- អារម្ភកថា
បុព្វហេតុដែលជំរុញឱ្យខ្ញុំនិពន្ធរឿងប្រលោមលោកនេះឡើង (ផ្ការីកចុងរដូវ) ដោយសាររូបខ្ញុំផ្ទាល់ស្រឡាញ់ការតែងនិពន្ធ និងចង់ពង្រីកបទ ពិសោធន៍ផ្នែកនិពន្ធរបស់ខ្លួនឱ្យកាន់តែធំធាត់ រួមចំណែកអភិវឌ្ឍន៍វិស័យ “តែង និពន្ធ” ជាមួយសិស្សច្បងជំនាន់មុន ជំនាន់បច្ចុប្បន្ន និងជំនាន់ក្រោយៗទៀត ។
ខ្ញុំយល់ថា ការតែងនិពន្ធ ដូចជាអត្ថបទកំណាព្យ អត្ថបទស្រាវ ជ្រាវ ឬអត្ថបទប្រលោមលោកក្ដី សុទ្ធសឹងតែមានសារសំខាន់ណាស់ ព្រោះវា បានផ្ដល់នូវចំណេះដឹងទូទៅខ្លះៗដល់មិត្ដអ្នកអាន ឆ្លុះបញ្ចាំងពីតថភាពសង្គម ដោយប្រមូលផ្ដុំនូវដំណើរអវិជ្ជមាន និងវិជ្ជមានសម្រាប់មិត្ដអ្នកអានវិនិច្ឆ័យ ។ អត្ថន័យមួយទៀត ខ្ញុំសូមបញ្ជាក់ថា លោកអ្នកសិក្សាទាំងឡាយ ជាពិសេស សិស្ស-និស្សិតមិនត្រូវមើលរំលងការ “តែងនិពន្ធ”នោះទេ ព្រោះការតែងនិពន្ធ វាបានផ្ដល់នូវអត្ថប្រយោជន៍ឱ្យយើងយល់ដឹងពាក្យពេចន៍ ចេះប្រើវោហារស័ព្ទ ក្នុងការនិយាយ និងសរសេរ ស្គាល់អក្ខរាវិរុទ្ធ អត្ដសញាណអក្សរសាស្ដ្រខ្មែរ ពិតៗ ។
* សង្គ្រាមនៅលើសមរភូមិ មិនអាចបញ្ចប់បានដោយចុងអាវុធ នោះទេ ប៉ុន្ដែវាអាចបញ្ចប់បានដោយចុងប៊ិច !…
តាមពិតទៅ ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកនិពន្ធដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់នោះទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែ ជាអ្នកនិពន្ធក្រៅប្រព័ន្ធម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំចេះនិពន្ធដោយសារការស្រាវជ្រាវខ្លួន ឯង និងការសាកសួរតៗពីអ្នកនិពន្ធរៀមច្បង ទើបធ្វើឱ្យខ្ញុំបានយល់ដឹងខ្លះៗ… បន្ទាប់មកគឺការងារបង្រៀនខ្ញុំ ជាពិសេសសារព័ត៌មាន “កោះសន្ដិភាព” ព្រោះ ខ្ញុំបានបំរើការជាជំនួយការនិពន្ធប្រចាំសារព័ត៌មានកោះសន្ដិភាពជាង ១០ឆ្នាំ (ចាប់តាំងពី១៩៩៣) មកហើយ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ការតែងនិពន្ធរបស់ខ្ញុំបាន រីកធំធាត់ឡើង ។ ទិដ្ឋភាពសង្គម ព្រឹត្ដិការណ៍ជាច្រើន អនុស្សាវរីយ៍រាប់មិន អស់ ដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះ សុទ្ធសឹងតែជារបកគំហើញដ៏មានប្រយោជន៍ និង ផ្ដល់បទពិសោធន៍ល្អៗ បើទោះណាជាមានពេលខ្លះផ្អែមល្ហែម ពេលខ្លះល្វីងជូរ ចត់ក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យរសជាតិទាំងនោះរលុបបាត់ពីអារម្មណ៍ទាំង៥ របស់ខ្ញុំ ដែរ ដូច្នេះហើយខ្ញុំសូមរក្សាវាទុកនៅក្នុងសៀវភៅប្រលោមលោកមួយនេះចុះ ។
សេចក្ដីដូចបានរៀបរាប់ខាងលើនេះហើយ បណ្ដាលឱ្យខ្ញុំមាន មោទនភាពរៀបរៀងនិពន្ធជាសៀវភៅប្រលោមលោកនេះឡើង គឺរឿង “ផ្ការីកចុងរដូវ” ។
កម្រងនិពន្ធមានប្រវែង៤៨១ទំព័រ ចាប់ពីផ្ដើមពីសាច់រឿង ដំបូងរហូតដល់ចប់ ។
សារសំខាន់ ៖ ផ្ដោតលើការរួមគ្នាទប់ស្កាត់ និងកាត់បន្ថយវិបត្ដិសេដ្ឋកិច្ច
* បង្ហាញនូវគំរូអក្សរសាស្ដ្រ (អក្ខរាវិរុទ្ធ), ពាក្យពេចន៍, សំនួនវោហា
* រសជាតិនៃមនោសញ្ចេតនា និងចំណងមិត្ដភាព
