រឿងនឹកស្មានមិនដល់កើតឡើងជានិច្ច ពិសេសមិនថា អ្នកស្ថិតក្នុងវ័យក្មេង ជាចាស់ជរានោះទេ តែងមានជំងឺតោងជានិច្ច ដែលទាមទារឱ្យមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នលើការហូបចុក និងទម្លាប់នៃការងូតទឹកផងដែរ ។ ជាក់ស្តែង យុវជនមួយរូប…
រឿងនឹកស្មានមិនដល់កើតឡើងជានិច្ច ពិសេសមិនថា អ្នកស្ថិតក្នុងវ័យក្មេង ជាចាស់ជរានោះទេ តែងមានជំងឺតោងជានិច្ច ដែលទាមទារឱ្យមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នលើការហូបចុក និងទម្លាប់នៃការងូតទឹកផងដែរ ។ ជាក់ស្តែង យុវជនមួយរូប ដែលមិនធ្លាប់មានជំងឺអ្វីសោះ ពោលគឺមានសុខភាពល្អ មានក្តីសង្ឃឹមច្រើន ស្រាប់តែមកដេកលើគ្រែពេទ្យរយៈពេល៦ឆ្នាំទៅវិញ ដោយសារតែទម្លាប់ងូតទឹកមួយនេះ ។
យុវជនឈ្មោះ Âu Văn Hiếu បានដាស់តឿន និងចែករំលែករឿងរ៉ាវនៃជំងឺរបស់ខ្លួន កាលពីថ្ងៃទី២៥ ខែវិច្ឆកា នេះថា ទម្លាប់នៃការងូតទឹកពេលយប់ គឺអាចប៉ះពាល់ខ្លាំងណាស់ដល់សរសៃឈាមខួរក្បាល ។ បកទៅអតីតកាល គាត់បានរំលឹកថា កាលពីយប់ថ្ងៃទី១៩ វិច្ឆកា ឆ្នាំ២០១៩ យុវជន Hiếu បានត្រឡប់ពីកន្លែងធ្វើការមកផ្ទះជួលរបស់ខ្លួនយឺតជាងសព្វដង ហើយក៏ទៅងូតទឹកដូចនៅម៉ោង១១យប់ ភ្លាមៗនោះ យុវជនវ័យ២០ឆ្នាំនេះ ក៏បាត់បង់ជំហ ហើយដួលទៅលើឥដ្ឋមួយរំពេច ។ អារម្មណ៍ដែល Hiếu បានស្គាល់អំឡុងពេលនោះ គឺឈឺក្បាល វិលមុខ មិនអាចគ្រប់គ្រងខ្លួន និងចំហៀងខ្លួនខាងឆ្វេងកម្រើកមិនបាន រហូតដល់ដួលសន្លប់។
រហូតដល់ព្រឹកបន្ទាប់ ទើបមិត្តរបស់ Hiếu បានដឹង និងបានដឹកទៅសង្គ្រោះបន្ទាន់ភ្លាមៗនៅមន្ទីរពេទ្យជិតនោះ ។ ប៉ុន្តែគ្រូពេទ្យបានឱ្យដឹងថា ភាគរយរស់រានមានតែ 1–2% ប៉ុណ្ណោះ ។
ទោះជាយ៉ាងណា គ្រួសាររបស់ Hiếu មិនព្រមចុះចាញ់នឹងវាសនា ក៏សម្រេចចិត្តបញ្ជូនគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យនៅទីក្រុងហាណូយ គ្រូពេទ្យបានបញ្ជាក់ថា គាត់បានជួបប្រទះការដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល ជាស្ថានភាពឈាមហូរក្នុងខួរក្បាលដែលគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំង ហើយកើតមានមិនញឹកញាប់នោះទេនៅលើយុវវ័យ ប៉ុន្តែកំពុងកើនឡើងពាក់ព័ន្ធនឹងទម្លាប់រស់នៅរបស់មនុស្សសម័យទំនើប ។
