រាជធានីភ្នំពេញ ៖ សីប៉ាក់តាក្រជាប្រភេទកីឡាបែបល្បែងប្រពៃណីដែលប្រទេសភាគច្រើននៅទ្វីបអាស៊ីសុទ្ធតែអះអាងថាវាជាប្រភេទកីឡាដែលដូនតារបស់ពួកគេបន្សល់ទុកឱ្យ ។ សម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជាប្រភេទកីឡានេះគេហៅថាសីដក់ ឬសីមេលោងមានប្រវត្តិនៅលើទឹកដីកម្ពុជាប្រមាណជាង៥០០ឆ្នាំមកហើយ ។
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ សីប៉ាក់តាក្រជាប្រភេទកីឡាបែបល្បែងប្រពៃណីដែលប្រទេសភាគច្រើននៅទ្វីបអាស៊ីសុទ្ធតែអះអាងថាវាជាប្រភេទកីឡាដែលដូនតារបស់ពួកគេបន្សល់ទុកឱ្យ ។ សម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជាប្រភេទកីឡានេះគេហៅថាសីដក់ ឬសីមេលោងមានប្រវត្តិនៅលើទឹកដីកម្ពុជាប្រមាណជាង៥០០ឆ្នាំមកហើយ ។
លោកឈួន ឡេង ដែលជាអគ្គលេខាធិការសហព័ន្ធកីឡាសីប៉ាក់តាក្រកម្ពុជាឱ្យដឹងថា សព្វថ្ងៃនេះវិញ្ញាសាសីប៉ាក់តាក្រ មាន Double ដែលលេងម្ខាង២នាក់ , Rege ដែលលេងម្ខាង៣នាក់ ,Team ដែលលេងម្ខាង១២នាក់គឺមាន៣ Rege និងវិញ្ញាសា Hoop (ទាត់សីដាក់កន្ត្រក)។ ការទាត់សីដាក់កន្ត្រកនេះមាន៨របៀប (8-Style) គឺទាត់ពែនក្នុង ទាត់ពែនក្រៅ ការប្រើស្មា ,ក្បាល , ជង្គង់ បញ្ជាសី ទាត់ដោយខ្នងជើង លោតខ្វែង និងទាត់ពែនក្រោយ ។
សីមេលោងជាប្រភេទសីដែលត្បាញដោយបន្ទះផ្តៅ ចាក់ជាក្រឡា៤ជ្រុងតូចៗដោយរក្សាទម្រង់សីនេះឱ្យមូលសម្រាប់ទាត់នឹងខ្នងជើង ។ សីមួយប្រភេទទៀតត្បាញពីបន្ទះផ្តៅដែរ ដែលសីប្រភេទនេះសម្រាប់ទាត់នឹងខ្នងជើង កែងជើង ជង្គង់ និងក្បាលជាដើម ឯសីមួយប្រភេទទៀតធ្វើពីស្លាបសត្វនោះគេហៅថាសីពែន ។
នៅក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍នេះ សីប៉ាក់តាក្រនេះមានការវិវត្តយ៉ាងស្មុគស្មាញហើយប្រទេសមួយចំនួនបានប្រកាសជាចំហថា សីនេះមានកំណើតនៅក្នុងប្រទេសរបស់គេ ។ ឆ្នាំ១៩៣០ប្រទេសថៃនិងប្រទេសមួយចំនួនទៀតនៅក្នុងតំបន់បានប្រជែងគ្នាដោយអះអាងថាសីនេះជារបស់ខ្លួន ។ ការប្រជែងដោយគ្មានឈ្នះ គ្មានចាញ់បែបនេះទើបប្រទេសទាំងនោះឯកភាពគ្នាដាក់ឈ្មោះឱ្យសីនេះដោយមិនឱ្យនរណាចំណេញលើនរណាឡើយ ។ ឈ្មោះដែលគេដាក់កាលនោះគឺសីប៉ាក់ រ៉ាហ្គា ហ្សារីង(Sepak Raga Jaring) តែក្រោយមកពួកគេបានឯកភាពប្តូរឈ្មោះទៅជាសីបា៉ក់តាក្រវិញរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ ។
