រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ការសិក្សាពីចម្ងាយបាននិងកំពុងប្រព្រឹត្តទៅទាំងត្រដាប់ត្រដួសសម្រាប់សិស្ស-និស្សិត ដែលមកពីគ្រួសារមាន
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ការសិក្សាពីចម្ងាយបាននិងកំពុងប្រព្រឹត្តទៅទាំងត្រដាប់ត្រដួសសម្រាប់សិស្ស-និស្សិត ដែលមកពីគ្រួសារមានជីវភាពក្រីក្រ ដែលគ្រួសារខ្លះបង្ខំចិត្តខ្ចីលុយគេ ទិញទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូនមួយគ្រឿងទុកឱ្យកូនៗ ២ ឬ ៣ នាក់ឆ្លាស់គ្នាទុករៀន ខណៈបញ្ហាសេវាអ៊ីនធើណែតតាមបណ្តាខេត្ត និងការខ្វះឧបករណ៍សិក្សាជាកត្តាចម្បងបំផុតរបស់គ្រួសារក្រីក្រ មិនថាកូនៗរៀនថ្នាក់បឋម ដល់ថ្នាក់ឧត្តមសិក្សានោះទេ ។
«បងអើយ ពេលខ្លះរៀនៗសេវាខ្សោយដាច់អ៊ីនធើណែត រៀនអត់កើត ហើយខ្ញុំរៀនតាមទូរស័ព្ទ ដល់ម៉ោងរៀនថ្នាក់កុំព្យូទ័រ ខ្ញុំអត់មានឧបករណ៍រៀន អ៊ីចឹងខ្ញុំចាប់មិនទាន់គេនោះទេ» នេះជាការលើកឡើងរបស់ប្អូន វាសនា ដែលជានិស្សិតឆ្នាំទី១ នៅមហាវិទ្យាល័យមួយនៅរាជធានីភ្នំពេញ ។
ប្អូនបានត្អូញត្អែរបន្តថា «សាលារៀបចំឱ្យរៀនតាមកម្មវិធី Microsoft Team តែខ្ញុំនៅខេត្ត នៅដល់ខេត្តរតនគិរី រៀនពីចម្ងាយ ។ ដូច្នេះការរៀនសូត្ររបស់ខ្ញុំគឺមិនសូវចាប់បានល្អនោះទេ ហើយកិច្ចការសាលាទៀតសោតខ្ញុំសរសេរដោយដៃលើក្រដាសសៀវភៅ រួចថតតាមទូរស័ព្ទផ្ញើទៅលោកគ្រូ។ ខ្ញុំនិយាយតាមត្រង់ ខ្ញុំរៀន ៥ មុខវិជ្ជានៅថ្នាក់មូលដ្ឋាន តែខ្ញុំជឿថាការរៀនរបស់ខ្ញុំមិនសូវល្អ ខ្ញុំអត់មានឯកសារគ្រប់គ្រាន់ទេ» ។
ការលំបាករបស់និស្សិតរូបនេះ មិនមែនជារឿងដាច់ដោយឡែកនោះទេ ។ ការពិតសិក្សានៅសម័យកាលកូវីដ-១៩ កំពុងតែរីករាលដាល លើពិភពលោកនិងកម្ពុជា វិស័យជាច្រើនបានផលប៉ះពាល់ ពិសសវិស័យអប់រំ ។
ជាក់ស្តែងនៅកម្ពុជា ស្ថិតនៅក្នុងពេលវេលាមួយដ៏លំបាកបំផុតហើយត្រូវតែប្រយុទ្ធដាច់ខាតនិងគ្មានពេលរួញរា ឬដកថយចំពោះជម្ងឺកូវីដ-១៩ នោះ ប្រមុខដឹកនាំរាជរដ្ឋាភិបាលបានឱ្យសាលារៀន និងគ្រឹះស្ថានសិក្សានានានៅទូទាំងប្រទេស ត្រូវបានបិទទ្វារជាបណ្ដោះអាសន្ន ។ ដូច្នេះសិស្ស-និស្សិតទាំងអស់ចាប់ពីថ្នាក់បឋមសិក្សាដល់ឧត្តមសិក្សា សុទ្ធតែមិនអាចចូលសិក្សារៀនសូត្រនៅក្នុងសាលាឡើយ ។