* តថភាពសង្គមផ្សេងៗ…
* កិច្ចសហប្រតិបត្ដិការ និងទំនាក់ទំនងសាធារណៈ
* វិស័យវិនិយោគ និងការអភិវឌ្ឍន៍
* គុណធម៌ និងចរិយាធម៌របស់បុគ្គល
* សម្បត្ដិមនុស្សធម៌, សម្បត្ដិវប្បធម៌ និងសម្បត្ដិធម្មជាតិ
* វប្បធម៌ជប៉ុន និងកម្ពុជា
* វិស័យឯកជនជប៉ុនជាមួយរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា
* ប្រយោជន៍លើកកំពស់មុខមាត់សង្គម ដែលផ្ដោតសំខាន់ទៅ លើការរួមដៃគ្នាទប់ស្ដាត់ និងកាត់បន្ថយវិបត្ដិសេដ្ឋក្ចិ ព្រមទាំង ឆ្លុះបញ្ចាំងពីកិច្ចសហប្រតិបត្ដិការរវាងស្ថាប័នរដ្ឋជាមួយវិស័យឯកជន និងជាមួយប្រទេសជប៉ុន ។
-សូមថ្លែងអំណរគុណចំពោះលោកឧកញ៉ា ថុង អ៊ុយប៉ាង ស្ថាបនិកសារព័ត៌មានកោះសន្ដិភាពនិងលោកជំទាវឧកញ៉ា យិន ផាន្នី ជាភរិយា ដែលមានព្រហ្មវិហារធម៌ផ្ដល់ការងារឱ្យខ្ញុំបាទបានបំរើការ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៩៣មក មិនតែប៉ុណ្ណោះរូបខ្ញុំបាទបានលួចចាត់ទុកលោកទាំងពីរជាអ្នកមានគុណ ទី២ និងជាគ្រូរបស់ខ្ញុំទៀតផង (មានថ្ងៃមួយលោកឧកញ៉ា ថុង អ៊ុយប៉ាង បានប្រាប់ខ្ញុំ ថា បើចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធដ៏ពូកែម្នាក់ គឺត្រូវតែខំប្រឹងសរសេរកុំរីងស្ងួត រហូត ទាល់តែគេស្រែកថា ល្អ !…) ហើយឈ្មោះខ្ញុំបាទ យិន ពិសិដ្ឋ នេះគឺលោក ឧកញ៉ាជាអ្នកដាក់ឱ្យផ្ទាល់តែម្ដង…ទោះជាពេលវេលាចេះតែកន្លងផុត ទៅយ៉ាង ណាក៏ដោយ យូរៗម្ដងពេលដែលរលឹកទៅដល់កាយវិការរបស់លោកឧកញ៉ា និងលោកជំទាវដែលផ្ដល់ឧបការគុណមកលើខ្ញុំ ធ្វើឱ្យខ្ញុំបាទរំភើបរហូតហូរទឹក ភ្នែកដោយមិនដឹងខ្លួន ។
-សូមថ្លែងអំណរគុណចំពោះឯកឧត្ដម លឹម គានហោ រដ្ឋមន្ដ្រី ក្រសួងធនធានទឹក និងឧតុនិយម ដែលបានឧបត្ថម្ភថវិកាបោះពុម្ពផ្សាយ ។
-សូមថ្លែងអំណរគុណចំពោះឯកឧត្ដម ម៉ក់ ពេជ្ជរិទ្ធ ទីប្រឹក្សា ផ្ទាល់សម្ដេចអគ្គមហាសេនាបតីតេជោ ហ៊ុន សែន និងជាប្រតិភូរាជរដ្ឋាភិបាល ទទួលបន្ទុកអគ្គនាយកនៃអគ្គនាយកដ្ឋានកាំកុងត្រូល ដែលបានឧបត្ថម្ភថវិកា បោះពុម្ពផ្សាយ ។
-សូមថ្លែងអំណរគុណចំពោះមន្ដ្រីស្ថានទូតជប៉ុន ដែលបានជួយ ផ្ដល់ឯកសារវប្បធម៌ និងជួយជ្រោមជ្រែង ។
– សូមថ្លែងអំណរគុណចំពោះមិត្ដប្រុស-ស្រីទាំងអស់ដែលបាន គាំទ្រ និងជំរុញឱ្យខ្ញុំបាទប្រតិស្ឋាននូវកម្រងប្រលោមលោកនេះឡើង ។
កាយវិការ របស់ឯកឧត្ដម្ភ, លោកឧកញ៉ា, លោកជំទាវ និងមិត្ដ ភក្ដិរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ គឺជាការចូលរួមចំណែកអភិវឌ្ឍន៍អក្សរសាស្ដ្រ អក្សរ សិល្បិ៍ខ្មែរ លើកទឹកចិត្ដដល់ការតែងនិពន្ធ និងជំរុញឱ្យប្រជាពលរដ្ឋទូទៅ ស្វែងយល់នូវទិដ្ឋភាពសង្គមផ្សេងៗ តាមរយៈកម្រងប្រលោមលោករឿង “ផ្ការីកចុងរដូវ” នេះ ។
រឿង ផ្ការីកចុងរដូវ
ភាគទី20
ស្នេហាធ្វើឱ្យមនុស្សងងឹតភ្នែកនិងពិការខួរក្បាល
ព្រះទិន្នកររះចិញ្ចែងចិញ្ចាចសាជាថ្មី បក្សាបក្សីស្រែកខ្ញៀវខ្ញារ លើចុងព្រឹក្សា រួចហើយទទះស្លាបហើរភឹលពីដើមឈើមួយទៅដើមឈើមួយ ដើម្បីស្វែងរកចំណីតាមសភាវៈគតិដែលធម្មជាតិបង្កើតមក…។
