ប្លាស្ទិកគឺជាផ្នែកមួយនៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ហើយការបំពុលដោយកាកសំណល់ប្លាស្ទិក គឺជាការព្រួយបារម្ភកាន់តែខ្លាំងឡើង ។ នៅពេលដែលប្លាស្ទិកបំបែកតាមពេលវេលា ពួកវាអាចបង្កើតជាភាគល្អិតតូចៗហៅថា មីក្រូប្លាស្ទីកដែលមានប្រវែង៥មីលីម៉ែត្រ ឬតិចជាងនេះ តូចជាងគ្រាប់ល្ងទៅទៀត ។…
ប្លាស្ទិកគឺជាផ្នែកមួយនៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ហើយការបំពុលដោយកាកសំណល់ប្លាស្ទិក គឺជាការព្រួយបារម្ភកាន់តែខ្លាំងឡើង ។ នៅពេលដែលប្លាស្ទិកបំបែកតាមពេលវេលា ពួកវាអាចបង្កើតជាភាគល្អិតតូចៗហៅថា មីក្រូប្លាស្ទីកដែលមានប្រវែង៥មីលីម៉ែត្រ ឬតិចជាងនេះ តូចជាងគ្រាប់ល្ងទៅទៀត ។
ម្យ៉ាងវិញទៀត Microplastics អាចបំបែកទៅជាបំណែកតូចៗដែលហៅថា nanoplastics ដែលមានទំហំតិចខ្លាំង ដែលយើងមិនអាចមើលឃើញដោយភ្នែកទទេទេ ។ ហើយទំហំដ៏តូចដែលមើលមិនឃើញនឹងភ្នែករបស់យើងនេះ វាអាចចូលទៅក្នុងកោសិកា និងជាលិការបស់រាងកាយរបស់មនុស្សបាន។
ការស្រាវជ្រាវពីមុនបានរកឃើញភស្តុតាងនៃភាគល្អិតប្លាស្ទិកនៅក្នុងឈាមរបស់មនុស្ស សួត ពោះវៀន លាមក និងជាលិកាបន្តពូជ ដូចជាសុក និងពងស្វាស។ ប៉ុន្តែផលប៉ះពាល់សុខភាពដ៏សក្ដានុពលនៃដុំប្លាស្ទិកដ៏តូចទាំងនេះនៅមិនទាន់អាចបញ្ជាក់បាន និងមិនទាន់ដឹងនៅឡើយទេ។ ទំហំតូចនៃ nanoparticles បានធ្វើឱ្យមានការពិបាកខ្លាំងក្នុងការរកឃើញ និងសិក្សាជាពិសេស អំពីហានិភ័យរបស់ភាគល្អិតនៃប្លាស្ទិកប្រភេទ nanoparticles ។
បើយោងតាមការសិក្សាស្រាវជ្រាវមួយចេញផ្សាយលើគេហទំព័រវិទ្យាស្ថានសុខភាពរបស់អាមេរិក កាលពីពេលថ្មីៗកន្លងទៅនេះ នឹងត្រូវបានដកស្រង់យកមកផ្សាយលើគេហទំព័រ New Scientist បានបញ្ជាក់ថា យោងតាមការស្រាវជ្រាវថ្មីៗរបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានរកឃើញថា នៅក្នុងដបទឹកមួយលីត្រ វាអាចមានភាគល្អិតប្លាស្ទិកចំនួនតូចៗប្រភេទ nanoparticles ២៤ម៉ឺនប្លាស្ទិកឯណោះ ។
តាមការស្រាវជ្រាវរបស់ New Scientist ថាដបទឹកមួយលីត្រ ម៉ាកយីហោផ្ទាល់ខ្លួន ពីផ្សារទំនើបអាមេរិកចំនួន3កន្លែង មានភាគល្អិតប្លាស្ទិកមីក្រូទស្សន៍រាប់រយរាប់ពាន់។
ក្នុងដបទឹកចំណុះ១លីត្រមួយ អាចផ្ទុកភាគល្អិតប្លាស្ទិកមីក្រូទស្សន៍ចំនួន240,000 ។ ផលប៉ះពាល់សុខភាពនៃការទទួលទានប្លាស្ទិកភាគល្អិតតូចៗ ដែលមើលមិនឃើញហ្នឹងភ្នែកទទេរនេះ គឺមិនទាន់មានការបញ្ជាក់ច្បាស់លាស់ណាមួយថា ប៉ះពាល់សុខភាពកម្រិតណានោះទេ។ ប៉ុន្តែការស្រាវជ្រាវដំបូងបានបង្ហាញថា ភាគល្អិតបែបនេះអាចធ្វើដំណើរចូលទៅក្នុងសរីរាង្គផ្សេងៗក្នុងរាងកាយ។
