ខេត្តស្ទឹងត្រែង ៖ អ្នកប្រកបរបរតម្បាញក្រមា កន្សែង សំពត់ និងផលិតផលផ្សេងៗទៀតធ្វើពីសូត្រដែលជារបរប្រពៃណីបន្សល់ទុកតាំងពីដើមមករបស់អ្នកស្រុកស្ទឹងត្រែង ពេលនេះកំពុងប្រឈមនឹងការបោះបង់ចោល ទៅចាប់យកមុខរបរថ្មីដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារ ព្រោះថាការងារត្បាញដោយដៃ ថ្វី
ខេត្តស្ទឹងត្រែង ៖ អ្នកប្រកបរបរតម្បាញក្រមា កន្សែង សំពត់ និងផលិតផលផ្សេងៗទៀតធ្វើពីសូត្រដែលជារបរប្រពៃណីបន្សល់ទុកតាំងពីដើមមករបស់អ្នកស្រុកស្ទឹងត្រែង ពេលនេះកំពុងប្រឈមនឹងការបោះបង់ចោល ទៅចាប់យកមុខរបរថ្មីដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារ ព្រោះថាការងារត្បាញដោយដៃ ថ្វីដ្បិតតែស្អាតល្អ និងមានគុណភាពពិតមែន ប៉ុន្តែទម្រាំតែបានផលិតផលសម្រេចមួយ ត្រូវចំណាយពេលច្រើនថ្ងៃ ហើយពេលផលិតបានត្រូវស្វែងរកទីផ្សារដោយខ្លួនឯង និងលក់ក្នុងតម្លៃថោក មិនស័ក្តិសមនឹងកម្លាំងពលកម្ម និងថ្លៃដើម ។ ដូច្នេះហើយទើបពួកគាត់ត្រូវបង្ខំចិត្តបោះបង់របរមួយនេះទៅចាប់យករបរផ្សេងជំនួសវិញ ។
ស្ត្រីតម្បាញម្នាក់ដែលកំពុងបម្រើការនៅអង្គការស្ត្រីដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍ ហៅកាត់ថា Mekong Blue បានរៀបរាប់ថា បច្ចុប្បន្ននេះមានស្ត្រីភាគតិចណាស់ដែលចាប់អារម្មណ៍នឹងរបរមួយនេះ ព្រោះសិប្បកម្មតម្បាញដោយដៃមិនអាចបំពេញតម្រូវការទីផ្សារដូចសិប្បកម្មដំណើរការដោយម៉ាស៊ីនបានទេ ។ មួយវិញទៀត ការត្បាញផលិតផលមួយទម្រាំងបានសម្រេច ត្រូវចំណាយពេលវេលាយូរថ្ងៃ ហើយនៅពេលយកទៅលក់លើទីផ្សារត្រូវស្វែងរកអ្នកទិញ និងប្រើប្រាស់កម្លាំងពលកម្ម ព្រមទាំងចំណាយពេលវេលាច្រើនដែលមិនស័ក្តិសមនឹងប្រាក់ចំណូលដែលបានមក ។ មូលហតុទាំងនេះហើយទើបធ្វើឱ្យស្ត្រីភាគច្រើនបានបោះបង់ការងារតម្បាញនេះ ទៅស្វែងរកការងារផ្សេងធ្វើវិញ ។
លោក គឹម តារាចាន់ អ្នកចាត់ការទូទៅនៅអង្គការស្ត្រីដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍បានប្រាប់កោះសន្តិភាពកាលពីថ្ងៃទី៣ ធ្នូ ថា អង្គការរបស់លោកត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅឆ្នាំ២០០២ ដោយបង្កើតឱ្យមានសាលាមត្តេយ្យ និងសិប្បកម្មតម្បាញ ដោយយកប្រាក់ចំណូលពីការត្បាញមកជួយឧបត្ថម្ភដល់ក្មេងៗក៏ដូចជាផ្គត់ផ្គង់អាហារដល់កូនៗរបស់បុគ្គលិកដែលបម្រើការនៅអង្គការនេះ។ ទន្ទឹមនឹងនេះអង្គការបានធ្វើកិច្ចការមនុស្សធម៌ជាច្រើនដូចជា ជួយដល់សិស្សក្រីក្រក្នុង១ឆ្នាំចំនួន១០០នាក់ និងផ្តោតសំខាន់ទៅលើស្ត្រី និងកុមារ។ ចំណែកការងារតម្បាញ ក្រមា កន្សែង និងសម្ភារមួយចំនួនទៀត កាលពីដំបូងឃើញថា ដំណើរការល្អ តែក្នុងអំឡុងឆ្នាំ២០១២មានការថយចុះ ហើយឆ្នាំ២០១៣កាន់តែថយចុះថែមទៀត ។ ការធ្លាក់ចុះនេះ លោកសង្កេតឃើញមានកត្តា២ចំណុចគឺទី១ទីផ្សារនាំចេញមានថយចុះ និងទី២កង្វះកម្មករក្នុងការផលិត ។