នៅក្នុងសណ្ឋាគារកុលាប១ក្រុងសៀមរាប ណាវីគ្រងសំលៀក បំពាក់ឈុតសណ្ឋាគារ បោះជំហានដើរចេញពីខាងក្នុងសំដៅមកខាងមុខក៏ជួប នឹងលោកវណ្ណរ័ត្នប្រដាប់ដោយខោអាវធំឈុតសណ្ឋាគារដូចគ្នា…លោកវណ្ណ រ័ត្នបន្លឺសួរ
-មានឃើញធារីរៀបចំខ្លួនមកធ្វើការដែរទេ ?…
ណាវីហាក់ភ្ញាក់ផ្អើលបន្ដិច
-អត់ឃើញទេ !…ខ្ញុំកំពុងតែដើររកនាងដែរ !…
លោកវណ្ណរ័ត្នទឹកមុខស្ងួត ជ្រួញចិញ្ចើម ព្រមទាំងដកដង្ហើមធំ
-ចាប់តាំងពីមកពីសម្ពោធក្រុមហ៊ុនរបស់ពិសិដ្ឋ…នាងជួបខ្ញុំមួយភ្លែត…ទឹកមុខស្ងួត…មិននិយាយរកខ្ញុំទេ…ប្រហែលជាមានរឿងអីហើយ !…
-ត្រូវហើយ !…នាងមានបញ្ហាជាមួយពិសិដ្ឋ !…(ណាវី)
-មានបញ្ហាអីទៅ !…(វណ្ណរ័ត្នសួរ)
-គឺនាងមិនទទួលពាក្យស្នេហាពីពិសិដ្ឋ !…(ណាវី)
-ប្រហែលជានាងសម្ងំក្នុងបន្ទប់ហើយ…ខ្ញុំទៅនិយាយជាមួយ នាងសិន !…(វណ្ណរ័ត្ន)
-អេស !…មិនបាច់ទេ…ទុកឱ្យខ្ញុំវិញល្អជាង…យល់ល្អលោកនៅស្ងៀមបន្ដិចសិនទៅ !…រឿងមនោសញ្ចេតនាប៉ះទង្គិចអារម្មណ៍ផ្លូវចិត្ដខ្លាំងណាស់…ពិសិដ្ឋឯណោះវង្វេងបាត់បង់ស្មារតីអស់ហើយ !…នាងក៏ពិបាកចិត្ដ ណាស់ដែរ…ខ្ញុំសាកល្បងនិយាយហេតុផលជាមួយនាងសិន !…
ចប់សម្ដីណាវីត្រឡប់ខ្លួនវឹងសំដៅទៅរកបន្ទប់ធារីដែលមានបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងសណ្ឋាគារនេះដែរ…ទុកឱ្យលោកវណ្ណរ័ត្ននៅឈររេរាច្របូកច្របល់…។
ណាវីលើកដៃគោះទ្វារបន្ទប់ ព្រមទាំងពោលពាក្យសួរ
-ធារី !…ខ្ញុំអាចចូលបានទេ ?…
-ចូលម៉ោ !…
ណាវីច្រានទ្វារចូលទៅយល់ធារីអង្គុយសម្កុកនៅទល់មុខទូ សំអាងជាមួយទឹកមុខក្រៀមក្រំ និងភ្នែកយំឡើងហើមទៅហើយ…ណាវីដាក់ដៃលើស្មាធារីថ្នមៗ ព្រមទាំងពោលលួងលោម
-ខ្ញុំដឹងថាឯងពិបាកចិត្ដពេកណាស់ !…តែឯងសម្រេចបែបនេះគឺត្រឹមត្រូវហើយ…កុំឱ្យរសេមរសាមជំពាក់ជំពិនតទៅទៀត !…
ធារីនិយាយខ្សឹកខ្សួលបណ្ដើរ ហូរទឹកភ្នែកបណ្ដើរ
-តាមពិតខ្ញុំធ្វើបាបពិសិដ្ឋទៅវិញទេ…ខ្ញុំជាអ្នកខុស…ខ្ញុំជាមនុស្សព្រៃផ្សៃ !…
-ល្បែងស្នេហ៍មិនអាចមានមនុស្ស៣នាក់បានទេ…ត្រូវតែដកមួយចេញអញ្ចឹងហើយ !…សង្ឃឹមថាពេលវេលានឹងអាចបន្សាបការឈឺចាប់របស់ពិសិដ្ឋ !…(ណាវី)
-ខ្ញុំដឹងថាពិសិដ្ឋប្រាកដជាខូចចិត្ដស្លាប់ហើយ !…ខ្ញុំមិនចង់ធ្វើបែបនេះទេ…ហេតុអីក៏ព្រហ្មលិខិតលេងសើចឱ្យពួកយើងទាំង៣នាក់ជួបគ្នាបែបនេះ ?…ខ្ញុំស្អប់ព្រហ្មលិខិតខ្លាំងណាស់ !!!… (ធារីហាក់ស្រែកឮៗបន្ដិច)
ណាវីដកដៃចេញពីស្មាធារី រលាស់ប្រាណទៅអង្គុយលើគ្រែពូករួចបន្លឺវាចា
-មនុស្សជាអ្នករៀបចំជីវិត…ឯព្រហ្មលិខិតជាអ្នកកំណត់វាសនា…គ្មានអ្នកណាអាចតវ៉ាបានទេ !…សេចក្ដីឈឺចាប់នៅក្នុងរឿងស្នេហាអ្នកណាក៏អាចកើតមានបានដែរ !…ពិសិដ្ឋខូចចិត្ដទៅហើយ…បើឯងខូចចិត្ដមួយទៀត…តើលោកវណ្ណរ័ត្ននឹងមានអារម្មណ៍បែបណា ?…ខូចចិត្ដម្នាក់វាគ្រាន់បើជាងខូចចិត្ដ៣នាក់…ធារី !…ឯងកាត់ចិត្ដទៅ…ទុកឱ្យរឿងរ៉ាវទាំងនេះវារសាត់ទៅ តាមដំណើររបស់វាចុះ !…
ធារីនៅតែយំខ្សឹកខ្សួល តូចចិត្ដខ្លួនឯងដែលធ្វើឱ្យពិសិដ្ឋឈឺចាប់
-ហ៊ឺ…ហ៊ឺ…ហ៊ឺ…
ណាវីក្រោកដើរទៅទះស្មាធារីតិចៗរំលេចវាចាលួងលោម
-ឯងយំទៅ…យំឱ្យអស់ចិត្ដ…អាលនឹងបានធូរស្បើយ !…ពេលធូរ ស្បើយហើយ…ចេញទៅធ្វើការធម្មតាទៅ…មិត្ដរួមការងារកំពុងតែរង់ចាំឯង !… ខ្ញុំទៅធ្វើការហើយ !…
ណាវីចាកចេញពីបន្ទប់ក្រោមសម្លេងយំត្អូញត្អែររបស់ធារី…មក ដល់មុខសណ្ឋាគារ លោកវណ្ណរ័ត្នស្ទាក់សួរ
-ធារីយ៉ាងម៉េចទៅហើយ ?…
ណាវីគ្រវីក្បាលដោយទឹកមុខស្ងួត
-អារម្មណ៍ផ្លូវចិត្ដពិតជាពិបាកប៉ះប៉ូវណាស់ !…ភ្លាមៗបែបនេះ មិនអាចចាប់បង្ខំនាងឱ្យទទួលយកភាពជ្រះស្រឡះបានទេ…ប៉ុន្ដែលោកកុំបារម្ភអី ធារីជាមនុស្សមានហេតុផល…យ៉ាងយូរមួយថ្ងៃពីរថ្ងៃទៀតនាងលែងអីហើយ !… យើងទៅធ្វើការធម្មតាទៅ !…
ណាវីសម្លឹងលោកវណ្ណរ័ត្នដោយផ្ដល់ភាពជឿជាក់ថា ធារីពិតជាមិនអី…លោកវណ្ណរ័ត្នយល់ពីសភាពការណ៍ ក៏រលះរលាំងទៅមើលការខុសត្រូវធម្មតា ។
នៅលើដងផ្លូវឆ្ពោះទៅកាន់កសិដ្ឋានល្ហុងខ្វងស្រុកកណ្ដាលស្ទឹង រថយន្ដឡិចស៊ីសពណ៌.សរបស់ពិសិដ្ឋដែលមានសន្ដិសុខបើកឡានជូននោះ កំពុងធ្វើដំណើរទៅកាន់គោលដៅ…ពិសិដ្ឋដែលអង្គុយនៅបាំងខាងក្រោយពិត មែនតែខោអាវភ្ជាប់ក្រវាត់.កត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្ដែទឹកមុខស្ងួតស្រពោន និងសក់ក្បាល ហាក់មិនសូវត្រឹមត្រូវសោះ ហើយនៅដៃកាន់ដបស្រាជាប់ គឺស្រាសាកេដែល គេចូលចិត្ដផឹក…រថយន្ដលូនលឿនទៅមុខបណ្ដើរ ពិសិដ្ឋលើកដបស្រាផ្ទីងផឹក បណ្ដើរ និងនិយាយតម្អែរតម្អូញទៅតាមអារម្មណ៍រវើរវាយ
-ហ៊ឹស…ហ៊ឹស !… គេនិយាយមិនខុសមែន…អ្នកខ្លះឡើងទៅ លេងលើកំពូលភ្នំស្នេហានាំយកទៅជាមួយនូវសូរសៀងបទចំរៀងផ្អែមល្ហែម… ប៉ុន្ដែពេលធ្លាក់ចុះមកវិញនាំយកមកជាមួយនូវសម្រែកយំត្អូញត្អែរ !…មិនខុសពីខ្ញុំទេ…ហេតុអីក៏ទស្សនៈបែបនេះត្រូវធ្លាក់មកលើខ្ញុំទៅវិញ ?… ហេតុអី ???… (ពិសិដ្ឋស្រែកឮខ្លាំងពាក្យចុងក្រោយ)
ឃើញពិសិដ្ឋធ្លាក់ក្នុងសភាពបែបនេះ សន្ដិសុខដែលបើកឡាន ជូនពិសិដ្ឋនឹកភ្នកក្នុងចិត្ដអាណិតពិសិដ្ឋពន់ពេក ក៏ព្យាយាមពោលពាក្យរំលែកទុក្ខដល់ពិសិដ្ឋ
-សុំទោសលោកនាយក…កាលបើលោកនាយកពិសាស្រាច្រើនបែបនេះប៉ះពាល់ដល់សុខភាពខ្លាំងណាស់…ខ្ញុំខ្លាចក្រែងតែលោកនាយកធ្លាក់ខ្លួនឈឺទេ ?…
-ខ្ញុំមិនអីទេ…ឯងកុំខ្វល់អី !… ខ្ញុំលែងគិតពីជីវិតសំខាន់អ្វីទៀតហើយ !…
-ឃើញលោកនាយកខកចិត្ដបែបនេះ ខ្ញុំក៏គ្មានអ្វីត្រូវសប្បាយចិត្ដកើតដែរ…លោកនាយក !…គេថាចំបាំងស្នេហាធ្វើឱ្យមនុស្សមានសេចក្ដីក្លាហានជាងចំបាំងនុយក្លេអ៊ែរទៅទៀត…ហេតុអីក៏លោកនាយកមិនប្រើសេចក្ដីក្លាហាន របស់លោកនាយកទៅ ?…
ពិសិដ្ឋលើកដបស្រាអកចូលមាត់ក្អឹកៗនឹកតែកង្វល់ច្របល់ឱរា
-ឯងថាស្នេហាអាចធ្វើឱ្យមនុស្សក្លាហាន…គឺត្រឹមត្រូវហើយ !… ប៉ុន្ដែស្នេហាក៏អាចធ្វើឱ្យមនុស្សបាត់បង់អ្វីៗបានដែរ !…មានរឿងខ្លះ ពេលចងចាំហើយពិបាកបំភ្លេចទៅវិញណាស់…យ៉ាងណាមិញខ្ញុំក៏អញ្ចឹងដែរ !…
ចំណែក ធារីក៏ដូចគ្នា…នាងបានចងចាំបុរសម្នាក់នៅក្នុងក្រអៅបេះដូងរបស់នាងរួចទៅហើយ ឱ្យនាងបំភ្លេចបុរសរបស់នាងគឺមិនបានទេ !…
បញ្ជាចង្កូតរថយន្ដដោយប្រុងប្រយ័ត្នបណ្ដើរ អ្នកបើកបរម្នាក់ នេះព្យាយាមលួងលោមពិសិដ្ឋបណ្ដើរ
