ប្រវត្តិជីវិតលោក ញឹក ប៊ុនឆៃ
យោងតាមសៀវភៅ «សំណាងមួយក្នុងមួយពាន់គ្រោះថ្នាក់»របស់លោកញឹក ប៊ុនឆៃ សូមដកស្រង់ប្រវត្តិជីវិតសង្ខេបរបស់លោកជូនប្រិយមិត្តអ្នកអានបានជ្រាប ។
ខ្ញុំបាទឈ្មោះញឹក ប៊ុនឆៃ
យោងតាមសៀវភៅ «សំណាងមួយក្នុងមួយពាន់គ្រោះថ្នាក់»របស់លោកញឹក ប៊ុនឆៃ សូមដកស្រង់ប្រវត្តិជីវិតសង្ខេបរបស់លោកជូនប្រិយមិត្តអ្នកអានបានជ្រាប ។
ខ្ញុំបាទឈ្មោះញឹក ប៊ុនឆៃ ជនជាតិខ្មែរ សញ្ជាតិខ្មែរ កាន់សាសនាព្រះពុទ្ធ កើតនៅថ្ងៃទី៧ ខែកម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៥៨ នៅភូមិតាអុងខាងលិច ឃុំស្វាយចេក ស្រុកថ្មពួក ខេត្តបាតដំបង ។ ឪពុកឈ្មោះញឹក ឆេន អាយុ៧១ឆ្នាំ ម្ដាយឈ្មោះអួន សាម៉េត អាយុ៦៩ឆ្នាំ ។
ខ្ញុំបានរៀបការនៅឆ្នាំ១៩៧៩ ជាមួយអ្នកស្រីសំ សុភាព ដែលបច្ចុប្បន្ននេះមានអាយុ៤៣ឆ្នាំ ។ ខ្ញុំមានកូនស្រីពីរនាក់នៅក្នុងបន្ទុកសព្វថ្ងៃនេះ ដែលកូនស្រីច្បងឈ្មោះឆេន សុធារ៉ា អាយុ២២ឆ្នាំនិងកូនស្រីពៅឈ្មោះឆេន សុធារី អាយុ១៤ឆ្នាំ ។
ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៦៥ដល់ឆ្នាំ១៩៦៨ ខ្ញុំបានសិក្សានៅសាលាបឋមសិក្សាស្វាយចេក ។ បន្ទាប់មកពីឆ្នាំ១៩៦៩ដល់ឆ្នាំ១៩៧២ សិក្សានៅអនុវិទ្យាល័យសម្ដេចឪ ថ្មពួក ដែលក្រោយមកដូរទៅជាអនុវិទ្យាល័យថ្មពួក ។ ចុងក្រោយគឺមុនឆ្នាំ១៩៧២ដល់ឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្ញុំបានសិក្សានៅវិទ្យាល័យសិរីសោភ័ណ ដែលកាលពីមុនឆ្នាំ១៩៧០ ហៅថាវិទ្យាល័យសម្ដេចឪ សិរីសោភ័ណ ។
ខ្ញុំមានបងប្អូនបង្កើតចំនួន១០នាក់ ដោយគិតរួមទាំងខ្ញុំផ្ទាល់ផង ដែលមានឈ្មោះដូចតទៅ៖
ទី១-លោកញឹក គឹមឈុន និស្សិតពេទ្យនៅឆ្នាំ១៩៧៥ ។ ទី២-លោកញឹក ប៊ុនឆៃ ។ ទី៣-លោកញឹក ប៊ុនឆឺត ។ ទី៤-លោកញឹក ប៊ុនឈួត ។ ទី៥-លោកញឹក ប៊ុនឈៀត។ ទី៦-លោកស្រីញឹក សាមឿត ។ ទី៧-លោកស្រី ញឹក សាលឿត ។ ទី៨-លោកស្រីញឹក សាឡត ។ ទី៩-លោកញឹក ប៊ុនឈី និងទី១០-លោកញឹក ប៊ុនឈុំ ។
ចំពោះមុខរបរវិញ មុនឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្ញុំបាទជាសិក្ស ដែលឪពុកមានមុខរបរជាជាងឈើ ហើយម្ដាយធ្វើស្រែចម្ការ និងលក់ដូរបន្តិចបន្តួចនៅផ្ទះ ។
ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្ញុំនិងគ្រួសារ រស់នៅក្នុងស្រុកកំណើតភូមិតាអុងខាងលិច ឃុំស្វាយចេក ស្រុកថ្មពួក ខេត្តបាត់ដំបង ។
ជីវិតក្នុងរបបប៉ុល ពត និងការរត់ភៀសខ្លួន
ថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ បដិវត្តន៍ខ្មែរក្រហមបានឈ្នះលើរបបលោកលន់ នល់ ។ ពេលនោះហើយដែលប្រទេសកម្ពុជាបានក្លាយទៅជាទីក្រុងខ្មោច។ ឯរូបខ្ញុំក៏ដូចជាយុវជនខ្មែរទូទាំងប្រទេសដែរ ត្រូវបានគេចាត់ចូលក្នុងក្រុមយុវជនដែលហៅថា «កងចល័ត»។ ជាអកុសលក្នុងចន្លោះចុងឆ្នាំ១៩៧៥ និងដើមឆ្នាំ១៩៧៦ ខ្ញុំបាទបានត្រូវពួកប៉ុល ពត ចាត់ចូលក្នុងបញ្ជីឈ្មោះ«អ្នកបញ្ញវន្ត» ។ បន្ទាប់មកគេបានកោះហៅរូបខ្ញុំទៅទីស្នាក់ការកងសេនាជន នៅភូមិតាអុងខាងលិច ឃុំស្វាយចេក ស្រុកថ្មពួក ខេត្តបាត់ដំបង ដើម្បីចាប់ខ្លួនខ្ញុំ ។
រួចហើយខ្ញុំក៏រត់គេចយ៉ាងលឿនដើម្បីឱ្យផុតពីក្រញាំដៃរបស់ពួកវា ។ ភ្លាមៗ នោះដែរពួកកងសេនាជនក៏ដេញតាមចាប់ខ្ញុំយ៉ាងប្រកៀកប្រកិត តែពុំហ៊ានបាញ់ទេ ព្រោះពួកវាខ្លាចបាញ់ត្រូវចំអ្នកភូមិ និងខ្លាចធ្វើឱ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើលដល់អ្នកភូមិ និងខ្លាចអ្នកភូមិដឹងថាពួកវាយកមនុស្សទៅសម្លាប់ ។
នៅក្នុងយប់នេះដែរ ក្រោយពីរត់គេចផុតពីពួកវាមក ខ្ញុំក៏លបទៅបបួលប្អូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះញឹក ប៊ុនឆឺត ដើម្បីឱ្យបានគ្នាពីរនាក់ ហើយក៏នាំគ្នារត់ចូលព្រៃក្បែរភូមិ ដើម្បីលាក់ខ្លួន ។ អស់រយៈពេលបីថ្ងៃទើបយើងទាំងពីរបានផ្ដល់ដំណឹងទាំងយប់ទៅឱ្យឪពុកម្ដាយតាមរយៈអ្នកភូមិម្នាក់ថា យើងទាំងពីរនាក់រត់ភៀសខ្លួនទៅប្រទេសថៃហើយ ។
ក្រោយពីបានផ្ដល់ដំណឹងនេះរួច ខ្ញុំនិងប្អូនប្រុសក៏លួចចេញធ្វើដំណើរទាំងយប់ឆ្ពោះទៅកាន់ប្រទេសថៃតែម្ដង ដើម្បីឱ្យផុតពីភ្លែកកងឈ្លប និងអង្គការភ្លែកម្នាស់របស់វា ។
យើងអាចធ្វើដំណើរបានតែពេលយប់ប៉ុណ្ណោះ ឯនៅពេលថ្ងៃយើងសម្រាក ។ មិនសំណាងល្អទេ មានយប់មួយនោះយើងបានបង្ខំចិត្តសម្រាកទាំងយប់ ដោយសារតែមិនស្គាល់ភូមិសាស្ត្រ ។ លុះភ្លឺ ស្រាងៗ ប្រហែលជាម៉ោង៥ព្រឹក ទើបយើងបានដឹងថាកន្លែងដែលយើងសម្រាក គឺនៅម្ដុំភូមិខ្វាវខាងលិច ។ ស្របពេលនោះដែរ យើងក៏បានប្រទះឃើញពួកយោធា និងពួកសេនាជនរបស់ខ្មែរក្រហមក្នុងភូមិជាច្រើននាក់កំពុងតែដើរ ចុះឡើងៗ ។ រំពេចនោះខ្ញុំពីរនាក់បងប្អូន ក៏បានដើរគេចយ៉ាងលឿនចេញពីទីនោះទៅព្រៃ ដើម្បីបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ។
ការបន្តដំណើររបស់ពួកយើង បានតែប្រមាណជាបីបួនគីឡូម៉ែត្រពីភូមិនោះប៉ុណ្ណោះ យើងក៏ប្រទះឃើញសាកសពជាច្រើន ប្រហែលជា៥០-៦០នាក់ មានស្រី ប្រុស ក្មេង ចាស់ គឺជាមនុស្សដែលលួចរត់ទៅប្រទេសថៃ តែត្រូវពួកខ្មែរក្រហមចាប់បាន ហើយសម្លាប់ចោល ដោយសម្លៀកបំពាក់របស់សាកសពត្រូវបានព្យួររណេងរណោងលើមែកឈើពាសវាលពាសកាល ។ បន្ទាប់មក យើងក៏ដើរចេញពីផ្លូវនោះ ហើយចូលទៅក្នុងព្រៃដើម្បីរកកន្លែងលាក់ខ្លួន ។
