រាជធានីភ្នំពេញ ៖ មនុស្សគ្រប់គ្នាខិតខំធ្វើការទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ និងទាំងឈឺ ក៏ព្រោះតែចង់បានជីវិតរស់នៅកាន់តែប្រសេីរឡេីងមានសុភមង្គល និងរស់នៅដោយក្តីសុខសាន្ត តែវាមិនមែនជារឿងមួយដែលងាយស្រួលគ្រប់គ្នានោះឡើយ ។ ដោយឡែក អតីតគ្រូម្នាក់បង្រៀនសាលាបឋមសិក្សាសំបូរ…
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ មនុស្សគ្រប់គ្នាខិតខំធ្វើការទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ និងទាំងឈឺ ក៏ព្រោះតែចង់បានជីវិតរស់នៅកាន់តែប្រសេីរឡេីងមានសុភមង្គល និងរស់នៅដោយក្តីសុខសាន្ត តែវាមិនមែនជារឿងមួយដែលងាយស្រួលគ្រប់គ្នានោះឡើយ ។ ដោយឡែក អតីតគ្រូម្នាក់បង្រៀនសាលាបឋមសិក្សាសំបូរ ស្ថិតក្នុងវ័យ៧៥ឆ្នាំ បានខិតខំតស៊ូទាំងខ្លួនពិការពឹងផ្អែកអង្គុយលើរទេះនិងទាំងមេឃកំពុងភ្លៀងយ៉ាងខ្លាំង លក់របស់របរផ្ទះបាយដើម្បីរកប្រាក់ចិញ្ចឹមជីវិត ដែលនេះពិតជារឿងមួយដ៏គួរឲ្យសង្វេគ និងគួរឲ្យអាណិតចំពោះគាត់ខ្លាំងណាស់ ព្រោះតស៊ូក្នុងជីវិតរស់នៅ ។
ជួបអ្នកសាព័ត៌មាន«កោះសន្តិភាព»ដោយចៃដន្យ បុរសវ័យចំណាស់ពិការម្នាក់ដែលអង្គុយលើរទេះរុញ មានតាំងរបស់របររយីងរយោងធ្វើអំពីឈើសម្រាប់បម្រើការផ្ទះបាយហើយនិងទើបតែក្រោកពីដេក នៅមុខវិទ្យាស្ថានជាតិគ្រប់គ្រងលើផ្លូវលេខ៩៨ ស្ថិតក្នុងសង្កាត់វត្តភ្នំ ខណ្ឌដូនពេញ រាជធានីភ្នំពេញបានរៀបរាប់ដំណើរជីវិតរបស់គាត់ឲ្យដឹងថា លោកឈ្មោះ ឡុង សាម៉ុន អាយុ៧៥ឆ្នាំ ស្រុកកំណើតនៅភូមិសំបូរ ឃុំសំបូរ ស្រុកសំបូរ ខេត្តក្រចេះ ជាអតីតគ្រូបង្រៀននៅសាលាបឋមសិក្សាសំបូរ ហើយគាត់ត្រូវបានការិយាល័យអប់រំស្រុកកាត់ឈ្មោះចេញពីក្រមខណ្ឌមន្ត្រីរាជការនៅឆ្នាំ១៩៩២ ដោយសាររូបលោកចូលធ្វើការជាមួយក្រុមអ៊ុនតាក់ ។
គាត់រៀបរាប់ថា ក្រោយពីបោះឆ្នោតរួច អ៊ុនតាក់ត្រឡប់ទៅវិញអស់នៅឆ្នាំ១៩៩៣ រូបគាត់ក៏ឈប់ធ្វើការតែមិនអាចទៅធ្វើគ្រូបង្រៀនវិញបានឡើយ ព្រោះគេកាត់ឈ្មោះចោលបាត់ទៅហើយ ឯប្រាក់រឺត្រែតក៏គ្មានដែរ ។ គាត់ក៏ស្វែងរកការងារផ្សេងៗធ្វើមិនប្រកាន់មុខរបរទេ ឲ្យតែបានប្រាក់ដើម្បីចិញ្ចឹមក្រុមគ្រួសារ ។
គាត់បានរៀបរាប់ទៀតថា នៅឆ្នាំ១៩៩៧ គាត់បានបែកបាក់ជាមួយប្រពន្ធមួយជាន់ទៀតមូលហេតុប្រពន្ធគេទាមទារឲ្យទៅរស់នៅឯភូមិកំណើតខាងប្រពន្ធតែគាត់មិនព្រម ទើបឈានទៅដល់ការចែកផ្លូវគ្នានិងចែកកូនទៀតផង ។ ដោយសារតែគ្មានដើមទុនប្រកបមុខរបរធំដុំនឹងគេ ម្យ៉ាងទៀតគ្មានប្រពន្ធទុកដាក់ គាត់បានដើរធ្វើកម្មករតាមបណ្តាស្រុកនានាក្នុងខេត្តក្រចេះ គ្រាន់តែចិញ្ចឹមជីវិតពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃប៉ុណ្ណោះកំដររស់ ។