ទន្ទឹមនិងនេះរាជរដ្ឋាភិបាលនិងក្រសួងអប់រំយុវជននិងកីឡា បានគិតគូរយ៉ាងខ្ពស់ស្របតាមសម័យបច្ចេកវិទ្យាទំនើបបានសិស្សនិស្សិតទាំងអស់រៀនតាមរយៈប្រព័ន្ធទំនាក់ទំនងសង្គមផ្សេងៗដូចជា ប្រព័ន្ធតេឡេក្រាម(Telegram) ប្រព័ន្ធហ្ស៊ូម(Zoom) ប្រព័ន្ធវូបមីតធីង(Voov meeting) ប្រព័ន្ធយូធូប(YouTobe)ជាដើមនៅតាមផ្ទះរៀងៗខ្លួនទៅតាមកម្មវិធីរបស់សាលា
នីមួយៗ។
ការសិក្សានៅតាមប្រព័ន្ធទំនាក់ទំនងបណ្ដាញសង្គមនៅក្នុងកាលៈទេសៈដ៏លំបាកបែបនេះ បានបង្ហាញពីផលល្អផងដែរក្នុងការចៀសផុតពីការឆ្លងរាតត្បាតនៃជម្ងឺឆ្លងដ៏កាចសាហាវមួយនេះដល់សិស្ស និស្សិតក៏ដូចជាក្រុមគ្រួសារ សាច់ញាតិទាំងអស់ របស់ពួកគេថែមទៀតផង ព្រោះគ្មានការជួបជុំគ្នាទ្រង់ទ្រាយធំ ហើយបានធ្វើអ្វីៗដាច់ដោយឡែកពីគ្នាទៅតាមវិធានការសុខាភិបាល ។ ចំណែកឧបករណ៍សម្រាប់ការសិក្សាតាមប្រព័ន្ធទំនាក់ទំនងសង្គមនេះគឺតម្រូវឲ្យសិស្សនិស្សិតមានទូរស័ព្ទដៃស្មាតហ្វូននិងកុំព្យូទ័រ យ៉ាងហោចណាស់ក៏ត្រឹមទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូនដែរ។
នៅក្នុងបរិបទនេះត្រូវបានគេមើលឃើញថា សិស្សនិស្សិតដែលមានជីវភាពធូរធារមានភាពងាយស្រួលពុំសូវមានកង្វល់លើបញ្ហាសម្ភារៈប្រើប្រាស់ខាងលើនោះទេ ថែមទាំងមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទិញកាតបញ្ចូលទូរស័ព្ទទៀតផង ។ ប៉ុន្តែចំពោះសិស្សនិស្សិតខ្លះដែលក្រីក្រនោះបានជួបការលំបាកក្នុងពេលសិក្សាអ្នកខ្លះគ្មានកុំព្យូទ័រ ឬទូរស័ព្ទផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ពេលរៀនម្ដងៗបានខ្ចីទូរស័ព្ទបងប្អូនប្រើ ឬមានទូរស័ព្ទផ្ទាល់ខ្លួនដែរតែចាស់និងខ្វះលុយទិញកាតបញ្ចូលជាដើម។
