បុគ្គលខ្លះឲ្យតម្លៃទៅលើជីវិតដ៏លើសលប់ពេករហូតធ្វើជីវិតឱ្យធ្លាក់ចុះក្នុងសេចក្ដីវង្វេង ងងឹតងងល់ ទាញចិត្តឱ្យលែងដឹងលែងយល់នៅអ្វីដែលជាសភាវៈពិតរបស់ជីវិត ។
មានមនុស្សច្រើនណាស់ដែលបានក្លាយទៅជាអាត្មានិយមគិតតែពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ធ្វើអ្វីៗទៅតាមចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ខ្លួន ដោយឥតបានគិតអំពីអារម្មណ៍អ្នកដទៃ សូម្បីតែទង្វើនៃខ្លួនប៉ះពាល់សង្កត់សង្កិន បៀតបៀន ធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដល់អ្នកដទៃឱ្យគេសោកសៅ កន្ទក់កន្ទេញយ៉ាងណា ក៏មិនអើពើមិនយកភ្នែកមើល ។
បើដូច្នេះពាក្យថាស្រឡាញ់ខ្លួន ការឲ្យតម្លៃទៅលើជីវិតតើត្រឹមត្រូវតាមផ្លូវព្រះពុទ្ធសាសនាដែរឬទេ? គឺពិតជាមិនត្រឹមត្រូវទាល់តែសោះ ព្រោះការស្រឡាញ់ខ្លួនក្ដី ការឲ្យតម្លៃទៅលើជីវិតក្ដី គឺត្រឹមតែជាការស្រឡាញ់ ប្រកាន់ជាប់ជំពាក់ហួងហែងការពារ ធ្វើអ្វីៗទៅតាមសេចក្ដីប្រាថ្នា ឥតគិតពិចារណាថាជាអំពើអាក្រក់ ល្អ បាប បុណ្យ គុណ ទោស ខុស ត្រូវទេនោះ ឃើញថាផ្ទុយស្រឡះ ប្រាសចាកពីព្រះពុទ្ធដីកាហើយ ដូចនេះការស្រឡាញ់ហួងហែងជីវិតខ្លួនឯង ក៏ត្រូវផ្តល់អភ័យដល់ជីវិតអ្នកដទៃផង ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