-លោកនាយក !…គេថាពេលស្រឡាញ់អ្វីៗសុទ្ធតែល្អទាំងអស់… លុះពេលឈប់ស្រឡាញ់អ្វីៗសុទ្ធតែអាក្រក់ទាំងអស់ !…លោកនាយកសម្លឹងទៅអ្នកនាងធារីក្នុងផ្លូវអាក្រក់ទៅ…លោកនាយកនឹងអាចបំភ្លេចនាងបានហើយ !…
ពិសិដ្ឋហួសចិត្ដសើចក្អឹកៗ និងលើកដបស្រាអកបន្ដទៀត
-ហាស៎ ! ហាស៎ !… ខ្ញុំមិនឃើញនាងអាក្រក់ត្រង់ណាផង ឱ្យខ្ញុំថានាងអាក្រក់យ៉ាងម៉េចទៅ ?…ហាស៎ ! ហាស៎ !…អរគុណហើយដែលឯងរំលឹកខ្ញុំ…ឯងដឹងទេ ?… ស្រឡាញ់មនុស្សម្នាក់ពិបាកណាស់ទៅហើយ ទម្រាំឱ្យបំភ្លេចមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់នោះ វារឹតតែពិបាកទៅទៀត !… បានហើយឯង ឈប់លួងលោមខ្ញុំទៀតទៅ…អត់ប្រយោជន៍ទេ…ខ្ញុំលែងគិតអ្វីជាសំខាន់ទៀត ហើយ…មានតែស្រាទេដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំស្ងប់ចិត្ដ !…
-សុំទោសលោកនាយក !…
អ្នកបើកបរអស់យោបល់ក៏រក្សាភាពស្ងប់ស្ងាត់ ហើយបញ្ជារថយន្ដទៅរកគោលដៅ…រថយន្ដបានបត់ចូលក្នុងបរិវេណកសិដ្ឋាន…មើលពីចម្ងាយទៅឃើញកម្មករ-បុគ្គលិកធ្វើការតាមតួនាទីមមាញឹកពន់ពេកណាស់…។
ពិសិដ្ឋបើកទ្វាររថយន្ដចុះបោះជំហានទៅមុខការិយាល័យរដ្ឋបាលបុគ្គលិក-កម្មករដែលនៅជិតលំអោនកាយគោរពពិសិដ្ឋគ្រប់ៗគ្នា…ពួកគេ មិនហ៊ាននិយាយអ្វីទេ ប៉ុន្ដែលួចឆ្ងល់ក្នុងចិត្ដដ្បិតអីឃើញពិសិដ្ឋដៃកាន់ដប ស្រាដំណើរទ្រេតទ្រោត ។
បុរសសុខាដែលសម្លឹងឃើញពីចម្ងាយ ក៏ខំរត់ក្លឹកៗមករាក់ទាក់ស្វាគមន៍ពិសិដ្ឋ
-ថ្ងៃនេះហេតុអីក៏កូនធម៌មកពីព្រឹកម្ល៉េះ ?…
ពិសិដ្ឋសម្លឹងពុកធម៌ដោយអាការៈធ្លាក់ភ្នែក និងស្ពឹកមុខអស់ទៅ ហើយក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយនៅលើកាំជណ្ដើរថ្មដោយភាពស្ងប់ស្ងាត់…ឃើញពិសិដ្ឋមានកាន់ដបស្រា និងស្រវឹងជោកជាំបែបនេះ បុរសសុខាខកចិត្ដពីការញញឹមប្រែមកជ្រួញចិញ្ចើមកើតការងឿងឆ្ងល់វិញ
-កូនធម៌…ឯងយ៉ាងម៉េចហ្នឹង ?… បានជាញាំស្រាឱឡារិកបែបនេះ ? អូ៎…នឹកឃើញហើយ…យប់មិញនេះសំណាងទូរស័ព្ទមកប៉ា…ប្រាប់ថាឯង មានរឿងជាមួយធារីមែនទេ ?…យី…យ៉ាងម៉េចអញ្ចេះកូនស្រីធម៌នៀក៎ ?… ហ៊ឺយ… រឿងរបស់ក្មេងៗប៉ាមិនលូកដៃទេ…ប៉ុន្ដែប៉ាមិនយល់សោះ ហេតុអីក៏ធារី ទៅជាអញ្ចឹង ?…
ពិសិដ្ឋមិនស្ដីអ្វីទេ គិតពីតែលើកដបស្រាផឹកទាំងខ្លួនទន់ល្វិល្វក់…បុរសសុខាឃើញកូនធម៌ហាក់វង្វេងស្មារតីបែបនេះក៏និយាយលួងលោម
-នារីភាគច្រើនមានចិត្ដស្រាលចំពោះសេចក្ដីស្នេហា ប៉ុន្ដែនាងមានចិត្ដស្មោះស្ម័គ្រចំពោះចំណងមិត្ដភាព…ហេតុអីក៏កូនស្រីធម៌របស់ខ្ញុំធារី ម្នាក់នេះក្លាយជានារីដ៏គួរឱ្យឈឺចាប់បែបនេះ ?…ហ៊ឺយ…ក្នុងរឿងស្នេហាមាន ពេលខ្លះមនុស្សស្រីមិនអាចសម្រេចតាមសេចក្ដីត្រូវការរបស់មនុស្សប្រុសបាននោះទេ ?…កូនធម៌…ឯងគួរតែយល់ពីបញ្ហានេះហើយកាត់ចិត្ដពីនាងខ្លះទៅ !…
ពិសិដ្ឋលើកដបស្រាអកចូលមាត់ផ្ទាត់សម្ដីផាច់ៗទៅកាន់ប៉ាធម៌របស់គេវិញ
-ភាពផូរផង់របស់ខ្ញុំនិងធារីកើតមានល្អណាស់…ស្រាប់តែមកបាត់បង់មួយរំពេចបែបនេះ…សួរថាតើអ្នកណាដែលមិនតក់ស្លុតនោះ ?
