នៅក្នុងគាថាធម្មបទមួយកន្លែងមានសម្តែងថា បុគ្គលគប្បីឈ្នះមនុស្សក្រោធខឹងច្រើន ដោយសេចក្ដីមិនក្រោធតប, ឈ្នះមនុស្សទុច្ចរិត ដោយអំពើសុចរិត, ឈ្នះមនុស្សកំណាញ់ស្វិត ដោយការឲ្យទាន, ឈ្នះមនុស្សដែលនិយាយឡេះឡោះច្រើន ដោយការនិយាយតែពាក្យពិតត្រង់ ។…
នៅក្នុងគាថាធម្មបទមួយកន្លែងមានសម្តែងថា បុគ្គលគប្បីឈ្នះមនុស្សក្រោធខឹងច្រើន ដោយសេចក្ដីមិនក្រោធតប, ឈ្នះមនុស្សទុច្ចរិត ដោយអំពើសុចរិត, ឈ្នះមនុស្សកំណាញ់ស្វិត ដោយការឲ្យទាន, ឈ្នះមនុស្សដែលនិយាយឡេះឡោះច្រើន ដោយការនិយាយតែពាក្យពិតត្រង់ ។
ត្រង់បទថា បុគ្គលឈ្នះសេចក្ដីក្រោធរបស់អ្នកដទៃ ដោយសេចក្ដីមិនក្រោធតប នោះមានសេចក្ដីបកស្រាយយ៉ាងនេះថា សេចក្ដីក្រេវក្រោធ ជាសង្កិលេសធម៌ម្យ៉ាងតែងដេកត្រាំនៅក្នុងខន្ធសន្ដាននៃមនុស្សបុថុជ្ជនទូទៅ កម្រនឹងលះបាន លុះត្រាតែព្រះខីណាស្រព ទើបលះបាន ដោយអំណាចអរហត្តមគ្គ ។
បុគ្គលជាបុថុជ្ជនមានសន្ដានក្រាសដោយបាប លះការខឹងក្រោធមិនបានឡើយ លុះណាតែជាកល្យាណបុថុជ្ជនមានសន្ដានល្អ ប្រព្រឹត្តធម៌សជាប្រក្រតីទើបលះបាន ដោយអំណាចនៃធម៌ខន្តីជាធំ ។
បុគ្គលណាមួយបើមានអ្នកដទៃមកប្រទូស្ដ ហើយខ្លួនជាមនុស្សអាចធ្វើអ្នកដែលប្រទូស្ដនោះឲ្យស្រាកស្រាន្តបានដោយការអត់ធន់ មិនក្រោធពិរោធតបត តែផ្ទុយទៅវិញចេះសម្ដែងមិត្តមេត្រី ធ្វើមុខស្រស់បស់សំណេះសំណាលទៅរកគេវិញជាធម្មតា បើដូច្នេះអ្នកដែលប្រទូស្ដនោះ មិនយូរប៉ុន្មានក៏នឹងរសាយចិត្ត លែងប្រទូស្ដវិញមិនខាន ។
ហេតុនេះហើយបានជា លោកឲ្យឈ្មោះអ្នកដែលចេះអត់ធន់ មិនក្រោធតបបែបនោះថាជាមនុស្សមានជ័យជម្នះឈ្នះអ្នកដែលប្រទូស្ដ ដោយពិត ៕ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