ហេតុអ្វីបានជាប្រទេសចិនមិនព្រមចុះចាញ់សហរដ្ឋអាមេរិក ?
ទីក្រុងប៉េកាំង ៖ កាលពីខែមុន លោកប្រធានាធិបតីអាមេរិក ដូណាល់ ត្រាំ បានដាក់ពន្ធលើដែកថែប និងអាលុយមីញ៉ូមនាំចូល ដែលមានគោលដៅធំលើប្រទេសចិន ។…
ទីក្រុងប៉េកាំង ៖ កាលពីខែមុន លោកប្រធានាធិបតីអាមេរិក ដូណាល់ ត្រាំ បានដាក់ពន្ធលើដែកថែប និងអាលុយមីញ៉ូមនាំចូល ដែលមានគោលដៅធំលើប្រទេសចិន ។ កាលពីថ្ងៃទី២ មេសា កន្លងមកនេះ ប្រទេសចិនបានឆ្លើយតបវិញផងដែរ ដោយដាក់ពន្ធលើផលិតផលអាមេរិកប្រមាណ១២៨មុខ ។
បន្ទាប់មក លោកត្រាំ បានដាក់ពន្ធ២៥% ទៀតលើផលិតផលចិនប្រមាណ១.៣០០មុខ ស្មើនឹងទឹកប្រាក់ប្រមាណ៥០ប៊ីលានដុល្លារ ។ ជាលទ្ធផល ប្រទេសចិនគំរាមថា នឹងដាក់ពន្ធ២៥%វិញលើផលិតផលអាមេរិកប្រមាណ១០៦មុខ រួមមាន សណ្ដែកសៀង រថយន្ត និងយន្តហោះ ហើយពន្ធនេះនឹងអនុម័ត នៅពេលអាមេរិកអនុម័តពន្ធរបស់ខ្លួន ។
ប្រសិនបើពន្ធទាំងនេះត្រូវបានអនុម័តនោះវានឹងបង្កជាសង្គ្រាមពាណិជ្ជកម្ម ហើយសហរដ្ឋអាមេរិកអាចនឹងចាញ់ច្រើនជាងឈ្នះ ។
បណ្តាសេដ្ឋវិទូអះអាងថា គ្មាននរណាឈ្នះទេនៅក្នុងសង្គ្រាមពាណិជ្ជកម្ម ខណៈសេដ្ឋវិទូមួយចំនួនទៀតនិយាយថា វាជាយុទ្ធសាស្ត្រសម្រាប់ការចរចារបស់លោកត្រាំ ដើម្បីជំរុញឲ្យប្រទេសចិនធ្វើកំណែទម្រង់គោលការណ៍ពាណិជ្ជកម្មរបស់ខ្លួន ដូចជា លក្ខខណ្ឌតម្រូវឲ្យក្រុមហ៊ុនបរទេសចែករំលែកកម្មសិទ្ធិបញ្ញា ដើម្បីចូលទៅក្នុងទីផ្សារប្រទេសចិន ជាដើម ។
លោកត្រាំ ធ្វើបែបនេះ ព្រោះគិតថាដោយសារតែប្រទេសរបស់លោកមានឱនភាពពាណិជ្ជកម្មជាមួយចិន ហើយលោកមានគោលជំហរចរចារឹងមាំជាងប្រទេសចិន ។
ប្រទេសចិនជាម្ចាស់បំណុលប្រមាណ១ប៊ីលានដុល្លាររបស់រដ្ឋាភិបាលអាមេរិក ខណៈបំណុលអាមេរិក និងអត្រាការប្រាក់បន្តកើនឡើង ។ រាល់ព័ត៌មានលេចឮថា ប្រទេសចិននឹងបញ្ឈប់ការទិញប័ណ្ណបំណុលរដ្ឋាភិបាលអាមេរិក គឺអាចនឹងជំរុញឲ្យតម្លៃប័ណ្ណបំណុលទាំងនោះធ្លាក់ចុះ និងបង្កឲ្យអត្រាការប្រាក់នៅសហរដ្ឋអាមេរិកកើនឡើង ។ វានឹងបន្តប៉ះពាល់ដល់ជំនឿចិត្តក្នុងទីផ្សារហិរញ្ញវត្ថុផងដែរ ។
ជាមួយគ្នានេះ ទាំងពន្ធរបស់អាមេរិក និងចិន នឹងប៉ះពាល់ដល់ប្រជាពលរដ្ឋអាមេរិកយ៉ាងខ្លាំង ។ ឧទាហរណ៍ ពន្ធរបស់លោកត្រាំ លើដែកថែប និងអាលុយមីញ៉ូមនាំចូល នឹងជំរុញឲ្យវិស័យយានយន្តអាមេរិកបង្កើនតម្លៃផលិតផល។ រីឯពន្ធរបស់ចិន ក៏ប៉ះពាល់ដល់វិស័យសំខាន់ៗរបស់អាមេរិកផ្សេងៗដែរដូចជា វិស័យកសិកម្ម និងផលិតកម្ម ជាដើម ។