-ប៉ាដឹងថាឯងតក់ស្លុត…ប៉ុន្ដែឯងត្រូវតែរកមធ្យោបាយប្រយុទ្ធនៅក្នុងសមរភូមិស្នេហា !…បើឯងទន់ជ្រាយបែបនេះ តើឯងតស៊ូជាមួយគេយ៉ាងម៉េចនឹងកើតទៅ ?…
ឮប៉ាធម៌ពោលពាក្យបែបនេះ ស្រាប់តែពិសិដ្ឋរាងភ្ញាក់ខ្លួនបន្ដិច ប៉ុន្ដែគេមិនតបតទេ…នាយយើងញញឹមរួចហើយសើចខឹកៗ
ស្របពេលនេះស្រាប់តែសំណាងនិងវិសាលជិះរថយន្ដតាក់ស៊ីមកដល់ល្មម…ពួកគេហាក់ដូចជាមានការប្រញិបប្រញាប់មិនសូវទប់មាត់ទប់.ក ជាមួយពិសិដ្ឋទេ…សំណាងបន្លឺឡើង
-ពួកយើងខំតែដើររកឯង…ស្រាប់តែឯងមកសម្ងំផឹកស្រានៅទីនេះទៅវិញ ?…ឯងដឹងទេ…យើងមានការងារច្រើនណាស់ដែលត្រូវធ្វើ !… កុំដោយសារស្រីម្នាក់ធ្វើឱ្យអ្វីៗត្រូវរាំងស្ទះនោះ !…
ពិសិដ្ឋងើបមុខឡើងសម្លឹងត្លែទៅរកសំណាងក្នុងអារម្មណ៍កួចខឹង ប៉ុន្ដែអ្នកកំលោះខូចចិត្ដម្នាក់នេះមិនតបតសម្ដីទៅរកមិត្ដភក្ដិទេ…គេគ្រាន់តែសើចបញ្ឈឺចិត្ដ…
-ហាស៎ ! ហាស៎ ! ហាស៎ ! ហាស៎ !…
វិសាលខ្លាចមានរឿងធំក៏និយាយសំរួលទៅរកសំណាង
-បានហើយ !…ឯងបន្ទោសពិសិដ្ឋក៏មិនត្រូវដែរ…ពេលនេះពិសិដ្ឋ កំពុងតែធ្លាក់ក្នុងសភាពខូចចិត្ដ…មិនមែនពិសិដ្ឋចង់ផឹកស្រានោះទេ…គឺការខូច ចិត្ដជាអ្នកបង្ខំឱ្យគេផឹក…មនុស្សគ្រប់គ្នា…អ្នកណាក៏អាចធ្លាក់ក្នុងសភាពបែប នេះបានដែរ !…
សំណាងដកដង្ហើមធំដឹងថា រូបគេហាក់ដូចជាជ្រុលបន្ដិច
-ហ៊ឺយ !…ខ្ញុំសុំទោស…ខ្ញុំនិយាយបែបនេះក៏ព្រោះតែមិនចង់ឱ្យគេ ក្លាយជាមនុស្សទន់ជ្រាយ !…
ពិសិដ្ឋលើកដបស្រាផឹកមួយក្អឹកម្នីម្នាខំនិយាយ
-អ៊ឺ…ការងារស្អីខ្លះ…ប្រាប់ម៉ោ ?…
សំណាងសំរួលអារម្មណ៍ត្រជាក់ទម្លាក់ប្រយោគមួយៗ
-ខាងរោងចក្រផលិតរថយន្ដ គេបានដឹកឧបករណ៍និងវត្ថុធាតុ ដើមម៉ោច្រើនណាស់ !…ត្រូវការឱ្យឯងទៅពិនិត្យ និងចុះហត្ថលេខាលើបញ្ជី សម្ភារ !…ឯក្រុមហ៊ុននាំចូលសត្វពាហនៈគេបញ្ជូនវិក្កយបត្រមក…ត្រូវការឱ្យ ឯងចុះហត្ថលេខាលើសែក (មូលប្បទានបត្រ) ដើម្បីទៅបើកប្រាក់ពីធនាគារ ទូទាត់ថ្លៃគោ ជ្រូក និងពពែ !…
ពិសិដ្ឋហាក់ពង្រឹងជំហរបន្ដិច
-ល្អ ! ល្អ !…យកឯកសារមក…ខ្ញុំស៊ីញ៉េនៅទីនេះក៏បានដែរ !…
សំណាងមិនយល់ទាស់អ្វីក៏ហុចសឺមីឯកសារទៅឱ្យពិសិដ្ឋ… ពិសិដ្ឋបើកមើលទាំងភ្នែកមមី…ប៉ុន្ដែយ៉ាងណាក៏គេនៅតែខំប្រឹងពិនិត្យ ហើយ ទាញប៊ិចស៊ីញ៉េខ្វាច់ៗលើឯកសារមួយហើយមួយទៀត រហូតដល់អស់សំណុំ រឿង…រួចហើយហុចទៅឱ្យសំណាងវិញ
-ហក៎ណេះ !…ចាត់ការតាមសំរួលទៅ !…
ភ្លាមនេះអ្នកនាងសូលីដាក៏មកដល់ល្មមដែរ…ស្រស់ស្រីដើរចូល ទៅក្នុងចំណោម ក៏យល់ពិសិដ្ឋកំពុងស៊ីញ៉េឯកសារក្រៅការិយាល័យ និងភាពប្រមឹកបានដុតរោលលើខ្លួនរបស់នាយ…។
ពិសិដ្ឋមិនខ្វល់នឹងវត្ដមានរបស់សូលីដាទេ គេលើកស្រាផឹកធ្វើ មិនដឹងទៅតាមអារម្មណ៍របស់គេជាបន្ដទៀត…ឃើញអត្ដចរិតបងជីដូនមួយ គ្មានរបៀបរៀបរយបែបនេះ អ្នកនាងសូលីដាប្រើពាក្យលួងលោមផង ទូន្មាន ផង និងស្ទុះទៅចាប់យកស្រាចេញពីដៃរបស់ពិសិដ្ឋ