នៅក្នុងខែដែលយើងធ្វើដំណើរជារដូវវស្សា ជាធម្មតានៅក្នុងព្រៃក្រាស់គឺមេឃងងឹត ភ្លៀងក៏ធ្លាក់ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ជាហេតុនាំឱ្យមានការលំបាកដល់ការធ្វើដំណើរ ។ ដូច្នោះហើយក្នុង មួយយប់ៗ យើងអាចដើរបានយ៉ាងច្រើនបំផុតមួយ ឬពីរម៉ោងប៉ុណ្ណោះ ព្រោះខ្លាចវង្វេងផ្លូវ ។ មានពេលមួយ ដោយសារតែមិនអាចកំណត់បានថាទិសណាជាទិសណា តាមការមើលមេឃ ឬមើលផ្កាយប្រចាំទិសនោះ ពួកយើងក៏វង្វេងផ្លូវក្នុងព្រៃ វិលវល់ៗ ដើរទៅដើរមកនៅកន្លែងដដែលអស់ពីរយប់ ទើបយើងសម្រេចចិត្តដើរពេលថ្ងៃម្ដង ដោយកំណត់ទិសខាងលិច និងជួរភ្នំដងរែកជាទិសដៅ ។ នៅតាមផ្លូវពួកយើងនាំគ្នាដើរផង និងឡើងដើមឈើផង ដើម្បីកំណត់ទិសឱ្យចំគោលដៅ ។
ដោយសារតែការអត់បាយជាច្រើនថ្ងៃមកហើយ យើងទាំងពីរនាក់ហេវហត់ អស់កម្លាំងខ្សោះពីខ្លួនមិនអាចឱ្យយើងឡើងដើមឈើ ត្រង់ៗ និង ខ្ពស់ៗ បានទៀតឡើយ ។
យើងអាចមានលទ្ធភាពឡើងដើមឈើទាបៗ ហើយទ្រេតដើម្បីសង្កេតមើលទិសដៅ ។ គ្រាមួយនៅពេលដែលខ្ញុំនៅលើដើមឈើដើម្បីសង្កេតមើលទិសដៅនោះ ប្អូនរបស់ខ្ញុំនៅខាងក្រោមចាំមើលផ្លូវ ស្រាប់តែកងយោធាខ្មែរក្រហមដើរក្បែរដើមឈើនោះ ។ ខ្ញុំនៅខាងលើភ័យរន្ធត់ស្ទើរអស់ព្រលឹង ព្រោះខ្លាចពួកវាឃើញខ្ញុំ និងជាពិសេស គឺខ្លាចពួកវាឃើញប្អូនខ្ញុំដែលនៅក្រោមដើមឈើ ។ ជាភ័ព្វសំណាង ទេវតាពិតជាមានភ្នែកមែន ពួកវាទាំងបួននាក់ ក៏ដើរហួសពីដើមឈើនោះទៅ ហើយយើងក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀត ។
នៅពេលដែលយើងឃើញព្រៃក្រាស ់ម្ដងៗ យើងទាំងពីរនាក់មានការសប្បាយចិត្តជាខ្លាំង ប្រៀបដូចជាបានជួបតាឥសីជួយបំបាំងខ្លួនអ៊ីចឹង ។ យើងតែងតែរូតរះប្រញាប់ប្រញាល់សំដៅចូលទៅព្រៃនោះដោយក្ដីត្រេកអរ ភ្លេចអស់ការនឿយហត់ដែលកំពុងតែមាន ព្រោះវាបានផ្ដល់នូវសុវត្ថិភាពដ៏ធំបំផុតសម្រាប់ការលាក់ខ្លួន ។ ក្រោយពីការបន្តដំណើរក្នុងព្រៃនោះមិនបានប៉ុន្មានថ្ងៃផង ប្រហែលជាម៉ោង១២ថ្ងៃត្រង់ យើងពើបប្រទះឃើញស្នាមដានជើងជាច្រើន ដែលតាមការសន្និដ្ឋានរបស់ខ្ញុំ គឺជាដានជើងរបស់ខ្មែរក្រហម និងមានចម្ការល្ពៅ ត្រឡាចព្រៃដុះ ថ្មីៗ…។ ព្រៃក្រាស់ដែលខ្ញុំរត់សំដៅនោះ មានបឹងមួយដែលមានផ្ទះខ្មែរក្រហមជាច្រើន ហើយនៅក្នុងផ្ទះមួយនោះ មានកាំភ្លើងជាច្រើន និងមនុស្សប្រហែល១០នាក់ ។ ជាសំណាងល្អដែរដែលអ្នកទាំងនោះកំពុងតែដេកសម្រាកពេលថ្ងៃ។ បន្ទាប់ពីយើងដើរគេចចេញពីផ្ទះនោះ ប្រហែលជាបីទៅបួនគីឡូម៉ែត្រ យើងក៏ដើរទៅមុខ ហើយប្រទះឃើញដានជើងកងទ័ពខ្មែរក្រហមជាច្រើនទៀត ។ នៅពេលនោះពួកយើងទាំងពីរនាក់គិតថា បើមានតែកាំបិតផ្គាក់ម្នាក់មួយ វាមិនមែនជាមធ្យោបាយល្អសម្រាប់ការធ្វើដំណើរទៅមុខទេ ។ យើងរកឱ្យបានកាំភ្លើងម្នាក់មួយដើមសម្រាប់ការពារខ្លួន ។
