មហាត្មះ គន្ធី កំពូលមេដឹកនាំអហិ.ង្សារបស់ឥណ្ឌា
មហាត្មះ ការ៉ាមចាន់ គន្ធី (មហាត្មះ គន្ធី) ជាមេដឹកនាំមនោគមវិជ្ជា និងជាអ្នកនយោបាយដ៏ល្បីល្បាញនៃប្រទេសឥណ្ឌា អំឡុងចលនាទាមទារឯករាជ្យជាតិ ឥណ្ឌាពីចក្រភពអង់គ្លេស ។…
មហាត្មះ ការ៉ាមចាន់ គន្ធី (មហាត្មះ គន្ធី) ជាមេដឹកនាំមនោគមវិជ្ជា និងជាអ្នកនយោបាយដ៏ល្បីល្បាញនៃប្រទេសឥណ្ឌា អំឡុងចលនាទាមទារឯករាជ្យជាតិ ឥណ្ឌាពីចក្រភពអង់គ្លេស ។…
មហាត្មះ ការ៉ាមចាន់ គន្ធី (មហាត្មះ គន្ធី) ជាមេដឹកនាំមនោគមវិជ្ជា និងជាអ្នកនយោបាយដ៏ល្បីល្បាញនៃប្រទេសឥណ្ឌា អំឡុងចលនាទាមទារឯករាជ្យជាតិ ឥណ្ឌាពីចក្រភពអង់គ្លេស ។ គាត់គឺជាអ្នកត្រួសត្រាយក្នុងការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវភាពអត់ធ្មត់ អហិង្សា និងធ្វើឱ្យប្រទេសឥណ្ឌាឆ្ពោះទៅរកឯករាជភាព និងបានបំផុសឱ្យមានចលនាតស៊ូសម្រាប់សិទ្ធិសេរីភាពក្នុងពិភពលោក ។
ក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាគាត់ត្រូវបានគេហៅថា បាពូ (Bapu) ដែលមានន័យថា «ឪពុក» ហើយត្រូវបានប្រគល់កិត្តិនាមថា «បិតាជាតិ» ។ ដើម្បីឈ្វេងយល់ពីមហាត្មះ គន្ធី ពីនយោបាយអហិង្សាក្នុងការទាមទារឯករាជ្យពីចក្រភពអង់គ្លេស តើគាត់បានហែលឆ្លងបញ្ហាអ្វីខ្លះ ហើយក៏មានសំណួរថា តើការប្រកាន់យកហិង្សា ឬអហិង្សា មួយណាចាំបាច់ជាង ? ដើម្បីសិទ្ធិសេរីភាពនៃមនុស្សជាតិ ។
មកដល់ឥណ្ឌាភ្លាម លោកមានការរន្ធត់ចិត្តជាខ្លាំងដោយដឹងថា ម្តាយលោកបានស្លាប់បាត់ទៅហើយ ។ កន្លងមកក្រុមគ្រួសារលោកបានសំរេចពុំប្រាប់រឿងទុក្ខសោកនេះដល់លោកទេ ព្រោះខ្លាចធ្វើអោយប៉ះពាល់ដល់ការសិក្សារបស់គន្ធី ។ ដោយរស់នៅក្នុងក្រុងបុំបៃ គន្ធីនិងភរិយារបស់
គាត់ក្លាយជាមតាបិតារបស់កូនប្រុសម្នាក់ ។ ក្រោយមកគូស្រករទាំងពីរ ប្រសូត្របានកូនប្រុសពីរនាក់ទៀត ។ ស្ទើរតែមិនទានចាប់ផ្តើមផង អាជីពច្បាប់របស់គាត់ក្រុងបុំបៃបានជួមប្រទះនឹងបញ្ហាជាញឹកញយណាស់ រឿងក្តីក្តាំត្រូវសំរេចតាមរយៈការសូកប៉ាន់ ។ អ្នកមានកំហុសត្រូវអនុញ្ញាតអោយមានសេរីភាព ឯពួកចៅក្រមច្រើនលំអៀងទៅខាងនយោបាយ ។ គន្ធីក៏ពុំសប្បាយចិត្តនៅឯសាលតុលាការដែរ ។ មានម្តងនោះលោកងើបឈរដើម្បីសួរសាក្សីម្នាក់ តែលោកហាក់មានអារម្មណ៍ថាពុំហ៊ានសួរគេច្រើនទេដោយសារភ័យខ្លច ។លោកពុំសប្បាយចិត្តនឹងប្រកបមុខរបរច្បាប់នៅបុំបៃ គន្ធីបានស្វែងរកឱកាសថ្មីនៅក្រុងណាតាល់ប្រទេសអាហ្រិ្វកខាងត្បូង ដែលមានប្រជាជនឥណ្ឌាយ៉ាងច្រើនរស់នៅប្រកបរបរជំនួញ ។
ជាថ្មីទៀតគាត់ បានទុកចោលគ្រួសារអោយនៅឥណ្ឌាដោយគិតថាទៅស្នាក់នៅទីនោះតែមួយឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ។ គាត់មិននឹកស្មានថាអាចរស់នៅអាហ្រិ្វកអស់រយះពេលជាង២០ឆ្នាំ ។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីទៅដល់ណាតាល់គន្ធីក៏ចាប់យល់ពីការពិតនៅអាហ្រិ្វកខាងត្បូង ។ដំបូងចៅក្រមបានស្វាគមន៍គន្ធីក្នុងសាលកាត់ក្តី ដោយតំរូវអោយគាត់ដោះឆ្នូតក្បាលឥណ្ឌារបស់គាត់ចេញ តែគន្ធីបដិសេធហើយដើរចេញពីតុលាការយ៉ាងក្លាហាន។មួយសប្តាហ៍កន្លងទៅ ឧបទ្ទវហេតុដ៏សំខាន់មួយបានកើតឡើងគឺនៅពេលលោកជិះរថភ្លើងទៅកាន់ទីក្រុងប្រេតូរីយ៉ាពេលនោះគន្ធីត្រូវគេបណ្តេញអោយចុះពីរថភ្លើងដោយសារគាត់ពុំព្រមទៅអង្គុយនៅកៅអីថ្នាក់លេខ៣ជាមួយពួកស្បែកខ្មៅនិងជនជាតិឥណ្ឌាឯទៀត រួចចចេសអង្គុយនៅលើកៅអីថ្នាក់លេខមួយដែលលោកបានទិញសំបុត្រហើយ ។ យប់នោះដោយអង្គុយតែឯងក្នុងស្ថានីយរធភ្លើងក្តោមអាកាសធាតុត្រជាក់ស្រេប គន្ធីបានប្តេជ្ញាធ្វើអ្វីមួយទាក់ទងទៅនិងការប្រកាន់ពូជសាសន៍នៅអាហ្វ្រិកខាងត្បូងនិងនៅតំបន់ដែនដីអាណានិគម ទ្រែនស៍វ៉ាល់ (Transvaal)ក្បែរនោះ ។ ជាការពិតណាស់ ការតស៊ូដើម្បីបំបាត់ការរើសអើងជាតិសាសន៍នៅគ្រានោះ គឺត្រូវប្រឈមមុខគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងសម្បើម តែគន្ធីគិតថាសេចក្តីថ្លៃថ្នូរក្នុងភាពជាមនុស្សវាសំខាន់ជាង ។
យល់ដឹងពីទំនៀមទំលាប់នៅអាហ្វ្រិកច្រើនប៉ុណ្ណា គន្ធីកាន់តែមានកំហឹង ខ្លាំងឡើងប៉ុណ្ណោះ ។ នៅទ្រែនស៍វ៉ាល់ ប្រជាជនគ្មានសិទ្ធិបោះឆ្នោត អាចមានទ្រព្យសម្បត្តិក្នុងចំនួនកំណត់ ពុំត្រូវអនុញ្ញាតអោយនោរេរាតាមដងវិថីក្រោយម៉ោង៩យប់ឡើយ ហើយប្រជាជនត្រូវបង់ពន្ធពិសេស ។ អ្នកណាដែលបានចុះហត្ថលេខាលើកិច្ចសន្យាធ្វើជាអ្នកបំរើរយៈពេលប្រាំឆ្នាំគឺរស់នៅមិនខុសពីទាសការប៉ុន្មានទេ ។ អ្នកជួលអាចរំលោភវាយដំលើរាងកាយពួកគេ ពោលគឺ អាចធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលឌេចង់ឯអ្នកបំរើគ្មានសិទ្ធិស្របច្បាប់អ្វីទាំងអស់ ។ ការតស៊ូដើម្បីជួយដល់ជនជាតិឥណ្ឌានៅអាហ្វ្រិកខាងត្បូងនៅពេលដែលអាហ្វ្រិកខាងត្បូងសំរេចចិត្តធ្វើដូចនៅទ្រែនស៍វ៉ាល់ ដោយពុំអនុញ្ញាតអោយ អ្នកស្រុកឥណ្ឌាបោះ ឆ្នោតគន្ធីបានចាប់ផ្តើមធ្វើសកម្មភាពភ្លាម ។ លោកលែងអៀនខ្មាសតទៅទៀត ហើយចាប់ផ្តើមដើរតួនាទីដឹកនាំជីវភាពនយោបាយសំរាប់ពួកឥណ្ឌា នៅ អាហ្រិ្វកខាងត្បូង ។ លោកបានបង្កើតក្រុមធ្វើសកម្មភាពមួយឈ្មោះ “សមាជឥណ្ឌាណាតាល់” សំរាប់ប្រមូលផ្តុំសហគមន៍ឥណ្ឌាទាំងមានទាំងក្រ ។ លោកបានសរសេរកាសែតរៀបចំការប្រជុំតវ៉ាប្រឆាំង និងនិយាយតវ៉ាទៅកាន់មន្រី្ត អាហ្វ្រិកខាងត្បូង ។ ទោះជាលោកពុំអាចនាំសិទ្ធិបោះឆ្នោតឱ្យពួកអ្នកស្រុកឥណ្ឌាក៏លោកអាចធ្វើអោយពួកមន្រី្តមិនត្រឹមតែអាហ្វ្រិកខាងត្បូងទេ តែសូម្បីនៅអង់គ្លេស និងឥណ្ឌា ក៏ចាប់អារម្មណ៍និងលោកដែរ ។
គេអាចនិយាយបានថា មហាត្មះមានចេតនាតស៊ូដើម្បីជីវិតកម្មកររបស់ឥណ្ឌា ជីវិតតស៊ូរបស់គាត់គឺការប្រើពាក្យសំដីដោយខ្លួនគាត់ឯង និងតស៊ូដោយចុងប៉ាការរបស់គាត់សរសេរចុះក្នុងកាសែត ។ ក្នុងរយៈពេលនោះ សមាគមរបស់គាត់មានសមាជិកកាន់តែច្រើនឡើង សមាគមនេះគឺមានទិសដៅតស៊ូដើម្បីសិទ្ធិប្រជាជនឥណ្ឌាប៉ុន្តែតស៊ូដោយសច្ចះធម៌មិនប្រើអាវុធឡើយ និងចាប់ពីឆ្នាំ១៩១២មកមហាត្មះបានបោះបង់សំលៀកបំពាក់បែបពួកអឺរ៉ុបចោលអស់ រួចងាកមកទទួលទានបន្លែនិងផ្លែឈើតាមប្រពៃណីរបស់លោក ។ លោកមហាត្មះយល់ឃើញថា ប្រទេសឥណ្ឌាក្លាយជាប្រទេសឯករាជ្យ បានលុះត្រាតែជនជាតិឥណ្ឌារួមគ្នាជាមុនដោយមិនត្រូវបែងចែក ប្រកាន់វណ្ណៈ មិនប្រកាន់សាសនា ហេតុនេះ ទើបមហាត្មៈព្យាយាមផ្សះផ្សារ បង្រួបបង្រួមអោយមានការចងមេត្រីគ្នារវាងពួកហិណ្ឌូ និងពួកអ៊ីស្លាម ។ព័ត៌មានលំអិតនឹងមានផ្សាយជូននៅវគ្គបន្តទៀត ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