អ្នកចាត់ការរូបនេះបន្ថែមថា ស្ត្រីសម័យបច្ចុប្បន្នខុសពីមុន ពួកគាត់មិនសូវចាប់អារម្មណ៍ទេទៅលើការតម្បាញដោយដៃ ព្រោះចំណាយពេលវេលាច្រើនក្នុងការផលិត រីឯប្រាក់ចំណូលបានតិច ។ ម្យ៉ាងទៀត គួបផ្សំមិនសូវមានទីផ្សារនាំចេញទៅលក់នៅបរទេសផង ធ្វើឱ្យការផលិតថយចុះ និងស្ទើរតែបោះបង់ចោល ។ ទោះបីយ៉ាងណា ដោយសារតែចំណង់ចំណូលចិត្ត និងជាកេរតំណែលដូនតារបស់លោក ក៏ដូចជាជួយថែរក្សាវប្បធម៌ និងប្រពៃណីខ្មែរ ទើបខំព្យាយាមធ្វើការនេះដើម្បីជាស្នាដៃរបស់កូនខ្មែរ ។
ចំពោះទីផ្សារនាំចេញវិញ កាលពីមុនប្រទេសដែលទទួលទិញមាន ជប៉ុន អាមេរិក អូស្ត្រាលី និងកាណាដា តែពេលនេះប្រទេសទាំងនោះមិនសូវទទួលយកទៅលក់ទេ ។ ចំណែកនៅចុងឆ្នាំ២០១៣ មានអង្គការមួយនៅប្រទេសជប៉ុន ដែលលោក Kuniyuki Takahashi ជនជាតិជប៉ុន បានទំនាក់ទំនងមកអង្គការរបស់លោក ទើបធ្វើផែនការស្វែងរកទីផ្សារនៅប្រទេសជប៉ុនដើម្បីនាំផលិតផលទៅលក់នៅទីនោះ ។
លោក Kuniyuki Takahashi ជនជាតិជប៉ុនបានមានប្រសាសន៍ថា ក្រោយពីបានទំនាក់ទំនងជាមួយអង្គការនេះ លោកក៏បានអង្កេតទៅលើជនជាតិជប៉ុនចំនួន១០០នាក់ ជាលទ្ធផលឃើញថាពេញចិត្តប្រើកន្សែង និងក្រមា ដែលផលិតចេញពីអង្គការនេះជាងគេ ព្រោះវាមានគុណភាព និងភាពជឿទុកចិត្តបាន។ លោកថា ការសម្រេចជ្រើសរើសផលិតផលពីអង្គការនេះដោយសារលោកឃើញស្ត្រីដែលជាអ្នកតម្បាញមានទំនួលខុសត្រូវខ្ពស់ ហើយអង្គការនេះមានកម្មវិធីជាច្រើនទៅលើផ្នែកមនុស្សធម៌ ។
លោក Kuniyuki Takahashi បានបន្ថែមថា មុននឹងទទួលយកផលិតរបស់អង្គការMekong Blue នេះទៅលក់ លោកបានធ្វើផែនការចំនួន៣នៅប្រទេសជប៉ុនគឺការតាំងពិព័រណ៍ខួប៦០ឆ្នាំនៃទំនាក់ទំនងរវាងកម្ពុជា-ជប៉ុន នៅឆ្នាំ២០១៣ ។ ធ្វើការចុះផ្សាយនៅទស្សនាវដ្តីដែលល្បីជាងគេនៅជប៉ុន គឺទស្សនាវដ្តី Isetan ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយពីផលិតផលរបស់ Mekong Blue និងការតាំងផលិតផលនៅហាងIsetan ដែលជាហាងល្បីមួយនៅប្រទេសជប៉ុន ។ ផែនការរបស់លោកបានលេចជារូបរាង ទើបសម្រេចទិញក្រមា កន្សែងសូត្រ និងផលិតផលផ្សេងៗទៀតដែលត្បាញដោយដៃរបស់អង្គការMekong Blue ចូលទៅកាន់ទីផ្សារតែម្តង ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