ប្លាស្ទិករាប់លានតោនត្រូវបានផលិតជារៀងរាល់ឆ្នាំជាលទ្ធផលនៃសកម្មភាពរបស់មនុស្ស ដូចជាឧស្សាហកម្មនេសាទ និងកាកសំណល់ក្នុងស្រុក។ ភាគច្រើននេះ ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយមីក្រូប្លាស្ទិកដែលវាស់ពី1មីក្រូម៉ែត្រទៅ 5មីលីម៉ែត្រឆ្លងកាត់ ។
លោក Beizhan Yan នៅឯសាកលវិទ្យាល័យ Columbia ក្នុងទីក្រុងញូវយ៉កនិយាយថា ការស្រាវជ្រាវពីមុនបានបង្ហាញថា មីក្រូប្លាស្ទិកអាចដើរតួជាអ្នកដឹកជញ្ជូនដឹកជញ្ជូនសារធាតុពុល និងភ្នាក់ងារបង្ករោគ។
បំណែកប្លាស្ទិកដែលមានទំហំក្រោម1មីក្រូម៉ែត្រ ត្រូវបានគេស្គាល់ថា ជា nanoplastics ហើយអាចបង្ហាញពីការព្រួយបារម្ភខ្លាំងជាងមីក្រូប្លាស្ទិក ។ លោកនិយាយថា ទំហំតូចជាងនេះមានន័យថា ពួកវាអាចងាយជ្រាបចូលស្រទាប់ពោះវៀនរបស់រាងកាយ សុក និងសរសៃឈាមខួរក្បាល ។
ទំហំនៃសារធាតុ nanoplastics ធ្វើឱ្យពួកគេពិបាកក្នុងការរកឃើញ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះលោក និងសហការីរបស់គាត់បានបង្កើតបច្ចេកទេសច្នៃប្រឌិតដើម្បីធ្វើដូច្នេះ។
ក្រុមការងារបានយកដបទឹកម៉ាកផ្ទាល់ខ្លួនចំនួន6ដប1លីត្រ ពីផ្សារទំនើបអាមេរិកចំនួន3 ដែលមិនបញ្ចេញឈ្មោះ ហើយប៉ះពាល់នឹងឡាស៊ែរ ដែលនឹងញ័រនៅពេលពួកគេជួបប្រទះបំណែកប្លាស្ទិក ។ ជាមធ្យមដបនីមួយៗមានភាគល្អិតប្លាស្ទិកប្រហែល 240,000 ដែលច្រើនជាងការសិក្សាមុនៗដែលបានរកឃើញដល់ទៅ 100ដង ។ ទំហំរំញ័ររបស់ឡាស៊ែរបានបង្ហាញពីប្រភេទប្លាស្ទិកក្នុងទឹក ដោយប្រហែល៩០ភាគរយជាប្លាស្ទិកណាណូ ។ មានតែ10ភាគរយប៉ុណ្ណោះដែលអាចកំណត់អត្តសញ្ញាណបាន ប៉ុន្តែពួកវារួមបញ្ចូលសារធាតុ polyethylene terephthalate (PET) ដែលដបត្រូវបានផលិតចេញ។
លោក Beizhan Yan និយាយថា គ្មានហេតុផលណាដែលបរិមាណស្រដៀងគ្នានៃ nanoplastics នឹងមិនមាននៅក្នុងដបទឹកផ្សេងទៀតរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ក៏ដូចជាពីប្រទេសផ្សេងទៀតដែរ ប៉ុន្តែនេះត្រូវតែត្រូវបានសាកល្បងនៅក្នុងការសិក្សារបស់វាផ្ទាល់។ លោកស្រី Sherri Mason នៅឯសាកលវិទ្យាល័យ Pennsylvania State បានពណ៌នាការស្រាវជ្រាវថាជា «ការសិក្សាដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ និងជាមូលដ្ឋាន» ។
លោកស្រីថា យើងដឹងថាប្លាស្ទិកបញ្ចេញភាគល្អិតជាច្រើនដូចជារបៀបដែលមនុស្សបញ្ចេញកោសិកាស្បែកជាបន្តបន្ទាប់ ប៉ុន្តែការដែលអាចកំណត់បរិមាណ និងកំណត់អត្តសញ្ញាណភាគល្អិតផ្លាស្ទិចទាំងនេះចុះដល់កម្រិត nanoplastic គឺមានសារៈសំខាន់ក្នុងការជំរុញការយល់ដឹងរបស់យើងអំពីផលប៉ះពាល់សុខភាពមនុស្សទៅមុខ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