ដើម្បីបន្ធូរសម្ពាធក្នុងខួរក្បាល និងយកកំណកឈាមចេញ គ្រូពេទ្យបានវះកាត់ និងយកឆ្អឹងក្បាលមួយផ្នែកចេញ ហើយផ្ញើទៅរក្សាទុកនៅធនាគារជាលិកា រហូតដល់ពេលដាក់ត្រឡប់ចូលវិញ។
មុនចូលមន្ទីរពេទ្យ យុវជនហៀវ គ្មានជំងឺអ្វីទេ ប៉ុន្តែទម្លាប់រស់នៅសម័យទំនើប របស់គាត់ ដូចជា ធ្វើការយប់ជ្រៅ សម្ពាធការងារ ញ៉ាំអាហារមិនទៀងទាត់ និងងូតទឹកយប់ញឹកញាប់ បានបណ្តាលឱ្យគាត់ជួបបញ្ហាបែបនេះ។
លោកបានសន្លប់20ថ្ងៃ ពេលគាត់ភ្ញាក់ឡើងវិញ ក៏បាត់បង់សមត្ថភាពគិត និងចលនារាងកាយ ។ បន្ទាប់ពី4ខែនៃការវះកាត់លើកទីមួយ គាត់ត្រលប់ទៅមន្ទីរពេទ្យ Bach Mai ម្តងទៀត ដើម្បីដាក់ឆ្អឹងក្បាលត្រឡប់ទៅដដែល។
ទិន្នន័យវេជ្ជសាស្ត្របង្ហាញថា មានតែប្រហែល25–30% ប៉ុណ្ណោះដែលអ្នកជំងឺអាចដើរ និងថែខ្លួនឯងបានវិញ ហើយ 15–25% ត្រូវការជំនួយពេញលេញ ។ ហៀវគឺស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលមិនសំណាង ត្រូវរៀនឡើងវិញពីសូន្យទាំងស្រុង សម្រាប់ជំនាញមូលដ្ឋានដូចជា លេប និយាយ និងដើរ។
គាត់ចំណាយពេល3ខែព្យាបាល ដើម្បីទទួលបានសម្លេងវិញ និងជាងមួយឆ្នាំដើម្បីអាចដើរបានឡើងវិញ។ «ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាជាបន្ទុកធំមួយសម្រាប់គ្រួសារខ្ញុំ» នេះជាការលើកឡើងរបស់ Hiếu ដោយសារតែជំងឺនេះ លោកបានធ្លាក់ចូលក្នុងជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយមានពេលខ្លះគិតចង់បញ្ចប់ជីវិត ដើម្បីកុំឲ្យក្លាយជាបន្ទុកដល់គ្រួសារបន្តទៀត។
រយៈពេល6ឆ្នាំនៃការព្យាបាល ហៀវមិនទាន់អាចចូលរួមក្នុងសង្គមវិញទេ។ ឪពុកម្ដាយត្រូវលាឈប់ការងារ ដើម្បីថែទាំគាត់ជាបន្ដបន្ទាប់ ។ ឪពុកគាត់នៅជាមួយគាត់នៅមន្ទីរពេទ្យ ដើម្បីជួយគាត់ក្នុងសកម្មភាពមូលដ្ឋានប្រចាំថ្ងៃ ។ ហៀវប្រាប់ថា ដៃរបស់លោកមិនទាន់អាចកម្រើកបានពេញលេញនៅឡើយទេ គាត់ត្រូវការឆ្នាំជាច្រើនទៀត ដើម្បីស្តារឡើង 70–80%។
ហៀវបានផ្តល់សារណែនាំដល់យុវជនទាំងអស់ថា«យុវជនគួរតែមានរបៀបរស់នៅមានសុខភាពល្អ ហាមងូតទឹកយប់ ហើយត្រូវញ៉ាំ និងគេងឱ្យបានត្រឹមត្រូវ» ។ អត្ថបទ៖ អ៊ួក ចាន់ធីតា
ចែករំលែកព័តមាននេះ