គាត់មិនយកប្រពន្ធទៀតទេ ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំតែងតែរង់ចាំមើលផ្លូវប្រពន្ធក្រែងគេត្រឡប់មករួមរស់ជាមួយវិញ តែគេមិនត្រឡប់ក្រោយនោះទេ ហើយដំណឹងក៏បាត់រហូតមកដល់ថ្ងៃនេះផងដែរ ។ លោកគ្រូឡុង សាម៉ុន បានបញ្ជាក់ថា ដោយសារអាយុកាន់តែច្រើនវ័យចេះតែចាស់ទៅហើយ ម្យ៉ាងគ្មានអ្វីទីពឹងផងនោះ លោកគ្រូបានចាប់យកមុខរបរជិះកង់ចល័តកញ្ចាស់មួយ ដើរសំលៀងកាំបិត និងធ្វើដងកាំបិតចល័ត ធ្លាយរហូតមកដល់ភ្នំពេញ ប្រកបមុខរបរនេះបានរយៈពេលជិត២០ឆ្នាំមកហើយ ទោះបីមិនសល់ប្រាក់កាក់ច្រើនមែនពិត តែវាគ្រាន់បើជាងលាដៃដើរសុំលុយអ្នកដទៃ ។
លោកគ្រូក៏បានរំលឹករឿងកម្សត់មួយកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ក្នុងពិធីបុណ្យអុំទូកគាត់ជិះកង់មកភ្នំពេញដើម្បីសំលៀងកាំបិត និងធ្វើដងកាំបិតរួមទាំងមានតាំងលក់ចំពាមកៅស៊ូ មួយចង្កោមផងដែរ ។ ខណៈពេលបណ្តើរកង់មកដល់ជិតវាលមេរុ ក៏ត្រូវសមត្ថកិច្ចការពារពិធីបុណ្យចាប់គាត់សួរនាំការតាំងលក់ចំពាមកៅស៊ូនៅលើកង់ ។ ពេលគាត់បានរៀបរាប់ ព្រមទាំងលើកហេតុផលផ្សេងៗជូនសមត្ថកិច្ចយ៉ាងលម្អិត ទើប មេប៉ូលិសដែលប្រចាំការនៅទីនោះ មានក្តីអាណិតក៏ដកហូតចំពាមកៅស៊ូ ជាង២០ដើមនោះតែឲ្យលុយគាត់មកវិញបាន៥មុឺនរៀលដែរ ។
អតីតគ្រូបង្រៀនបឋមសិក្សារសំបូររូបនេះ រៀបរាប់ដំណើររឿងកម្សត់រួច បានដកដង្ហើមធំព្រមទាំងលើកដៃប្រណម្យហើយថ្លែងថា មិនដឹងជាកម្មពៀរអ្វីខ្លះទេ កាលក្នុងឆ្នាំ២០១៦ លោកបានជួបគ្រោះរហូតដល់បាក់ជើងស្តាំម្ខាង ខណៈកំពុងដើរនៅលើផ្លូវលំក្នុងភូមិសំបូរហើយត្រូវបានសាច់ញាតិបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យស្រុកសំបូរ និងក្រោយមកឲ្យគ្រូខ្មែរជួយព្យាបាល ។
រយៈពេលជាច្រើនខែទើបជាសះស្បើយ តែមិនអាចដើរឆ្ងាយបានឡើយ ។ គាត់ថា បើនៅតែបែបនេះ តើជីវិតរបស់គាត់រស់បែបណាបើមួយថ្ងៃរកប្រាក់មួយរយរៀលមិនបានផង ។ គាត់ថា ពិតជាមានសំណាងមែន ខណៈពេលទាល់តំរិះហើយនោះ ស្រាប់ តែមានសប្បុរសជនម្នាក់បានផ្តល់រទេះជនពិការមួយគ្រឿង ដល់រូបគាត់សម្រាប់ធ្វើដំណើរ គឺរទេះមួយនេះហើយមានតម្លៃខ្ពស់ណាស់សម្រាប់រូបគាត់ ។ បានរទេះមួយនេះ ក៏បែកគំនិតជិះប្រកបមុខរបរលក់គ្រឿងបម្រើផ្ទះបាយចិញ្ចឹមជីវិតបន្តទៅមុខទៀត ។
លោកគ្រូ ឡុង សាម៉ុន បាននិយាយបន្តទៀតថា ទោះក្នុងដំណាក់ការណាក៏ដោយគាត់មិនអាចលាដៃសុំប្រាក់គេឡើយ គឺគាត់សុខចិត្តផ្ញើជីវិតលើរទេះរុញនេះហើយ ដើម្បីចល័តលក់មានច្រើនមុខព្យួររយីងរយោងដូចជាកាំបិត កន្ត្រៃកាត់តូច-ធំ កាំបិតផ្អាក់ ពូថៅ កាំបិតប៉័ងតោតូចធំ ខ្នោសកោសដូងធ្វើពីគម្រកដប ប្រដាប់អេះខ្នង កណ្តៀវ ស្លាបព្រាបេតុង ដងកាំបិត ដងពូថៅធ្វើអំពីឈើ ។ល។
គាត់ថា ក្នុងមួយថ្ងៃលក់បានពីរទៅបីមុឺនរៀលដែរ តែត្រូវជិះរទេះចល័តតាមផ្សារតូចធំក្នុងភ្នំពេញហើយមានថ្ងៃខ្លះធ្លាយដល់ជាយក្រុងផងដែរ ។ រាល់ថ្ងៃគាត់ទិញបាយនៅផ្សារនិងដេកយប់នៅវត្តថាន់ ពេលដល់រដូវបុណ្យទាន ទើបគាត់ធ្វើដំណើរទៅស្រុកដើម្បីធ្វើបុណ្យ កុំឲ្យលំបាកដូចជាតិនេះទៀត ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