ជាមួយនឹងការដាក់ឈ្មោះថ្មីនោះ សីប៉ាក់តាក្រគេច្នៃវាឱ្យទៅជាប្រភេទកីឡាដែលលេងដោយមានទីលានត្រឹមត្រូវ ហើយគេក៏បានចងក្រងជាច្បាប់-ក្បួនសម្រាប់ប្រកួតផងដែរ ។ ទោះបីវាមិនទាន់ក្លាយជាប្រភេទកីឡាអូឡាំពិក តែសីនេះមានការប្រកួតរហូតដល់ថ្នាក់ជើងឯកតាមតំបន់-ទ្វីប និងពិភពលោកទៀតផង ។ សីនេះគេលេងដោយឈរជារង្វង់ហើយទាត់ឱ្យគ្នាទៅវិញទៅមកដោយពួកគេអាចប្រើស្មា ជង្គង់ ក្បាល ជាដើម។ ការលេងនេះសម្រាប់អ្នកដែលធ្វើឱ្យសីធ្លាក់ដីនោះគេអាចពិន័យដោយដាក់កន្ទុយ បង្អកស្រា ឬប្រើពាក្យចំអកឱ្យទៅតាមការនិយមនៃតំបន់នីមួយៗ ។ សីប៉ាក់តាក្រលេងម្ខាង៣នាក់ដោយមិនគិតពីកីឡាករបម្រុងនោះទេ តែនៅក្នុងការប្រកួតក្រុមនីមួយៗអនុញ្ញាតឱ្យមានកីឡាករតែ៤នាក់ ប៉ុណ្ណោះដោយរាប់ទាំងកីឡាករបម្រុងម្នាក់ផង ។ កីឡាករបម្រុងម្នាក់នោះអាចផ្លាស់ប្តូរបានរហូតដូចកីឡាបាល់ទះដែរ ។
ចំណែកលក្ខខណ្ឌនៃការប្រកួតបើមានក្រុមណាមួយឈ្នះ២សិតជាប់គ្នានោះគឺចាត់ទុកថាឈ្នះជាស្ថាពរហើយ ។ តាមធម្មតាមួយសិតមាន១៥ពិន្ទុតែក្នុងករណីការប្រកួតឈ្នះ-ចាញ់ មួយសិតម្នាក់នោះគឺត្រូវលេងសិតទី៣ទៀតដើម្បីរកអ្នកឈ្នះ-ចាញ់ ដែលសិតទី៣នេះលេងដោយកំណត់ពិន្ទុតែ៦ប៉ុណ្ណោះហើយលេងបាន៣ពិន្ទុនឹងធ្វើការផ្លាស់ប្តូរតារាងគ្នា ។
ទីលានសម្រាប់លេងសីប៉ាក់តាក្រមានទំហំទទឹង៦,២០ម៉ែត្រ បណ្តោយ១៣ម៉ែត្រ ។ ទីលានសម្រាប់បុរស និងសម្រាប់នារីមានទំហំប៉ុនគ្នា ែតកម្ពស់សំណាញ់ខុសគ្នាដោយសំណាញ់បុរសកម្ពស់១,៥៥ម៉ែត្រ ឯនារីកម្ពស់ ១,៤៥ម៉ែត្រ ។ ទីលានទាំងសងខាងសុទ្ធតែមានផ្ចិតមួយដែលមានកាំ០,៣០ម៉ែត្រ ហើយស្ថិតនៅចម្ងាយពីខ្សែបន្ទាត់ទទឹងខាងក្រោយ២,៤៥ម៉ែត្រ និងចម្ងាយ៣,០៥ម៉ែត្រពីខ្សែបន្ទាត់បណ្តោយដែលគេហៅថា រង្វង់វាយសេវា ។ នៅក្បែរបង្គោលសំណាញ់ជាកន្លែងបោះសេវាមានរាង១ភាគ៤នៃរង្វង់ដែលមានកាំ០,៩០ម៉ែត្រ ។
គួរបញ្ជាក់ថា របៀបវាយសេវារបស់សីប៉ាក់តាក្រមិនមែនអ្នកវាយសេវានោះចាប់សីទាត់សំដៅទៅទីម្ខាងទៀតដោយខ្លួនឯងនោះទេ គឺមានកីឡាករម្នាក់ក្នុងចំណោម៣នាក់ជាអ្នកឈរបោះនៅកន្លែងបោះសេវា ។ កីឡានេះលេង៣ប៉ះដូចបាល់ទះដែរ ហើយគេអាចប្រើក្បាលលេងផងដែរ ។ ការលេង៣ប៉ះនេះខុសពីបាល់ទះដោយកីឡាករតែម្នាក់ឯងអាចលេងបានទាំង៣ប៉ះដោយគ្មានបញ្ហា ហើយសីសម្រាប់បុរសលេងមានទម្ងន់៤២០ទៅ៤៤០ក្រាម ឯសីសម្រាប់នារីលេងមានទម្ងន់ពី១៥០ទៅ១៦០ក្រាម ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