ពួកយើងបានរៀបចំផែនការលបវាយទាហានខ្មែរក្រហមពីរនាក់ដែលដើរតាមផ្លូវថ្មើរជើងកាត់ព្រៃដែលពួកខ្ញុំទាំងពីរនាក់សម្ងំនៅពេលថ្ងៃដែរដើម្បីដណ្ដើមយកកាំភ្លើង ។ តែដោយក្ដីនឿហត់គ្មានកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ ព្រមទាំងមិនធ្លាប់សម្លាប់មនុស្សផងនោះ ធ្វើឱ្យពួកយើងបោះបង់ផែនការនោះចោល ។
ព្រលឹមភ្លឺស្រាងៗ យើងទាំងពីរនាក់បងប្អូន ក៏ក្រោកធ្វើដំណើរទៅមុខទៀតទើបប្រទះឃើញថ្នល់ធំមួយ ដែលជាថ្នល់ខ្សែក្រវាត់ព្រំដែន ហើយនៅលើថ្នល់នោះដែរ មានយោធាខ្មែរក្រហមពីរៗនាក់ដើរល្បាតលើផ្លូវនោះជាប់ជានិច្ច ។ នៅសង្ខាងផ្លូវមានអន្ទាក់ អង្គប់និងរណ្ដៅជម្រៅលិចក្បាល ដែលច្រើនតែមានដាក់ចម្រូងផង ។
ក្រោយពីបានឃើញសភាពដូច្នេះភ្លាម ពួកយើងទាំងពីរនាក់បានដកថយក្រោយវិញយ៉ាងលឿន រិះរកមធ្យោបាយឆ្លងផ្លូវឱ្យបាន ។ យើងបានបន់ស្រន់បួងសួងដល់វត្ថុស័ក្ដិសិទ្ធិ គុណព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃ គុណមានតាបិតា ឱ្យជួយដល់ពួកយើងទាំងពីរនាក់ផង ។ រំពេចនោះស្រាប់តែមានសត្វទន្សាយមួយក្បាល់រត់ចេញពីព្រៃឆ្លងថ្នល់ធំ ធ្វើឱ្យពួកខ្មែរក្រហមនាំគ្នារត់ដេញចាប់ទន្សាយនោះភ្លេចយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការយាមផ្លូវ ដែលផ្ដល់ឱកាសឱ្យខ្ញុំទាំងពីរនាក់ អាចរត់ឆ្លងកាត់ផ្លូវបានដោយសុវត្ថិភាព ។
យើងរត់មិនទាន់បានឆ្ងាយប៉ុន្មានផង ស្រាប់តែប្អូនប្រុសខ្ញុំរអិលជើងហៀបតែនឹងធ្លាក់ចូលក្នុងរណ្ដៅចម្រូង ។ ភ្លាមនោះខ្ញុំក៏ចាប់ទាញដៃវាទាន់ឡើងមកវិញ ។ នៅពេលដែលយើងនាំគ្នាដើរទៅមុខទៀត យើងបានប្រទះរណ្ដៅចម្រូងមួយ ត្រូវគេក្រាលស្លឹកឈើដើម្បីបន្លំភ្នែក ។ តែសំណាងល្អយើងក៏កន្លងផុតរណ្ដៅនោះទៅ ។
ក្រោយបន្តិចមកស្រាប់តែមានអន្ទាក់អង្គប់មួយទៀតធ្លាក់មកសង្កត់ខ្ញុំ តែគុណបុណ្យជួយ ទឹកដោះម្ដាយថ្លៃ អង្គប់វាវាត់មិនត្រូវខ្ញុំទេ ហើយយើងក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀត ។
ដោយសារតែការបន្សល់ទុកនូវដានជើងលើទ្រូងផ្លូវ ទើបនៅពេលដែលពួកយើងធ្វើដំណើរបានប្រមាណជាមួយគីឡូម៉ែត្រកន្លះ យើងត្រូវទទួលការដេញចាប់ទាំងមុខ ទាំងក្រោយ ពីយោធាខ្មែរក្រហមប្រហែលជា៤០ទៅ៥០នាក់ ប្រដាប់ដោយអាវុធគ្រប់ដៃ ។ ពេលនោះខ្ញុំពីរនាក់បងប្អូន ខំប្រមែប្រមូលកម្លាំង និងបែបន់ផង ដើម្បីបានគេចផុតពីការតាមចាប់នោះ ។ យើងទាំងពីរនាក់ដឹកដៃគ្នារត់បណ្ដើរ សម្លឹងមើលអន្ទាក់អង្គប់ ឬរណ្ដៅចម្រូងបណ្ដើរ ដោយក្ដីតក់ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង ។ ទោះជាសំណាងល្អដែលបានគេចផុតពីអន្ទាក់ អង្គប់ ចម្រូងក៏ដោយ តែសំណាងអាក្រក់ក៏កើតមានផងដែរ ដោយពេលនោះយើងទាំងពីរនាក់បានរត់ទៅទាក់នឹងខ្សែអន្ទាក់បង្កៃគ្រាប់បែកមួយ ។ ក្រោយពេលដែលគ្រាប់បែកផ្ទុះឡើង រូបខ្ញុំផ្ទាល់ត្រូវចំដៃឆ្វេងដាច់សរសៃឈាមធំ ។ ឯប្អូនខ្ញុំត្រូវចំពោះ ។ យើងទាំងពីរនាក់ខិតខំប្រវេប្រវារត់ដោយក្ដីឈឺចុកចាប់បំផុត ដោយដៃទាំងពីរប្រឹងខ្ទប់របួស ។ ទោះជាខំប្រឹងទាំងកម្លាំងកាយចិត្តយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងមិនអាចរត់បានឆ្ងាយដែរ ។ យើងត្រូវដួលគ្រឹបនៅពេលដែលរត់បានចម្ងាយមិនបានមួយគីឡូម៉ែត្រផង។ ទោះបីយើងខំព្យាយាមក្រោក ក៏ក្រោកមិនរួចឡើយ ។ ដោយសារយើងមានថ្នាំជក់ជាប់នឹងខ្លួន ទើបយើងយកវាមកបិទ និងយកក្រមារុំមុខរបួសនោះ។ យើងស្រេកទឹកខ្លាំងណាស់ តែមិនហ៊ានទទួលទាន ទោះបីជាយើងបានឃើញថ្លុកទឹកមួយកន្លែងក្ដី ។ យើងនឹកដល់សម្ដី ចាស់ៗនិយាយថា អ្នកត្រូវគ្រាប់បើផឹកទឹកនឹងត្រូវស្លាប់ ។ ខ្ញុំកាត់ចិត្តមកទទួលទានទឹកនោមខ្លួនឯងជំនួសវិញ ដើម្បីឱ្យមានជីវិតរស់តទៅទៀត ដោយសង្ឃឹមថា ថ្ងៃណាមួយនឹងបានវិលទៅជួបជុំឪពុកម្ដាយ បងប្អូននៅឯស្រុកជាមិនខាន ។
ជីវិតថ្មីនៅលើដីគេ
នៅពេលយប់ ក្រោយពីយើងខំព្យាយាមបន្តដំណើរបានជាងមួយគីឡូម៉ែត្រ យើងបានមកដល់វាលស្រែមួយដែលគេភ្ជួរចោល ។ យើងពុំបានដឹងថាទីនោះជាដីខ្មែរ ឬថៃទេ។ ដោយសារតែមិនអាចទ្រាំនឹងការឈឺចុកចាប់បាន យើងទាំងពីរនាក់បានស្រែកយំននាលលើដីស្រែមួយរ៉ៃ ប្រៀបដូចជាកូនក្មេងអ៊ីចឹង ដោយមិននឹកដល់គេឮថែមទាំងភ្លេចថាខ្លួនត្រូវគេតាមចាប់សម្លាប់ឡើយ ។
ក្នុងយប់នោះដែរ យើងក៏ឃើញភ្លើងចន្លុះជាច្រើនទំនងជាមានមនុស្សកាន់ដើរតម្រង់មកកាន់វាលស្រែ ។ យើងក៏នាំគ្នារត់ពួននៅឯម្ខាងវាលស្រែ ដោយពុំអាចសម្គាល់ដឹងបានថា ពួកគេនោះជាជនជាតិខ្មែរ ឬជនជាតិថៃទេ ។ ក្រោយ មកភ្លើងទាំងនោះក៏ងាកចេញឆ្ងាយ បន្តិចម្ដងៗ រហូតរលាយបាត់ស្រមោល ដែលធ្វើឱ្យយើងទាំងពីរនាក់បានធូរទ្រូងជាខ្លាំងដូចបានរស់ម្ដងទៀត ។ លុះភ្លឺឡើងយើងបានមកដល់អូរមួយដែលនៅទីនោះមានព្រៃឫស្សី និងព្រៃព្រាល ដែលធ្វើឱ្យមានការងាយស្រួលដល់ការលាក់ខ្លួនរបស់យើង ។
លុះដល់ម៉ោងប្រមាណ៨ព្រឹក យើងចោលភ្នែកមើលទៅអ្នកឃ្វាលក្របីមួយក្រុមមានស្រីមានប្រុស មានខ្លះកាន់កាំភ្លើង ខ្លះកាន់ឧបករណ៍កសិកម្ម តែមិនដឹងថាជាខ្មែរ ឬថៃឡើយ ។ ក្រោយមកមានស្ត្រីម្នាក់កាន់ចបជីកដើរតម្រង់មកព្រៃឫស្សីដែលខ្ញុំលាក់ខ្លួន ប្រហែលជាមកជីកទំពាំង ។ ខ្ញុំគិតថា បើពិនិត្យលើសម្លៀកបំពាក់ និងទីកន្លែងនោះ ស្ត្រីនោះមិនមែនជាខ្មែរក្នុងរបបប៉ុល ពត ទេ ។ ហេតុនេះហើយបានជាពួកយើងទាំងពីរនាក់មិនរត់គេចទៅណាទៀតឡើយ ។ ពេលមកដល់ព្រៃឫស្សី