពេលបង្វឹកក្មេងៗជំនាន់ក្រោយដែលចង់ក្លាយខ្លួនជាជើងខ្លាំងកីឡាប៉េតង់ ។ អ្នកស្រីប្រកាសមិនចូលនិវត្តន៍ ឬចោលអាជីពកីឡាប៉េតង់នោះទេ ។
អ្នកស្រី កែ ឡេង បានថ្លែងបញ្ជាក់ថាអ្នកស្រីបានឡើងតំណែងពីស័ក្ដិ៥មកផ្កាយ១ប៉ុន្មានខែមកហើយ ដោយត្រូវបានតែងតាំងជាប្រធានគ្រូបង្វឹកខាងផ្នែកប៉េតង់ ដោយទទួលខុសត្រូវក្នុងការបណ្ដុះបណ្ដាលផ្នែកនេះប្រចាំនៅក្នុងក្រសួងមែន ។ អ្នកស្រីថា តំណែងរបស់ខ្លួនត្រូវបានគេដឹងឮពេញក្នុងក្រសួងអស់ទៅហើយ ដោយតំណែងដែលខ្លួនបានទទួលបានធ្វើឱ្យអ្នកស្រីកាន់តែមានមុខមាត់ក្នុងនាមជាមន្ត្រីរាជការបន្ថែមពីលើអាជីពកីឡា ។
អ្នកស្រីប្រកាសថា ក្រោយបានតំណែងផ្កាយ១ អ្នកស្រីកាន់តែប្រយ័ត្នជាងមុន និងត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយការងារឱ្យកាន់តែខ្លាំងជាងមុន ដោយមិនអាចសំអាងតំណែងខ្ពង់ខ្ពស់ហើយធ្វេសប្រហែសនោះទេ ។ ក្នុងនោះអ្នកស្រីដាច់ខាតត្រូវតែដាក់ខ្លួន និងសកម្មឱ្យខ្លាំងជាមួយកីឡា ដើម្បីឱ្យសមនឹងអ្វីដែលក្រសួងដំឡើងស័ក្តិឱ្យ ។ អ្នកស្រីថា ទម្រាំបានតំណែងផ្កាយ១ក្នុងក្រសួងការពារជាតិ គឺអ្នកស្រីប្រឹងប្រែងខ្លាំងណាស់ ដោយស្ទើរតែលះបង់អស់ជាងពាក់កណ្ដាលជីវិតជាមួយអាជីពកីឡាហើយ ទើបអ្នកស្រីមិនអាចឱ្យខូចឈ្មោះក្រោយឡើងតំណែងជំទាវ ។
អ្នកស្រីខ្លួនកាន់តែខ្ពស់ កាន់តែមិនអាចភ្លេចកីឡា និងរយាលពីការហ្វឹកហាត់ ឬបង្វឹកសិស្សបានឡើយ ដើម្បីជំរុញកីឡាប៉េតង់ ឱ្យមានការរីកចម្រើន ។ ជាមួយនឹងការប្រកាសនេះ ទើបធ្វើឱ្យម្នាក់ៗយល់ថា អ្នកស្រីជាកីឡាការិនី ដែលមិនភ្លេចអាជីពដើម ខណៈដែលអ្នកខ្លះ ប្រសិនបើបានតំណែងខ្ពស់ក្នុងអាជីពកីឡាបែបនេះទៅហើយ នឹងអាចផ្លាស់ប្ដូរកៅអីអង្គុយទៅធ្វើការងារមួយផ្សេងប្រចាំក្រសួងដើម្បីហក់ចាប់ឱកាសមួយផ្សេងនៅក្នុងក្រសួងការពារជាតិ។ អ្នកស្រីថា ខ្លួនស្រឡាញ់ប៉េតង់ខ្លាំងណាស់ ដូច្នេះបើទោះមានតំណែងអាចឈោងចាប់ឱកាសល្អទៀតបាន ក៏អ្នកស្រីនៅតែចង់បន្តអាជីពជាកីឡាការិនី និងជាគ្រូបង្វឹករហូតដល់ក្រសួងលែងប្រើ។
