សម័យមួយព្រះអង្គគង់នៅវត្តវេឡុវ័នទ្រង់ប្រារឰសដ្ឋីកូដប្រេតដែលប្រេតនេះកាលនៅជាមាណពបានរៀនស្ទាត់ជំនាញនូវការផ្ទាត់គ្រាប់ក្រួសអាចផ្ទាត់ទម្លុះភ្នែកសត្វដែលកំពុងហើរនៅលើអាកាសឱ្យធ្លាក់ចុះបាន ។
លុះរៀនចេះស្ទាត់ជំនាញហើយ មាណពនោះបានលាលោកគ្រូមកកាន់ស្រុកកំណើតវិញ ដើរមកតាមផ្លូវមាណពចង់សាកល្បងវិជ្ជារបស់ខ្លួនដែលបានរៀនចេះនោះ តែមិនដឹងសាកទៅលើអ្នកណា បើផ្ទាត់សម្លាប់សត្វអ្នកស្រុក ឬសម្លាប់កូនអ្នកស្រុកខ្លាចក្រែងមានទោស ។
ជួនជាពេលនោះបានប្រទះឃើញព្រះសង្ឃមួយអង្គដែលកំពុងនិមន្តបិណ្ឌបាត ក៏គិតថា ព្រះសង្ឃជាបុគ្គលឯកោ មិនមានផ្ទះសម្បែង មិនមានឪពុកម្តាយ បងប្អូន បើសម្លាប់ក៏មិនមានទោសអ្វីដែរ ។ លុះគិតដូច្នះហើយ ក៏បានផ្ទាត់គ្រាប់ក្រួសធ្វើឃាតភិក្ខុអង្គនោះដោយទម្លុះពីត្រចៀកម្ខាងទៅត្រចៀកម្ខាងធ្វើឱ្យព្រះអង្គដល់នូវក្តីមរណាភ្លាមៗ ។
ដោយសារតែបាបកម្មនោះហើយក៏នាំបដិសន្ធិមាណពនោះទៅកើតនៅមហានរកអស់ជាច្រើនអសង្ខេយ្យ ហើយនៅសេសសល់ផលកម្មបានមកកើតជាប្រេតនៅលើកំពូលភ្នំមួយឈ្មោះសដ្ឋីកូដប្រេត ។
ព្រះមានព្រភាគត្រាស់ជាគាថាយ៉ាងនេះថា យាវទេវ អនត្ថាយ ញត្តំ ពាលស្ស ជាយតិ ហន្តិ ពាលស្ស សុក្កំសំ មុទ្ធមស្ស វិបាតយំ ។ ចំណេះវិជ្ជាកើតឡើងដល់បុគ្គលពាល គ្រាន់តែដើម្បីសេចក្តីវិនាសតែប៉ុណ្ណោះ ចំណេះវិជ្ជានោះរមែងញ៉ាំងក្បាលគឺបញ្ញារបស់គេឱ្យធ្លាក់ចុះ កម្ចាត់បង់នូវចំណែកនៃធម៌សបានដល់កុសលធម៌របស់បុគ្គលពាលនោះឯង ៕ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