ចំណែកវិស័យជាច្រើន និងអតិថិជនក្នុងប្រទេសចិន ក៏អាចនឹងទទួលរងផលប៉ះពាល់ពីសង្គ្រាមពាណិជ្ជកម្មនេះដែរ ប៉ុន្តែអ្នកដឹកនាំរបស់ប្រទេសនេះអាចគ្រប់គ្រងអត្ថប្រយោជន៍របស់ក្រុមសំខាន់ៗ និងទប់ស្កាត់ការធ្វើកូដកម្មនានា ។
បើទោះជាប្រទេសចិនសម្រេចចិត្តថា ចុះចាញ់ក្នុងផ្នែកមួយចំនួនក្តី ក៏វាមិនប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរដល់ប្រទេសនេះដែរ ។ ឧទាហរណ៍ ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងការទាមទាររបស់លោកត្រាំ ក្នុងការកាត់បន្ថយឱនភាពពាណិជ្ជកម្មទ្វេភាគីរវាងប្រទេសទាំងពីរ ចិនគ្រាន់តែកាត់បន្ថយការនាំចេញទៅកាន់សហរដ្ឋអាមេរិកដោយផ្ទាល់ ហើយនាំចេញផលិតផលតាមប្រទេសតៃវ៉ាន់ ឬប្រទេសផ្សេងទៀត គឺជាការស្រេច ។
ទាក់ទិននឹងបញ្ហាល្មើសនឹងសិទ្ធិកម្មសិទ្ធិបញ្ញាវិញ ដំណោះស្រាយបញ្ហានេះត្រូវការជំនាញបច្ចេកទេស និងចរចា មិនមែនការគំរាមកំហែងដាក់គ្នាទៅវិញទៅមកទេ ។
ជាមួយគ្នានេះ វាក៏ត្រូវការកិច្ចសហប្រតិបត្តិការជាមួយដៃគូផ្សេងទៀតដែលជួបប្រទះបញ្ហាដូចគ្នានឹងសហរដ្ឋអាមេរិក ព្រមទាំងការដាក់សម្ពាធដោយអង្គការធំៗដូចជា អង្គការពាណិជ្ជកម្មពិភពលោកជាដើម ។
ប៉ុន្តែលោកត្រាំ បែរជាគិតថា យុទ្ធសាស្ត្រពហុភាគី និងទ្វេភាគី គឺគ្មានប្រសិទ្ធភាពឡើយជាមួយប្រទេសចិន ។ យុទ្ធសាស្ត្រទាំងនេះបានជំរុញដល់ចិនឲ្យបង្កើនតម្លៃរូបិយប័ណ្ណរបស់ខ្លួនក្នុងអំឡុងឆ្នាំ២០០៤ ដល់២០១៤ ហើយជំរុញឲ្យប្រទេសនេះចាប់ផ្តើមដោះស្រាយបញ្ហាផលិតផលក្លែងបន្លំ និងការលួចកម្មវិធី Software របស់សហរដ្ឋអាមេរិកផងដែរ ។
គួរបញ្ជាក់ថា យុទ្ធសាស្ត្រឯកតោភាគីគ្មានប្រសិទ្ធភាពឡើយនៅក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៨០ ដោយការដាក់ពន្ធរបស់លោក Ronald Reagan ប្រធានាធិបតីអាមេរិកក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៨១-១៩៨៩ បែរជាផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ដល់ក្រុមហ៊ុនជប៉ុនទៅវិញ ។ លើសពីនេះ នៅពេលលោកប្រធានាធិបតី George W. Bush ដាក់ពន្ធលើដែកថែប វាបែរជាធ្វើឲ្យសហរដ្ឋអាមេរិកបាត់បង់ការងារកាន់តែច្រើនថែមទៀត ៕
ដកស្រង់ពី Project-syndicate
ចែករំលែកព័តមាននេះ