នៅក្នុងគម្ពីរធម្មបទមានសម្តែងអំពីឆន្នភិក្ខុយ៉ាងនេះថា ភិក្ខុអង្គនេះជាអ្នកដែលគេប្រដៅមិនបាន មានមានះនិងបានជេរប្រទេចព្រះអគ្គសាវកទាំងពីរអង្គថា អញកាលតាមព្រះរាជបុត្រចេញទៅបួសនៅពេលនោះ អញមិនឃើញមានអ្នកណាម្នាក់សោះ តែឥឡូវនេះ អ្នកទាំងពីរនាក់នេះដើរប្រកាសឃោសនាថា អាត្មាអញឈ្មោះសារីបុត្រ ឈ្មោះមោគ្គល្លាន យើងទាំងពីរនាក់ជាព្រះអគ្គសាវ័កនៃព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទៅវិញ ។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ជ្រាបហើយ ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ឱ្យហៅព្រះឆន្នៈមកដើម្បីអប់រំទូន្មានប្រៀនប្រដៅ តែព្រះឆន្នៈនៅស្ងាមបានតែមួយរំពេចប៉ុណ្ណោះ ពេលត្រឡប់មកវិញក៏ចាប់ផ្តើមជេរព្រះអគ្គសាវ័កដដែល ។
ទោះជាព្រះអង្គអប់រំដល់ទៅ៣លើកហើយក៏ដោយ ក៏ឆន្នៈមិនព្រមធ្វើតាមឱវាទរបស់ព្រះអង្គ លុះពេលដែលព្រះអង្គបរិនិព្វានទៅ ព្រះអានន្ទបានធ្វើព្រហ្មទណ្ឌដល់ឆន្នភិក្ខុដោយហាមឃាត់ភិក្ខុក្នុងវត្តទាំងអស់មិនឱ្យនិយាយរក ។
ពេលនោះទើបឆន្នភិក្ខុកើតសេចក្តីសង្វេគតក់ស្លុត លះទិដ្ឋិមានះនោះចោល ហើយចម្រើនវិបស្សនារហូតដល់បានសម្រេចព្រះអរហត្តផល ។ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