ក្រៅពីនេះសិស្សនិស្សិតខ្លះបានត្អូញត្អែរថា រៀនតាមប្រព័ន្ធទំនាក់ទំនងបណ្ដាញសង្គមនេះហាក់ពុំសូវចាប់បានពុំសូវយល់ដឹងដូចជាការរៀនផ្ទាល់ជាមួយគ្រូនៅឯសាលារៀនឡើយ ហើយបើឆ្ងល់ត្រង់ចំណុចណាមួយចង់សួរគ្រូក៏លំបាកទៀត។ មិនតែប៉ុណ្ណោះបើអ្នកដែលស្ថិតនៅតំបន់ដែលមានសេវាទូរស័ព្ទខ្លាំងនោះ ពុំសូវជាមានបញ្ហាក្នុងការសិក្សាប៉ុន្មានទេ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកដែលមានផ្ទះស្ថិតនៅតំបន់ដែលមានសេវាទូរស័ព្ទខ្សោយវិញនោះច្បាស់ជាយ៉ាប់ហើយ ស្ដាប់គ្រូពន្យល់មិនសូវបាន ព្រោះទូរស័ព្ទមានភាពរអាក់រអួល ឮដាច់ៗពុំសូវច្បាស់តែ
ម្ដង។
កុមារា គង់ សុខគា សិស្សថ្នាក់ទី៧បាននិយាយថា «ខ្ញុំរួមជាមួយបងប្អូនស្រីជីដូនមួយ២នាក់ទៀតរៀនថ្នាក់ជាមួយគ្នា ហើយទាំង៣នាក់បងប្អូននេះមានទូរស័ព្ទតែ១គ្រឿងប៉ុណ្ណោះសម្រាប់រៀនតាមប្រព័ន្ធអនឡាន ហើយទូរស័ព្ទនេះម៉ាក Realme តម្លៃជាង១០០ដុល្លារ ដែលឪពុកខ្ញុំបានចងការប្រាក់គេទិញឲ្យដើម្បីឲ្យខ្ញុំរៀន។ ខ្ញុំបានរៀនជុំគ្នាជាមួយបងប្អូនខ្ញុំ២នាក់ទៀតនោះតាមប្រព័ន្ធZoom ហើយបងប្អូនខ្ញុំអត់ទាន់មានលទ្ធភាពដើម្បីទិញទូរស័ព្ទប្រើនៅឡើយ ពួកខ្ញុំនៅតូចអត់ទាន់មានលទ្ធភាពរកប្រាក់នោះទេ គឺពឹងលើឪពុកម្ដាយដែលសុទ្ធតែជាកសិករទាំងអស់ ។ពួកខ្ញុំបានសន្សំលុយខ្លះដែលឪពុកម្ដាយឲ្យសម្រាប់ទិញនំហូប ទុកសហការណ៍គ្នាដើម្បីទិញកាតបញ្ចូលទូរស័ព្ទរៀននិងធ្វើកិច្ចការដែលគ្រូដាក់ឲ្យរាល់ថ្ងៃព្រមទាំងប្រឡងផងដែរ ហើយការរៀនតាមប្រព័ន្ធនេះហាក់មានការពិបាកយល់មិនដូចរៀនផ្ទាល់ជាមួយគ្រូឡើយ» ។
យុវនិស្សិតក្រីក្រម្នាក់សុំមិនឲ្យបញ្ចេញឈ្មោះបានរៀបរាប់ថា «ខ្ញុំជាកូនកសិករក្រីក្រសព្វថ្ងៃរស់នៅក្នុងសង្កាត់ត្រពាំងក្រសាំង ខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យ ក្រោយពីរាជរដ្ឋាភិបាលប្រកាសឲ្យជាប់ដោយស្វ័យប្រវត្តិដោយមិនចាំបាច់ប្រឡងបាក់ឌុប កាលពីឆ្នាំ២០២០ ដោយសារស្រឡាញ់មុខវិជ្ជាច្បាប់ ខ្ញុំក៏បានដាក់ពាក្យចូលរៀននៅសាលាច្បាប់មួយនារាជធានីភ្នំពេញ ។ សព្វថ្ងៃខ្ញុំជានិស្សិតឆ្នាំទី១ផ្នែកច្បាប់ ខ្ញុំបានស្ទុះស្ទារកប្រាក់បង់ថ្លៃសាលាដើម្បីបានចូលរៀនយ៉ាងត្រដាបត្រដួស ដោយឪពុកម្ដាយឲ្យខ្លះនិងមួយចំនួនទៀតបានមកពីការងាររបស់ខ្ញុំប៉ុន្តែក្រោយពីបង់ថ្លៃសាលារួចកាលណាមកពុំដែលបានរៀននៅសាលាជួបលោកគ្រូអ្នកគ្រូដោយផ្ទាល់នោះទេ ព្រោះតែជម្ងឺកូវីដ-១៩ វាយលុកខ្លាំងពេក គឺបានត្រឹមតែរៀនតាមប្រព័ន្ធបណ្ដាញសង្គមរហូតមកសព្វថ្ងៃនេះ» ។