ស្ត្រីនោះក៏បានឃើញយើងទាំងពីរនាក់ ហើយស្រែកដោយក្ដីភ្ញាក់ផ្អើល និងភ័យខ្លាច ។ ភ្លាមនោះដែរពួកគេផ្សេងទៀត ក៏នាំគ្នារត់តម្រង់មករកខ្ញុំ ហើយបានយកកាំភ្លើងកាលីបឌូ មកភ្ជង់យើងខ្ញុំ ក្នុងគោលបំណងបាញ់សម្លាប់ចោល តែបានស្ត្រីម្នាក់នោះឃាត់ ដោយនិយាយគ្នា ចុះឡើងៗ ។ ពេលនោះទើបខ្ញុំដឹងថា ពួកគេជាជនជាតិឡាវ ។ ក្រោយមកគេបាននាំយើងទៅកាន់ភូមិមួយ ហើយបញ្ជូនទៅផ្ទះប្រធានភូមិណងម៉ាំង ដែលស្ថិតនៅក្បែរភូមិទ័ពសៀម ខាងកើតជំរំខៅអីុដាង ។
លោកប្រធានភូមិបានឱ្យគ្រួសារនិងកូនស្រីរបស់គាត់ពីរនាក់ មកលាងខ្លួន និងមុខរបួសឱ្យយើងខ្ញុំ និងរៀបចំបាយទឹកឱ្យពួកយើង តែពួកយើងមិនអាំចទទួលទានបានទេ ដោយសារអត់បាយជាច្រើនថ្ងៃផង និងពើតផ្សាលើមុខរបួសផង ។ បន្ទាប់មកគេក៏បានលើកនំបារាំងមកឱ្យទៀត តែនៅតែបរិភោគមិនចូលដដែល។ លុះដល់ពេលរសៀល ដោយខ្ញុំដើរមិនរួច លោកមេភូមិក៏បានបញ្ជាឱ្យអ្នកភូមិ៤នាក់ ដឹកយើងខ្ញុំនឹងរទេះរុញទឹកទៅកាន់បន្ទាយថៃមួយកន្លែង ។ នៅតាមផ្លូវទៅកាន់បន្ទាយថៃ គេបានផ្ដល់ឱ្យខ្ញុំនូវផ្លែឪឡឹកចំនួន២ផ្លែទៀត តែយើងនៅតែទទួលទានមិនបានដដែល ។
ដល់ម៉ោងប្រហែល៥ល្ងាច ពួកគេបានចងមុខយើងទាំងពីរនាក់នឹងក្រមា រួចបានយកឡានមកដឹកទៅកាន់បន្ទាយថៃមួយទៀត ដើម្បីដាក់គុកកងរាជអាវុធហត្ថដែលបច្ចុប្បន្នជាបន្ទាយអារញ្ញប្រថេត ។ ដោយភ័យខ្លាចគេយកទៅសម្លាប់ ខ្ញុំក៏សួរគេថា តើលោកយកពួកខ្ញុំទៅណា? ពួកគេបានឆ្លើយប្រាប់ខ្ញុំថា កុំភ័យអីគេមិនធ្វើអីទេ ។ នៅក្នុងគុក មានបងប្អូនខ្មែរយើងប្រាំមួយនាក់ ដែលជាប់នៅទីនោះ ហើយត្រូវគេកោរសក់អស់ ។ ឯពួកយើងទាំងពីរនាក់ ក៏ត្រូវគេកោរសក់ដែរ តែត្រូវគេជួយព្យាបាលរបួសឱ្យ ។ មួយខែក្រោយមក របួសយើងទាំងពីរក៏បានជាសះស្បើយ។ យើងបានសួរបងប្អូនខ្មែរដែលជាប់គុកទាំងប្រាំមួយនាក់ដែលមានបីនាក់ ត្រូវគេចាប់ដាក់គុកក្នុងថ្ងៃជាមួយខ្ញុំដែរ ។ លោកទាំងនោះមានអ៊ុច ប៉ន ជាចាងហ្វាងកាសែតរាស្ត្រខ្មែរ ក្នុងសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយម និងសាធារណរដ្ឋ ។ លោក សែក ឌៀ ជាអតីតទាហានលន់ នល់ និងជាអ្នកភូមិតានីទូកមាស ខេត្តកំពត ។ លោកកៅ វណ្ណារិន ជាក្មួយលោកជំទាវលន់ នល់ គឺជំទាវខេង ។
អ្នកទាំងបីនាក់នេះពេលខ្មែរក្រហមឡើងកាន់អំណាចថ្ងៃ១៧ មេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ បានរត់ទៅស្រុកយួន ហើយក៏ត្រូវយួនចាប់ដាក់គុកនៅចូវដុក ។ នៅក្នុងគុកនោះ អ្នកទាំងបីត្រូវបានយួនធីវគីឬក៏យួនសេរីម្នាក់ជួយចិញ្ចឹមលួចឱ្យបាយទឹក រហូតដល់អ្នកទាំងបីនាក់នោះទៅគាស់យកកាំភ្លើងពីរដើមដែលមានរឺវ៉ុលវែមួយដើម មានគ្រាប់ និងប៉េអាកុលមួយដើមតែគ្មានគ្រាប់ ។ ដោយសារតែមិនអាចរស់នៅក្នុងគុកយួនបាន អ្នកទាំងបីក៏សម្រេចចិត្តរត់មកស្រុកខ្មែរវិញ ដោយបានអ្នកយាមគុកយួននោះជួយរំដោះឱ្យចេញពីគុក ហើយដឹកឡានជូនមកដាក់នៅឯព្រំប្រទល់ខ្មែរ-យួនមួយកន្លែង(មិនចាំឈ្មោះ) ។ មកដល់ព្រំដែន ពួគគេទាំងបីបានឆ្លងទឹកមកកាន់ប្រទេសខ្មែរវិញ ។ នៅពេលនោះពួកគេក៏បានវាយអ្នកអុំទូក ហើយរឹបអូសយកបានកាំភ្លើងពីរបីដើមផង ។ ព្រោះតែមិនចេះអុំទូក ទើបអ្នកទាំងនេះ ត្រូវបានពួកយួនចាប់វាយយកទៅដាក់គុកវិញដដែល ។
ដោយឡែកលោក អ៊ុច ប៉ន ត្រូវគេវាយបាក់ដែម្ខាង ។ អស់រយៈពេលបី-បួនខែកន្លងមក ទើបនាំគ្នារត់ចេញពីគុកយួនម្ដងទៀត មកកាន់ទឹកដីខ្មែរវិញ ឆ្ពោះមកកាន់ស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេនៅទូកមាស ខេត្តកំពត ហើយក៏បន្តដំណើរមកភ្នំពេញទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ។ នៅពេលចេញពីភ្នំពេញ ពួកគេតែងតែលួចសម្លៀកបំពាក់ខ្មៅរបស់យោធាខ្មែរក្រហម ដើម្បីស្លៀកពាក់បន្លំភ្នែកគេឆ្ពោះទៅប៉ោយប៉ែត ដោយដើរតាមផ្លូវរទេះភ្លើងពីភ្នំពេញទៅប៉ោយប៉ែតរហូត ។ នៅពេលទៅដល់ស្រុកមោងឫស្សី ខេត្តបាត់ដំបង ក្រុមបីនាក់នេះត្រូវបែកគ្នាជាពីរ ដោយសារកងចល័តរបស់ខ្មែរក្រហមព័ទ្ធចាប់ គឺលោកសែក ឌៀ ម្នាក់ឯងមានកាំភ្លើងប៉េអាកុលដែលអត់គ្រាប់ និងក្រុមលោកអ៊ុក ប៉ន ជាមួយនឹងក្រុមលោកកៅ វណ្ណារិន បានកាំភ្លើងរឺវ៉ុលវ៉ែ ដែលមានគ្រាប់ជាប់នឹងខ្លួន ត្រូវរត់រួចពីការហ៊ុមព័ទ្ធនោះ តែលោក សែល ឌៀ ត្រូវកងចល័តហ៊ុមព័ទ្ធជាប់ ។
ពេលនោះគាត់ក៏លោតចូលទៅក្នុងបឹងកំប្លោកដើម្បីលាក់ខ្លួន ។ ដោយកងចល័តមិនអាំចរកឃើញ ពេលនោះពួកវាក៏យកឈើបុកពីលើ ដើម្បីឱ្យគាត់ចេញពីទឹក ។ ដោយពុំអាចទ្រាំបាននូវការឈឺចាប់ ពេលពួកខ្មែរក្រហមបុកចំ ម្ដងៗ គាត់ក៏បានងើបចេញពីទឹក ហើយយកកាំភ្លើងប៉េអាកុលដែលអត់គ្រាប់មកអាម៉េតម្រង់ទៅកាន់ពួកវា ។ ដោយខ្លាចកាំភ្លើង ពួកកងចល័តក៏រត់ចេញ ហើយគាត់ក៏រត់ចេញ ។
អស់រយៈពេលមួយយប់មួយថ្ងៃ ទើបពួកគាត់បានរកគ្នាឃើញ ហើយក៏នាំគ្នាបន្តដំណើរតាមផ្លូវរទេះភ្លើងមកដល់ខេត្តបាត់ដំបង ចំពេលថ្ងៃ ។ មកដល់បាត់ដំបង គាត់ទាំងបីនាក់ទៅលាក់ខ្លួននៅជាន់ខាងលើបំផុតនៃផ្ទះថ្មមួយ ដែលមានច្រើនជាន់ ។ លុះដល់វេលាយប់ គាត់ក៏ចេញដើររហូតដល់ប៉ោយប៉ែត ហើយឆ្លងចូលទឹកដីថៃ ដោយលើកទង់ជ័យសជាសញ្ញានៃការសុំចុះចូល ព្រមទាំងប្រគល់កាំភ្លើងទាំងពីរដើមនោះ ទៅឱ្យអាជ្ញាធរថៃ ។ បន្ទាប់មកពួកគាត់ក៏ត្រូវដឹកមកកាន់បន្ទាយគុកអារញ្ញនេះតែម្ដង ។
