ADផ្ទាំងផ្សព្វផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម

Picture

ការ​ឈឺចាប់​បន្សល់​ទុក​ឱ្យ​កូន​​​ប្រុស​-​ស្រី​​ខំ​ប្រឹងប្រែង​លើ​វិស័យ​សិ​ល្បៈ

4 ឆ្នាំ មុន
  • បាត់ដំបង

ខេត្តបាត់ដំបង ៖ ការ​ឆ្លងកាត់​ក្តី​ទុក្ខវេទនា​ពី​ឪពុក​ម្តាយ ​ក្នុង​ការ​ចិញ្ចឹម​បីបាច់​ថែរក្សា​កូន​ចង់​ឲ្យ​កូន​បាន​រៀន​សូត្រ​ចេះ​ដឹង យកចំណេះ​វិជ្ជា​ទៅ​ធ្វើការ​ជា​មន្ត្រីរាជការ នៅ​ពេល​ដែល​ស្រុក​យើង​ទទួល​បាន​សុខ​សន្តិភាព​ហើយ​នេះ តែ​ត្រូវ​ខកបំណង​ពី​ចិត្ត​ឪពុក ដែល​បាន​ធ្លាក់ខ្លួន​ឈឺ​ត្រូវ​បញ្ជូន​ទៅ​ព្យាបាល​នៅ​ប​ន្ទីរ​ពេទ្យ​នៅ​ប្រទេស​វៀតណាម ​ធ្វើ​ឲ្យ​កូន​ៗ​ទាំង​៧​នាក់​ដែល​នៅ​ក្មេងខ្ចី​កំពុង​តែ​រៀន​នៅ​សាលា​បឋម​សិក្សា​ត្រូវ​ទទួល​បានការ​បាត់បង់​ជំហរ​បង្គោល​ក្នុង​ក្រុម​គ្រួសារ ។…

ខេត្តបាត់ដំបង ៖ ការ​ឆ្លងកាត់​ក្តី​ទុក្ខវេទនា​ពី​ឪពុក​ម្តាយ ​ក្នុង​ការ​ចិញ្ចឹម​បីបាច់​ថែរក្សា​កូន​ចង់​ឲ្យ​កូន​បាន​រៀន​សូត្រ​ចេះ​ដឹង យកចំណេះ​វិជ្ជា​ទៅ​ធ្វើការ​ជា​មន្ត្រីរាជការ នៅ​ពេល​ដែល​ស្រុក​យើង​ទទួល​បាន​សុខ​សន្តិភាព​ហើយ​នេះ តែ​ត្រូវ​ខកបំណង​ពី​ចិត្ត​ឪពុក ដែល​បាន​ធ្លាក់ខ្លួន​ឈឺ​ត្រូវ​បញ្ជូន​ទៅ​ព្យាបាល​នៅ​ប​ន្ទីរ​ពេទ្យ​នៅ​ប្រទេស​វៀតណាម ​ធ្វើ​ឲ្យ​កូន​ៗ​ទាំង​៧​នាក់​ដែល​នៅ​ក្មេងខ្ចី​កំពុង​តែ​រៀន​នៅ​សាលា​បឋម​សិក្សា​ត្រូវ​ទទួល​បានការ​បាត់បង់​ជំហរ​បង្គោល​ក្នុង​ក្រុម​គ្រួសារ ។

ណាមួយ​ភ័យ​ខ្លាច​បាត់បង់​ឪពុក​ជាទី​គោរព​ស្រឡាញ់ និង​ជា​អ្នក​មានគុណ​ផង​នោះ កូន​ៗ​មួយ​ចំនួន​បាន​ឈប់​​រៀន និង​ខ្លះ​ៗ​ទៀត​ បាន​ខិតខំ​មើល​របស់របរ​ដែល​ឪពុក​បាន​បន្សល់​ពី​មុន​មក​នោះ ​ដើម្បីប្រមូលផ្តុំ​ចេញ​ពង្រឹង​ស្វែងរក​អាជីព​អ្វី​ដែល​អាច​ជួយ​រក​ថវិកា​បាន​ខ្លះ​ៗ​ជួយ​លើក​ស្រោចស្រង់​ជីវភាព​ក្នុង​ក្រុម​គ្រួសារ​ដែល​កំពុង​មានទុក្ខ​ជា​ទម្ងន់​កន្លង​មក​នោះ ។

