(លិខិតមិត្តអ្នកអាន)
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ខ្ញុំគ្រាន់តែជាអ្នកដំណើរម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកដំណើរជាច្រើននាក់ ប៉ុណ្ណោះ បានបើករថយន្តទៅឈប់រង់ចាំភ្លើងស្តុបនៅចំណុចភ្លើងស្តុបសណ្ឋាគារអាំងទែរកុងទីណង់តាល់ ក្បែរផ្សារដើមគ តាមដងមហាវិថីម៉ៅសេទុង កែងវិថីព្រះមុនីរ៉េត កាលពីយប់ថ្ងៃទី២៦ តុលា ២០១០ ពេលនោះជួបស្ត្រីអ្នកសុំទានម្នាក់ជាមួយកូនប្រុសតូចមួយអាយុប្រមាណជិតមួយខួប (១ឆ្នាំ) ដេកស្តូកស្តឹងលើខឿនការ៉ូឡានាផ្លូវកែង។
ស្ត្រីពីរនាក់ម្តាយនិងកូនដ៏វេទនានោះ ខ្ញុំបានប្រទះឃើញអង្គុយសុំទាន ឬដេកសុំទាននៅត្រង់ចំណុចភ្លើងស្តុបកែងផ្លូវនោះច្រើនថ្ងៃមកហើយ… ជាពិសេសកាលពីព្រលប់ថ្ងៃទី២៦ តុលា ២០១០ ថ្មីៗនេះឯង គឺគាត់ដេកសុំទានលើខឿនការ៉ូឡាផ្លូវកែង២នាក់ម្តាយ និងកូនតូច ក្រោមសរសៃភ្លៀងរលឹមផ្សែងក្រូចស្តូកស្តឹង មើលទៅដូចជាហេវហត់…ឬសន្លប់មិនដឹងខ្លួន គួរឱ្យអាណោចអាធ័មពន់ពេកណាស់។
ខ្ញុំបានចុចកញ្ចក់រថយន្តចុះ ហើយពឹងក្មេងជំទង់ជិះម៉ូតូ ឈប់ភ្លើងស្តុបម្នាក់ ឱ្យជួយយកលុយ២.០០០រៀល ទៅឱ្យស្ត្រី និងកូនតូចនោះ ដោយក្តីក្តុកក្តួលឈួលចុងច្រមុះ ខ្ញុំស្ទើរតែហូរទឹកភ្នែក ចំពោះក្មេងតូចដែលដេកស្តូក…ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកមានអ្វីនោះទេ ខ្ញុំមិនអាចជួយគាត់បានឡើយ។
ខ្ញុំមិនដឹងថា តើនេះជាល្បិចរបស់អ្នកសុំទាន ឬការរៀបចំរបស់អ្នកណានោះទេ? ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំស្រងេះស្រងោចលន្លោចចិត្តនោះគឺក្មេងតូចអាយុមិនដល់១ឆ្នាំផង តើគ្នាមានកំហុសអ្វី បានជាត្រូវម្តាយយកទៅដេកហាលវាល ហាលសន្សើមភ្លៀង (រលឹមផ្សែងក្រូច) ហាលខ្យល់បែបនេះ? បើនៅតែយ៉ាងនេះ ពួកគេនឹងមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរជាមិនខាន…តើសមត្ថកិច្ចពាក់ព័ន្ធដូចជាប៉ូលិស អាជ្ញាធរ មន្ត្រីសង្គមកិច្ច ទៅណាបាត់អស់ហើយ?
ក្នុងនាមជាពលរដ្ឋម្នាក់ ខ្ញុំមានក្តីរំភើបឥតឧបមាចំពោះការខិតខំប្រឹងប្រែងអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេសជាតិរបស់ថ្នាក់ដឹកនាំ មន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ អាជ្ញាធរគ្រប់លំដាប់ថ្នាក់ សមត្ថកិច្ចប៉ូលិស ប៉េអឹម ស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធ និងកាកបាទក្រហមជាដើម ដែលតែងតែសណ្តោសប្រណីជួយសង្គ្រោះប្រជាពលរដ្ឋងាយរងគ្រោះស្ទើរតែគ្រប់មូលដ្ឋាន…ប៉ុន្តែខ្ញុំសោកស្តាយចំពោះការបន្សល់ទុកមួយជ្រុងនេះរបស់ថ្នាក់ក្រោមៗពេកណាស់៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