ចំពោះការជាប់គុកក្នុងបន្ទាយអារញ្ញនេះ ពួកយោធាថៃ ដាក់គុកយ៉ាងយូរបំផុតមួយអាទិត្យ ឬក៏ពីរអាទិត្យ ប៉ុណ្ណោះ ហើយក៏បញ្ជូនអ្នកទោសទៅគុកធំ ស្ថិតនៅស្រុកកាប៉ិនបូរី ហើយបញ្ជូនទៅតុលាការដើម្បីកាត់ទោស ។ ទីបញ្ចប់ស្នងការអង្គការសហប្រជាជាតិ ទទួលបន្ទុកជនភៀសខ្លួន ទៅបង់លុយជាថ្នូរ ក្នុងការដោះលែងមនុស្សប្រមាណជាបី-បួនរយបាត ហើយក៏ដឹកអ្នកទោសនោះទៅកាន់ជំរំភៀសខ្លួនខ្មែរនៅអារញ្ញ។ ប៉ុន្តែជាកុសលផលបុណ្យល្អសម្រាប់បងប្អូនខ្ញុំ ដោយសារភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាម ជួយធ្វើការងារកងប៉េអឹមថៃ ដូចជាពុះអុស រែកទឹកស្រោចបន្លែ ដាំបន្លែ ដាំបាយ និងការងារ អ្វីៗ ទាំងអស់ ឱ្យតែទើសភ្នែក ។ ដូច្នោះហើយ ទើបពួកគេអនុញ្ញាតឱ្យបងប្អូនយើង ធ្វើជាចុងភៅនៅទីនោះ សម្រាប់ដាំបាយឱ្យទាហានហ្វឹកហ្វឺនថ្មីរបស់ថៃចំនួន៥០០នាក់ អស់រយៈពេលបីខែដប់ប្រាំថ្ងៃ ដែលជារយៈពេលដ៏យូរជាងគេបង្អស់ ។
ជាធម្មតាតែងតែមានបងប្អូនរត់ពីស្រុកខ្មែរចូលមកទឹកដីថៃ ត្រូវគេបញ្ជូនមកដាក់គុកនៅទីនេះទាំងអស់ ។ ក្នុងរយៈពេលដែលយើងធ្វើជាចុងភៅក្នុងគុកនោះ យើងខ្ញុំបានប្រទះឃើញក្មេងជំទង់ពីរនាក់អាយុដប់បួន ដប់ប្រាំឆ្នាំប៉ុណ្ណោះក៏ត្រូវជាប់គុកនៅទីនោះដែរ ។ គេទាំងពីរនាក់នៅភូមិល្វាសឿ ដែលជាធម្មតាអ្នកដែលស្គាល់ផ្លូវរត់ពីល្វាសឿ មកកាន់ទឹកដីថៃ ប្រើពេលតែមួយយប់មួយថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ។ ផ្ទុយទៅវិញក្មេងទាំងពីរនេះមិនស្គាលផ្លូវ ក៏ត្រូវចំណាយពេលមួយខែកន្លះ ទើបមកដល់ព្រំប្រទល់ថៃ ។ ការធ្វើដំណើរនៅតាមផ្លូវដោយពុំមានអាហារ ពួកគេត្រូវបង្ខំចិត្តបេះស្លឹកឈើ ទំពាំងព្រេច យកុមកទទួលទាន ។ ដូចនេះហើយពេលជាប់គុកនៅអារញ្ញ ក្មេងទាំងពីរមានរូបរាងស្គាំងស្គម ស្លេកស្លាំង និងមានរមាស់ ជាប់ពេញទាំងខ្លួនផង ។ ក្នុងនាមជាចុងភៅ យើងមិនត្រឹមតែជួយក្មេងពីរនាក់នេះឱ្យផុតពីការអត់ឃ្លាននោះទេ ព្រមទាំងជួយបងប្អូនខ្មែរទាំងអស់ដែលបានជាប់គុកនៅទីនេះទៀត ។ ចំពោះរបបអ្នកជាប់គុក គឺបាយឆាលាយត្រកួន និងសៀងមួយចានចង្កឹះ ដែលមានបាយតែប្រមាណ៥-៦ស្លាបព្រាប៉ុណ្ណោះ។ អីុចឹងហើយ ទើបរៀងរាល់ល្ងាច ខ្ញុំតែងតែរកឱកាសលួចជួយផ្ដល់បាយទឹកបន្ថែមឱ្យពួកគេ ដោយលួចយកបាយសម្ល ឬម្ហូបសំណល់ពីពួកទាហានថៃ ហើយយកទៅដាក់ក្នុងហោប៉ៅខោរបស់ខ្ញុំ ដែលជាខោទាហាន ចាស់ៗ មានហោប៉ៅ ធំៗ ហើយត្រូវគេបោះចោលនោះ យកមកគក់ស្លៀក ។
អស់រយៈពេលបីខែ ដប់ប្រាំថ្ងៃ បងប្អូនយើងទាំងពីរ ត្រូវគេបញ្ជូនមកគុកកាប៉ិនបូរី ហើយបញ្ជូនទៅតុលាការ ដើម្បីកាត់ទោស ។ ទីបញ្ចប់អង្គការសហប្រជាជាតិ ក៏ទៅសុំដោះលែង ហើយបញ្ជូនមកជំរំជនភៀសខ្លួន នៅអារញ្ញដូចបងប្អូនខ្មែរយើងដែរ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