គួរបញ្ជាក់ដែរថា អ្នកស្រី កែ ឡេង កើតនៅថ្ងៃទី ១៥ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៧០ នៅភូមិក្រាំងលាវ ឃុំក្រាំងលាវ ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ដោយអ្នកស្រីកើតបានតែរង្វង់២ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ឪពុកដែលជាកសិករនៅក្នុងសម័យនោះ ក៏ទទួលមរណភាព ទាំងអ្នកស្រីមិនទាន់ស្គាល់មុខច្បាស់នៅឡើយ។ អ្នកស្រីជាកូនពៅក្នុងចំណោមបងប្អូន៩នាក់(ប្រុស៤ស្រី៥) ដោយមានឪពុកឈ្មោះ កែ ភន និងម្ដាយឈ្មោះ ចូ សន ដែលទទួលមរណភាពដូចគ្នាកាលពីឆ្នាំ១៩៨៣ ។
អ្នកស្រីបានចាកចេញពីស្រុកកំណើតក្នុងឆ្នាំ១៩៨៣ ក្រោយពេលម្ដាយបានទទួលមរណភាព ដោយមករស់នៅជាមួយបងស្រីៗ ហើយក្នុងពេលនោះបងរបស់អ្នកស្រី ក៏បានជំរុញឱ្យអ្នកស្រីចូលហ្វឹកហាត់ផ្នែកអត្តពលកម្ម(រត់ប្រណាំង) តែមិនបានធ្វើជាកីឡាការិនីនោះទេ ដោយសារតែអ្នកស្រីគ្រាន់តែហ្វឹកហាត់លេងៗ ដើម្បីសុខភាពច្រើនជាង ។ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៩៣ ក្រសួងការពារជាតិបានជ្រើសរើសកីឡាការិនីបាល់ទះនារី ដោយតម្រូវឱ្យប្រឡងចូលដើម្បីបង្កើតជាក្រុមបាល់ទះនារី ហើយអ្នកស្រីក៏ត្រូវបងៗជំរុញឱ្យដាក់ពាក្យប្រឡង ហើយជាភ័ព្វសំណាងក៏បានជាប់។
តាំងពីពេលនោះមក អ្នកស្រីបានក្លាយជាមន្ត្រីក្រសួងការពារជាតិនៅក្នុងក្របខ័ណ្ឌកីឡាការិនី និងជាគ្រូបង្វឹក ដោយក្នុងពេលនោះ អ្នកស្រីក៏ជាមន្ត្រីដែលមានតំណែងមួយប្រចាំក្រសួងក្រៅពីជាកីឡាការិនីជម្រើសជាតិផ្នែកប៉េតង់ផងដែរ ។ ក្រោយប្រឡងជាប់ក្នុងក្រុមកីឡាការិនីបាល់ទះ របស់ក្រសួងការពារជាតិ ហើយចំពេលក្រសួងនេះរំសាយក្រុមបាល់ទះ អ្នកស្រីក៏ត្រូវក្រសួងជ្រើសរើសឱ្យចូលក្រុមប៉េតង់ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៣ដោយអ្នកស្រីចាប់ផ្ដើមប្រឹងប្រែងហ្វឹកហាត់ ហើយដោយសារភាពប៉ិនប្រសប់អ្នកស្រីក៏ត្រូវក្រសួងបញ្ជូនឱ្យចេញប្រកួតនៅសិង្ហបុរីក្នុងឆ្នាំ១៩៩៩ ។
នៅក្នុងការចូលរួមប្រកួត អ្នកស្រីទទួលបានមេដាយមាសជាលើកដំបូងតែម្ដងជាមួយអ្នកស្រី អ៊ុក ស្រីមុំ ដែលជាដៃគូបច្ចុប្បន្ន ។ បន្តបន្ទាប់មកអ្នកស្រីក៏ត្រូវបានតំណាងឱ្យប្រទេសកម្ពុជាចេញទៅប្រកួតនៅលើឆាកអន្តរជាតិជាប្រចាំ ទាំងការប្រកួតកម្រិតអាស៊ាន កម្រិតអន្តរជាតិ និងកម្រិតពិភពលោក ។ ការប្រកួតនាពេលកន្លងមក ស្ទើរមិនមានការចេញប្រកួតណាមួយមិនទទួលបានមេដាយជូនជាតិត្រឡប់មកវិញឡើយ ។