យុវជនរូបនេះបានប្រាប់ឲ្យដឹងបន្ថែមទៀតថា «ខ្ញុំសង្ឃឹមថាជម្ងឺកាចសាហាវនេះនិងឆាប់រលាយចេញពីភពផែនដីដើម្បីបានចូលរៀនឡើងវិញនិងបានអនុវត្តផ្ទាល់ជាមួយគ្រូងាយស្រួលទទួលយកចំណេះដឹង ។ចំណែកការរៀនតាមប្រព័ន្ធទំនាក់ទំនងសង្គមខាងលើថ្វីដ្បិតតែមានសារៈប្រយោជន៍មិនឲ្យយើងឆ្លងជម្ងឺCovid-19ពីអ្នកដ៏ទៃឬអ្នកដ៏ទៃឆ្លងពីយើងនាំឲ្យមានការឆ្លងរាលដាលនៅក្នុងសហគមន៍ពិតមែនតែពិបាកនិងចាប់យកអត់សូវយល់ជួនកាលប្រព័ន្ធទូរស័ព្ទរអាក់រអួលថែមទៀតផង។មិនតែប៉ុណ្ណោះចំពោះសិស្សនិស្សិតដែលមានជីវភាពធូរធារនោះពុំសូវជាមានបញ្ហាចោទនោះឡើយ ព្រោះពួកគាត់មានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការចំណាយលើសម្ភារៈសិក្សា តែសម្រាប់សិស្សនិស្សិតក្រីក្រជួបការលំបាកច្រើន។
ដោយឡែកសិស្សថ្នាក់ទី១១ម្នាក់រៀននៅវិទ្យាល័យអរុណវតី សង្កាត់ត្រពាំងក្រសាំង ខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យបាននិយាយថា ខ្ញុំយល់ថាការសិក្សាតាមប្រព័ន្ធអនឡាញមានភាពស្មុគស្មាញមិនដូចការរៀនផ្ទាល់នៅសាលា ដែលយើងអាចសាកសួរគ្រូបានដោយសេរីនៅពេលដែលយើងអត់យល់ត្រង់ចំណុចណាមួយ។ម្យ៉ាងទៀតសម្រាប់សិស្សក្រីក្រដូចជាខ្ញុំក៏ដូចជាមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំមួយចំនួនទៀត ជួបការលំបាកច្រើនក្នុងការរកសម្ភារៈសិក្សាតាមអនឡាញនេះ មួយរយៈមុនខ្ញុំមានទូរស៍ព្ទប្រើដែរ ប៉ុន្តែទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំបានត្រឹមតែខលចេញឬទទួលការខលចូលប៉ុណ្ណោះ ពុំអាចប្រើប្រាស់ក្នុងប្រព័ន្ធអ៊ីនធើណេតបានទេ ។ខណៈនោះពេលដល់ម៉ោងរៀនឬប្រឡងម្ដងៗខ្ញុំតែងតែខ្ចីទូរស័ព្ទបងប្អូនប្រើរហូត ហើយក្រោយមកដោយសារតែលំបាកខ្លាំងពេក ទើបសម្រេចចិត្តខ្ចីលុយគេទិញទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូន១គ្រឿងប្រើក្នុងការសិក្សាហើយពុំមានកុំព្យូទ័រប្រើនិងគេឡើយ រីឯមិត្តភក្ដិរបស់ខ្ញុំមួយចំនួនទៀតសុទ្ធតែបែបនេះដូចគ្នាដែរ។
