បើយល់ថា លោកនេះតែងមានទីបំផុតរបស់វា គ្មានអ្វីដែលទៀងទាត់ គ្មានអ្វីដែលជាអាថ៌កំបាំងមានតែការវិនាសព្រាត់ប្រាសទៅជាធម្មតា បើស្គាល់ការពិតបែបនេះបុគ្គលមិនគប្បីជាប់ជំពាក់រហូតងប់ងល់ជ្រុលជ្រប់ខូចចិត្តឡើយ ឯលោកនេះក៏មិនបានបង្រៀនយើងឱ្យមកគ្រប់គ្រងហួងហែងដែរ ។ បុគ្គលរមែងសោកសៅដោយហេតុតែការហួងហែងថា អ្វីៗជារបស់អញហ្នឹងឯងធ្វើឱ្យចិត្តមិនស្ងប់រម្ងាប់ គឺចេះតែចង់ហួងហែង…
បើយល់ថា លោកនេះតែងមានទីបំផុតរបស់វា គ្មានអ្វីដែលទៀងទាត់ គ្មានអ្វីដែលជាអាថ៌កំបាំងមានតែការវិនាសព្រាត់ប្រាសទៅជាធម្មតា បើស្គាល់ការពិតបែបនេះបុគ្គលមិនគប្បីជាប់ជំពាក់រហូតងប់ងល់ជ្រុលជ្រប់ខូចចិត្តឡើយ ឯលោកនេះក៏មិនបានបង្រៀនយើងឱ្យមកគ្រប់គ្រងហួងហែងដែរ ។
បុគ្គលរមែងសោកសៅដោយហេតុតែការហួងហែងថា អ្វីៗជារបស់អញហ្នឹងឯងធ្វើឱ្យចិត្តមិនស្ងប់រម្ងាប់ គឺចេះតែចង់ហួងហែង ការពារ លុះថែរក្សាមិនបានឋិតថេរដូចបំណង ក៏កើតទុក្ខ ខូចចិត្ត រស់នៅគ្មានសេចក្ដីសុខ ។
តាមទ្រឹស្តីពុទ្ធសាសនាបានអប់រំថា បើអ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ ហើយគេមានចិត្តទៅចោលយើង ក្នុងស្ថានភាពបែបនេះយើងកុំឃុំឃាំង កុំរារាំងបំណងរបស់គេអី គួរឲ្យអភ័យដល់គេទៅ អនុញ្ញាតឱ្យគេទៅចុះ ហើយក៏មិនចាំបាច់លំបាកថែរក្សា និងមិនលំបាកសោយសោកដែរ មិនចាំបាច់បរិភោគស្រាបំភ្លេចទុក្ខ បំភ្លេចការឈឺចាប់នោះដែរ ។
បើយល់ការពិតបែបនេះហើយបុគ្គលគួរចេះរស់នៅជាមួយនឹងខ្លួនឯងឲ្យបានល្អ រស់នៅជាមួយនឹងស្មារតីរឹងមាំ ចងចាំខ្លួនឯងជានិច្ចគឺជារឿងប្រសើរបំផុត ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