មកទល់ពេលនេះ អ្នកស្រីទទួលបានមេដាយមាស ៤៧មេដាយ មេដាយប្រាក់១៧មេដាយ និងមេដាយសំរឹទ្ធិ១៣មេដាយ ដោយមិនទាន់រាប់បញ្ចូលមេដាយក្នុងស្រុកដែលអ្នកស្រីទទួលបានពីការប្រកួតនោះផង ។ អ្វីដែលអ្នកស្រីទទួលបានមោទនភាពបំផុតនៅក្នុងពេលនេះ គឺការទទួលបានមេដាយដល់ទៅ៣លើវិញ្ញាសាមួយទល់នឹងមួយ ២នាក់ទល់នឹង២នាក់ និង៣នាក់ទល់នឹង៣នាក់ នៅក្នុងប្រទេសបារាំងក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ប្រជុំដោយកីឡាករកីឡាការិនីជាម្ចាស់មេដាយមាសនៅអន្តរជាតិតំណាងប្រទេស និងតំណាងទ្វីបនីមួយៗប៉ះគ្នា។
អ្នកស្រីថា ការប្រកួតមួយនេះ គឺធំជាងបណ្ដាការប្រកួតកន្លងមកដោយសារតែការប្រកួតដែលបានធ្វើឡើងគឺតម្រូវឱ្យយកតែម្ចាស់មេដាយមាសលើឆាកអន្តរជាតិតំណាងឱ្យប្រទេសនីមួយៗមកប្រកួតតែប៉ុណ្ណោះ ដែលមានន័យថា មេដាយមាសដែលអ្នកស្រីទទួលបានមុននេះ គឺជាមេដាយដែលឈ្នះលើម្ចាស់មេដាយមាសផ្សេងៗ មកពីជុំវិញពិភពលោក ។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៨៦ អ្នកស្រីបានរៀបការជាមួយ លោក សួស សំអឿន អាយុស្របាលអ្នកស្រីជាមន្ត្រីក្រសួងការពារជាតិខាងផ្នែកកងទ័ពជើងគោក ។ សព្វថ្ងៃអ្នកស្រីទទួលបានចំណងដៃកូនប្រុសស្រី២នាក់ គឺកូនប្រុសច្បងអាយុ២៧ឆ្នាំ និងកូនស្រីពៅអាយុ២១ឆ្នាំ ដោយអ្នកទាំង២សុទ្ធតែជាមន្ត្រីប្រចាំនៅក្រសួងការពារជាតិ ខាងផ្នែកប៉េតង់ដូចគ្នា ដោយគ្រាន់តែកូនស្រីអ្នកស្រីហាក់មានជំនាញជាង ហើយបានក្លាយជាកីឡាការិនីជម្រើសជាតិមុននេះ។
អ្នកស្រីថា ខ្លួននឹងបង្វឹកកូនទាំង២ឱ្យស្នងតំណែង ប៉ុន្តែទំនងជាកូនស្រីពៅអាចនឹងដើរតាមគន្លងអ្នកស្រីបានល្អជាង ដោយសារតែនាងក៏ធ្លាប់ចេញប្រកួតនៅក្នុងប្រទេសវៀតណាមមុននេះ ហើយទទួលបានមេដាយប្រាក់ជូនជាតិបានម្ដងដែរ ។ យ៉ាងណាមិញ អ្នកស្រីថា កូនប្រុសក៏ល្អផងដែរ ប៉ុន្តែមកពីលោករវល់នឹងការសិក្សារៀនសូត្រ និងការងារផ្ទាល់ខ្លួនពេកប៉ុណ្ណោះ ទើបមិនសូវបានហ្វឹកហាត់ដិតដល់ ។
ជាមួយនឹងការរៀបរាប់ប្រវត្តិ គឺថាអ្នកស្រីមិនត្រឹមតែជាកីឡាការិនីឆ្នើមនោះទេ ប៉ុន្តែប្រវត្តិជីវិត និងការតស៊ូក្នុងនាមជាកូនកំព្រាទាំងឪពុក ទាំងម្ដាយមានចំណេះដឹងទាប ហើយប្រឹងក្រោកឈរក្នុងនាមជាកូនពៅ រហូតបានក្លាយខ្លួនជាកីឡាការិនីល្បីឈ្មោះដ៏គួរឱ្យស្ងើចសរសើរផងដែរ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