យុវនិស្សិតផ្នែកអាយធី(IT)ម្នាក់ទៀតរស់នៅសង្កាត់ស្នោរ ខណ្ឌកំបូលបាននិយាយថា នៅក្នុងសម័យកាលជំងឺកូវីដ-១៩ នេះពិតជាធ្វើឲ្យមនុស្សជួបការលំបាកខ្លាំងបំផុតទាំងការសិក្សា រៀនសូត្រនិងការប្រកបរបររកស៊ីផ្សេងៗ ហើយចំពោះរូបខ្ញុំផ្ទាល់គឺរស់នៅក្នុងគ្រួសារក្រីក្រ ឪពុកម្ដាយជាកសិករ។ក្រោយពីរៀនចប់ថ្នាក់ទី១២ កាលពីឆ្នាំ២០១៨ ខ្ញុំបានស្វះស្វែងរកការងារធ្វើបណ្ដើររៀនបណ្ដើរ ការងាដែលខ្ញុំធ្វើគឺដំបូងជាកម្មករសំណង់ តែហត់ពេកមិនអាចស៊ូទ្រាំបានក្រោយមកមិត្តភក្តិហៅឲ្យទៅធ្វើការផ្នែករត់តុពេលយប់នៅភោជនីយដ្ឋានមួយ។ប៉ុន្តែការធ្វើជាអ្នករត់តុចំណាយពេលយប់ពេលគ្មានពេលវេលាសម្រាកដើម្បីរៀន ទើបឈប់ហើយបន្តទៅអ្វើការនៅហាងកាហ្វេមួយវិញ រហូតដល់ពេលផ្ទុះឡើងជម្ងឺកូវីដ១៩ ហាងកាហ្វេកាត់បន្ថយបុគគលិកទើបធ្វើជាកម្មករសំណង់វិញរហូតដល់សព្វថ្ងៃដើម្បីយកលុយរៀននិងទិញសម្ភារៈក្នុងការរៀនផងនិងជួយក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារផង។
យុវនិស្សិតរូបនេះបានបាន្តទៀតថា ពេលនេះខ្ញុំជានិស្សិតឆ្នាំទី៣ហើយ ខ្ញុំបានធ្វើជាកម្មករសំណង់ពេលថ្ងៃ និងសុំគ្រូរៀនពេលយប់ ខ្ញុំគិតថាការរកប្រាក់ដើម្បីរៀនវាលំបាកណាស់ទៅហើយ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំលំបាកថែមទៀតនោះគឺសិក្សាក្នុងពេលផ្ទុះឡើងជម្ងឺCOVID-19នេះតែម្ដងដែលពិបាកក្នុងការចាប់យកនូវអ្វីដែលគ្រូពន្យល់។ចំណែកឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំពួកគាត់មានកំរិតវប្បធម៌ទាបមិនអាចជួយពន្យល់ខ្ញុំបានឡើយ ហើយដល់ម៉ោងរៀនពេលខ្លះមានសំណួរច្រើនត្រូវសួរគ្រូដែរប៉ុន្តែមិនអាចសួរអស់ដូចជាពេលរៀនផ្ទាល់អនុវត្តផ្ទាល់ឡើយ ។ ទោះជាយ៉ាងណាខ្ញុំនៅតែខិតខំរៀនហើយចាប់បាននិងយល់ប៉ុណ្ណគឺយកប៉ុណ្ណឹងទៅចុះ ធ្វើម៉េចបើកាលៈទេសៈលំបាកបែបនេះ និងតែងតែគិតថា បានរៀនតាមអនឡាញប្រសើរជាងអត់បានរៀនសោះហើយសម្រាប់ជីវិតអ្នកក្រគឺមានតែពាក្យមួយថាខំប្រឹងនិងតស៊ូប៉ុណ្ណោះ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