-បានហើយ !…ឈប់ពិសាស្រាទៀតទៅ…បងចង់ផឹកស្រាបំបាត់ទុក្ខច្រើនយ៉ាងណាក៏គួរតែគិតពីសុខភាពដែរ !…
ពិសិដ្ឋស្រវេស្រវារកដណ្ដើមដបស្រាពីដៃសូលីដា តែត្រូវតូចតន់ ម្នាក់នេះកៀសចេញ
-ខ្ញុំមិនឱ្យបងពិសាទៀតទេ !…បើបងនៅតែពិសាទៀត …ពួកយើងទាំងអស់គ្នានឹងឈប់រវល់ពីបងទៀតហើយ !…
ពិសិដ្ឋមិនដណ្ដើមស្រាទៀតទេ ប៉ុន្ដែសើចខ្លាំងៗស្ទើរលាយយំ
-ហាស់ ! ហាស់ ! ហាស់ ! ហាស់ ! ហាស់ !…
នាងសូលីដាឃើញកិរិយាបងជីដូនមួយបែបនេះ ក៏រាងបន្ទន់ឥរិយាបថបន្ដិច
-ខ្ញុំក៏ជាមនុស្សស្រីម្នាក់ដែរ តែខ្ញុំមិនកាន់ជើងមនុស្សស្រីទេ…ខ្ញុំសូមប្រាប់បងថា បើបងនៅតែឈ្លក់វង្វេងនឹងមនុស្សស្រីបែបនេះ ពេលវេលាអាចនឹងក្លាយទៅជាគ្មាន័យ !…បើបងចង់ឱ្យកិច្ចការអ្វីៗបានជោគជ័យនោះ គួរតែបំភ្លេចរឿងមនុស្សស្រីម្នាក់នោះចោលទៅ !…
ពិសិដ្ឋឆ្លើយតបទាំងទន់.កល្ងៀក និងបន្លឺសម្លេងច្រអូសៗមួយៗ
-បងជាអ្នកជំពប់ជើងដួល មានតែបងទេដែលដឹងថាបងឈឺចាប់ប៉ុនណា ?…ឥឡូវនេះពួកឯងចង់និយាយអីក៏បានដែរ…និយាយទៅ !…
វិសាលដាក់ខ្លួនអង្គុយលើកាំជណ្ដើរថ្មក្បែរពិសិដ្ឋ រួចហើយ និយាយលួងលោមបន្ដ
-ខ្ញុំដឹងថាឯងឈឺចាប់កំរិតណាហើយ…ហ៊ឺយ…ប្រុសពេញដី ស្រីពេញនគរ ខ្វះអីស្រីល្អ…ឯងមិនព្រមរើសអ្នកផ្សេងទៅ ?…
មកដល់ពេលនេះ ពិសិដ្ឋចាប់ផ្ដើមអង្គុយងោកហើយ ប៉ុន្ដែគេខំប្រឹងនិយាយ
-ទោះជាមានស្រីស្អាតកំរិតណាក៏នៅតែមិនស្អាតដែរ ខណៈដែលខ្ញុំកំពុងតែគិតថា ពួកនាងស្អាតៗទាំងនោះមិនស័ក្ដិសមនឹងខ្ញុំ !…ម្យ៉ាងទៀតស្រីស្អាតមានន័យអីទៅ…ព្រោះសម្រស់របស់នាងអាចបាត់បង់នៅថ្ងៃ ស្អែក…ប៉ុន្ដែសន្ដាន ចិត្ដល្អ និងមារយាទល្អ ទើបមិនអាចបាត់បង់ជារៀង រហូត…ធារី គឺជាមនុស្សដែលមានសន្ដានចិត្ដល្អ ដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំមិនអាច បំភ្លេចនាងបាន !…
ចំណែកសំណាងវិញក៏អស់សង្ឃឹមក្នុងការលួងលោមដែរ ប៉ុន្ដែ គេនៅតែព្យាយាមនិយាយក្រែងមានគន្លឹះណាមួយធ្វើឱ្យពិសិដ្ឋភ្លឺស្វាង
-ស្រាឆ្ងាញ់ត្រូវការក្លិន ព្រំស្អាតត្រូវការសាច់កំណាត់ និងពណ៌ ល្អ ឯស្រីស្អាតក៏ត្រូវការសេចក្ដីស្មោះត្រង់ដែរ…ធារីមិនមែនជាមនុស្សស្មោះត្រង់ទេ…បើនាងស្មោះត្រង់ គឺនាងទទួលយកសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីឯងបាត់ទៅ ហើយ !…
បុរសសុខាសើចយល់ស្របតាមសំណាង ហើយក៏ព្រលយពាក្យបំភ្លឺដល់អារម្មណ៍ពិសិដ្ឋ
-ត្រូវហើយ !…ដើម្បីធ្វើការវាស់ស្ទង់ជំរៅស្នេហា និងធ្វើការ វាយតម្លៃទៅលើនារីម្នាក់ថា មានចិត្ដលំអៀងទៅខាងណានោះគេត្រូវសង្កេតមើលទៅលើបុរសដែលនាងស្រឡាញ់នោះឯង ថាតើបុរសនោះមានចំណុច ខ្លាំងត្រង់ណាមានចំណុចខ្សោយត្រង់ណា ?… ពេលនោះ ឯងអាចនឹងវាយបក យកឈ្នះលើគូប្រកួតរបស់ឯងវិញបាន !…