លោក​ផិត សា​រឿ​ត មាន​អាយុៈ​៧០​ឆ្នាំ មាន​ប្រពន្ធ​ឈ្មោះ​ចាន់ យ៉ៅ​ហា អាយុៈ​៥៨​ឆ្នាំ​រស់នៅ​ភូមិ​ព្រៃ​កូន​សេក សង្កាត់​អូរ​ចារ ក្រុង​-​ខេត្តបាត់ដំបង មានកូន​៧​នាក់ (​ប្រុស​៤​ស្រី​៣)​កំពុង​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​បន្ទុក​ក្នុង​គ្រួសារ ហើយ​កូន​ៗ​ទាំង​អស់នោះ​សុទ្ធតែ​ជា​អ្នក​តន្ត្រីករ និង​អ្នកចំរៀង​កន្លង​មក​ជិត​២០​ឆ្នាំ​បន្ត​រហូត​មក​ដល់​សព្វ​ថ្ងៃនេះ ។

លោក​ផិត សា​រឿ​ត ដែល​ជា​ឪពុក​បាន​បញ្ជាក់​ថា ខ្លួន​ខ្ញុំ​មិនមែន​ជា​តន្ត្រីករ​អាជីព​អី​ទេ ខ្ញុំ​ចេះ​លេង​ហ្គី​តា​មក​នោះ​ កាលពី​នៅ​រៀន​ឆ្នាំ​១៩៦៩ (​សម័យ​សម្តេចឪ​) បាន​រៀន​នៅ​វត្ត​សូ​ភី​ជាមួយ​មិត្ត​ភក្តិ ​ដែល​មាន​លោក​ដែង គឿ​ន (​ត​ន្រី្ត​ករ​កាន់​ហ្គី​តា​​សូ​ឡូ​នៅ​បាត់ដំបង​) ហើយ​បន្ត​មក​នៅ​ក្នុង​សម័យ​លន់ ន​ល់ បន្ត​មក​រៀន​​នៅ​សាលា​ហៃសាន ចំណែក​ការ​ចេះ​លេងភ្លេង​នេះ ​គឺ​គ្រាន់តែ​លេង​កំសាន្ត​គ្នា​ឯង​មិត្ត​ភក្តិ ដែល​ធ្លាប់​រៀន​ជាមួយ​គ្នា​ក្នុង​សាលា​តែ​ប៉ុណ្ណោះ ។

លុះ​ចូល​ដល់​សម័យ​ប៉ុ​ល ពត បាន​ជម្លៀស​​ទៅ​ធ្វើស្រែ​នៅ​ឃុំ​ជ្រៃ (​ក្បាល​ខ្មោច​)​ជា​ទាសករ បន្ត​រស់​ដល់​ថ្ងៃ​រំដោះ​ ៧​មក​រា​ ឆ្នាំ​១៩៧៩ ទើបបាន​ចូល​មក​រស់នៅ​ភូមិកំណើត​វិញ ហើយ​ទៅ​រកស៊ី​រត់ពន្ធ​តាម​ជាយ​ដែន​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៨០ ទើបបាន​ប្រពន្ធ​នៅ​ទីនោះ​ដែល​ជា​អ្នកមាន​ស្រុក​កំណើត​នៅ​បាត់ដំបង​ជាមួយ​គ្នា ហើយ​ក៏​បាន​ត្រឡប់​មក​ស្រុក​កំណើត​វិញ​ធ្វើស្រែ​ចី​ញ្ចឹ​ម​ជីវិត​និង​បានកូន​៧​នាក់​រហូត​ដល់​សព្វ​ថ្ងៃនេះ ។

ព័ត៌មាន​ពិស្តារ​មានផ្សាយជូន​នៅលើកាសែតកោះសន្តិភាព ។

អត្ថបទសរសេរ ដោយ