ខេត្តប៉ៃលិន ៖ បើគេសង្កេតមើលទៅលើក្រុមគ្រួសារមួយដែលមានសមាជិកចំនួន៦នាក់ រស់នៅឆ្ងាយពីភូមិគ្មានបន្ទប់ទឹកត្រឹមត្រូវ គ្មានប្រព័ន្ធទឹកស្អាតប្រើប្រាស់ដោយប្រើទឹកស្រះ និងទឹកអូរ សង់ផ្ទះនៅក្បែរជើងភ្នំ ចាំដីចម្ការឱ្យបង រកព្រឹកខ្វះល្ងាច ។…
ខេត្តប៉ៃលិន ៖ បើគេសង្កេតមើលទៅលើក្រុមគ្រួសារមួយដែលមានសមាជិកចំនួន៦នាក់ រស់នៅឆ្ងាយពីភូមិគ្មានបន្ទប់ទឹកត្រឹមត្រូវ គ្មានប្រព័ន្ធទឹកស្អាតប្រើប្រាស់ដោយប្រើទឹកស្រះ និងទឹកអូរ សង់ផ្ទះនៅក្បែរជើងភ្នំ ចាំដីចម្ការឱ្យបង រកព្រឹកខ្វះល្ងាច ។ គ្រួសារអាចរស់នៅបាន ដោយពឹងទៅលើប្រពន្ធ ជាអ្នកដើរស៊ីឈ្នួលបេះផ្លែស្វាយកែវរមៀត កាច់ពោត និងដកដំឡូងមីឲ្យគេបានកម្រៃចិញ្ចឹមគ្រួសារ ខណ:ដែលប្តីមានជំងឺប្រចាំកាយ (ក្រពះពោះវៀន) មិនអាចចេញធ្វើអ្វីកើត លុះកូនៗមួយចំនួនចេញពីរៀនក៏នាំគ្នាដើរស៊ីឈ្នួលឱ្យគេបានប្រាក់បន្ថែម សម្រាប់ផ្គង់ផ្គង់ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ប៉ុន្តែបានផ្ទះតូចមែន អាចរស់នៅបាន ។
បើតាមការរៀបរាប់ពីបុរសម្នាក់ ឈ្មោះ នួន រ៉ាវី អាយុ៥៣ឆ្នាំ រស់នៅក្នុងភូមិប៉ាងរលឹម សង្កាត់ប៉ៃលិន ក្រុងប៉ៃលិន ខេត្តប៉ៃលិន បានឱ្យដឹងថា ៖ ប្រពន្ធរបស់លោកមានឈ្មោះ រិន ស៊ីណា អាយុ៣៨ឆ្នាំ មានកូនចំនួន៤នាក់ក្នុងបន្ទុក
ទី១. ឈ្មោះ រ៉ាវី សន្យា ភេទស្រី អាយុ១០ឆ្នាំ រៀនថ្នាក់ទី២ ។ ទី២. ឈ្មោះ រ៉ាវី នីរ៉ូត ភេទស្រី អាយុ៨ឆ្នាំ រៀនថ្នាក់២ ។ ទី៣. រ៉ាវី ពិសី ភេទស្រី អាយុ៦ឆ្នាំ រៀនថ្នាក់មេតេយ្យកម្រិតខ្ពស់ ។ និងទី៤. ឈ្មោះ រ៉ាវី ឌៀមរ៉ា ភេទស្រី អាយុ៣ឆ្នាំ ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពួកគាត់សុំដីចម្ការរបស់បងប្អូនសង់ផ្ទះស្នាក់នៅចាំចម្ការឱ្យគាត់ ដោយគ្មានបានទទួលថ្លៃឈ្នួលអ្វីនោះទេ រីឯដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនបានល្អៗណាស់ គួរឲ្យស្រលាញ់ ។
ប្រភពបន្តទៀតថា ព្រោះតែគាត់មានបញ្ហាជំងឺក្រពះពោះវៀនរ៉ាំរ៉ៃ មើលមិនជាធ្វើអ្វីក៏មិនកើត គ្មានអ្នកទទួល តែងតែសម្រាកនៅផ្ទះ បានប្រពន្ធចេញទៅស៊ីឈ្នួលកាច់ពោត បេះផ្លែស្វាយ និងដាំដំឡូងមី យកកម្រៃចិញ្ចឹមគ្រួសារ ។ លុះកូនៗមួយចំនួនចេញពីរៀន ឬឈប់សម្រាកពីការរៀនសូត្រក៏នាំគ្នាទៅជួយធ្វើការស៊ីឈ្នួលបានប្រាក់បន្ថែមយកមកទិញអង្ករ និងម្ហូបអាហារសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ប្រចាំថ្ងៃ ។ លោកបញ្ជាក់ទៀតថា បច្ចុប្បន្ននេះពិតជាជួបនឹងការលំបាក វេទនាខ្លាំង ពេលខ្លះស្ទើរតែគ្មានបាយហូប ពោល គឺរកព្រឹកខ្វះល្ងាច ។
តែទោះបីជាយ៉ាងណា បានអ្នកជិតខាង និងអ្នកភូមិមួយចំនួនគេអាណិតក៏ជួយផ្តល់អង្ករ និងម្ហូបអាហារជាញឹកញាប់ ។ លើសពីនេះ លោកក៏ខិតខំឱ្យប្រពន្ធដឹកកូនទៅសាលារៀនជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីឱ្យមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះ ជៀសផុតពីភាពក្រីក្រ ។ តែសាលារៀនហាក់ដូចជា នៅឆ្ងាយបន្តិចពីផ្ទះ តែលោកជំរុញឱ្យប្រពន្ធ ទ្រាំដឹកកូនៗទៅសាលា ដើម្បីឱ្យខិតខំប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ រហូតដល់បានចេះដឹងជ្រៅជ្រះនឹងគេ ទោះបីជារៀនចប់គ្មានការងារអ្វីល្អធ្វើក៏ដោយ ។
ហើយលោកក៏តែងតែជួបនឹងការលំបាក ក្នុងការដឹកកូនទៅសាលារៀនជារឿយៗ ជាពិសេសរដូវវស្សារអិលខ្លាំង ដោយមានម៉ូតូដ៏ចំណាស់១គ្រឿង គ្រាន់ដឹកកូនទៅសាលា ។ លោកក៏ពិតជាកោតសរសើរចំពោះកូនស្រីៗពេលឃើញជីវភាពគ្រួសារខ្វះខាត មិនចេះរករឿងអ្វីឪពុកម្តាយច្រើននោះទេ ពោល គឺនាំគ្នាខិតខំប្រឹងប្រែងជួយធ្វើការរកលុយសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារទាំងវ័យកុមារ ពេលសួរថា តើរដ្ឋអំណាចមូលដ្ឋានដែលបានផ្តល់អំណោយខ្លះដែរទេ គាត់ក៏ឆ្លើយថា មិនដែមបានទទួលអ្វីឡើយ ។ អ្នកភូមិជាមួយគ្នាក៏មិនដែលបានទទួលអំណោយអ្វីដែរ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