គ្មានអ្នកណារកនឹកពាក្យនេះឃើញសោះ…សម្ដីរបស់បុរសសុខាធ្វើឱ្យពិសិដ្ឋហាក់ភ្ញាក់រលឹក និងពេញចិត្ដជាខ្លាំង…គេខំប្រឹងញញឹមងក់ក្បាលបន្ដិចក៏ផ្អែកខ្លួនដេកលក់លើស្មាវិសាលធ្វើមិនដឹង…។
នៅក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយនៃទីក្រុងសៀមរាប…នារីពីរនាក់កំពុង អង្គុយនៅជ្រុងម្ខាងទទួលទានភេសជ្ជៈ នោះគឺធារី និងអ្នកនាងសូលីដា…តើពួក នាងទាំងពីរនោះមានរឿងអីត្រូវនិយាយគ្នា ?…ធារីផ្ដើមតំណាលពាក្យ
-នាងណាត់ខ្ញុំតក់ក្រហល់មកទីនេះ មានការអីសំខាន់មែនទេ ?…
សូលីដាបង្កប់នូវទឹកមុខស្ងួតហាក់ព្រួយចិត្ដ
-ត្រូវហើយ !…គឺព្រោះតែរឿងបងពិសិដ្ឋហ្នឹងឯង !…
ធារីភ្ញាក់ព្រើតរហ័សសួរបញ្ជាក់
-ពិសិដ្ឋយ៉ាងម៉េចទៅហើយ ?…
សូលីដានិយាយមួយៗដោយទឹកមុខសោះកក្រោះ
-ដោយសារតែនាងច្រានចោលសេចក្ដីស្នេហារបស់គាត់…គាត់ ឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់ !…សូម្បីតែការងារស្អីក៏មិនរវល់ដែរ…រវល់តែផឹកស្រាមួយ មុខគត់…ការងារមួយចំនួនត្រូវស្ទះដោយសារគាត់…ត្រូវការឱ្យគាត់ពិនិត្យសម្រេច និងចុះហត្ថលេខាលើលិខិតផ្សេងៗ…តែគាត់បែរជាផឹកស្រាវង្វេងវង្វាន់ស្មារតី !…
ធារីប្រែទឹកមុខមកជាស្រពោនស្រពាប់ ភ្ជាប់ភាពទុក្ខព្រួយ ពោល ពាក្យមួយៗដោយក្ដីលំបាក
-ខ្ញុំមិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចទើបជាការល្អនោះទេ…ឃើញពិសិដ្ឋឈឺចាប់ និងខូចចិត្ដ…ខ្ញុំក៏ខូចចិត្ដដូចគ្នា…មួយរយៈនេះខ្ញុំញាំបាយមិនបាន…ធ្វើការ ស្ទើរតែមិនកើត ដោយសារតែគិតពីពិសិដ្ឋ !…
-គ្មានអ្នកណាអាចនិយាយជាមួយគាត់បានទេ…មានតែនាងទេ ដែលអាចនិយាយជាមួយគាត់បាន…ម្យ៉ាងមនុស្សប្រុសតែងតែគោរពនារីដែលគេស្រឡាញ់ ខ្លាំងណាស់ !…បងពិសិដ្ឋស្រឡាញ់នាង…គឺមានតែនាងទេដែលអាចជួយគត់បាន !…(សូលីដា)
-មានន័យយ៉ាងម៉េច ?… នាងចង់ឱ្យខ្ញុំផ្លាស់ប្ដូរចិត្ដវិលទៅស្រឡាញ់ពិសិដ្ឋមែនទេ ?…(ធារីបញ្ជាក់)
-មិនមែនអញ្ចឹងទេ…ខ្ញុំចង់ឱ្យនាងទៅជួយលួងលោមបងពិសិដ្ឋ ក្រែងគាត់អាចវិលត្រឡប់មករកភាពដើមវិញបាន !… (សូលីដា)
ធារីដកដង្ហើមធំងាកមុខសម្លឹងទៅជ្រុងម្ខាងដោយអាការៈខ្វល់ខ្វាយ
-ហ៊ឺ…ខ្ញុំលំបាកខ្លាំងណាស់ !… ប្រសិនបើខ្ញុំនៅក្បែរគេខ្លាចក្រែងរឹតតែធ្វើឱ្យគេកាន់តែឈឺចាប់ថែមទៀតទេ ?… ខ្ញុំពិតជាគ្មានមធ្យោបាយ មែនណា៎អ្នកនាងសូលីដា !…
សូលីដាសម្ដែងឥរិយាបថតានតឹងស្មឹងស្មាធអារម្មណ៍អភិប្រាយមួយៗ
-មួយរយៈ នេះបងពិសិដ្ឋមិនរវល់នឹងការងារទេ…គិតតែដើរផឹក ស្រាបាត់ៗ !…
ចែករំលែកព័តមាននេះ