សម័យមួយ ព្រះមានព្រះភាគទ្រង់គង់នៅក្នុងដងព្រៃជិតស្រុកមួយ សម័យនោះមានមាណពពីរនាក់បានចូលទៅទូលសួរព្រះគោតម ដែលមានដួងចក្ខុកើតឡើងដ៏បរិសុទ្ធស្អាតក្នុងលោកថា បុគ្គលដែលជាព្រាហ្មណ៍នោះ តើព្រោះជាតិ ឬព្រោះកម្ម ដ្បិតខ្ញុំព្រះអង្គទាំង២នាក់មិនស្គាល់ សូមព្រះអង្គទ្រង់សម្ដែងល្មមឲ្យខ្ញុំព្រះអង្គទាំង២នាក់ស្គាល់ថាព្រាហ្មណ៍បានផងទាន ។…
សម័យមួយ ព្រះមានព្រះភាគទ្រង់គង់នៅក្នុងដងព្រៃជិតស្រុកមួយ សម័យនោះមានមាណពពីរនាក់បានចូលទៅទូលសួរព្រះគោតម ដែលមានដួងចក្ខុកើតឡើងដ៏បរិសុទ្ធស្អាតក្នុងលោកថា បុគ្គលដែលជាព្រាហ្មណ៍នោះ តើព្រោះជាតិ ឬព្រោះកម្ម ដ្បិតខ្ញុំព្រះអង្គទាំង២នាក់មិនស្គាល់ សូមព្រះអង្គទ្រង់សម្ដែងល្មមឲ្យខ្ញុំព្រះអង្គទាំង២នាក់ស្គាល់ថាព្រាហ្មណ៍បានផងទាន ។
ព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់ត្រាស់ឆ្លើយតបនឹងព្រាហ្មណ៍ទាំងពីរនោះថា ការប្រព្រឹត្តលះបង់នូវបាប កម្ចាត់ហេតុនៃសេចក្ដីទុក្ខ នេះទើបជាគោលការណ៍សំខាន់នៃព្រះពុទ្ធសាសនា ចំណែកអ្វីៗគ្រាន់តែជាទីតាំងនៃការពេញចិត្ត ដូចជាជាតិ ត្រកូល វណ្ណៈ ទ្រព្យ ធន និងវត្ថុកាមគុណផ្សេងៗជាដើមនេះ ដែលបានមកហើយ មិនមែនសម្រាប់លះហេតុនៃទុក្ខក្នុងវដ្ដសង្សារ គឺមិនចាត់ថាជាខ្លឹមសារក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនាឡើយ ។
ឱវាទដែលជាខ្លឹមសារនៃព្រះពុទ្ធសាសនាទាំងមួលគឺ កិរិយាមិនធ្វើនូវបាបទាំងពួង១ កិរិយាដល់ព្រមដោយការបំពេញនូវបុណ្យកុសល១ និងកិរិយាសម្អាតចិត្តរបស់ខ្លួនឲ្យផូរផង់១ ខ្លឹមធម៌ទាំង៣ចំណុចនេះ គឺមានប្រយោជន៍សំខាន់ក្នុងការកាត់ផ្ដាច់នូវវដ្ដៈ ធ្វើឲ្យអស់ហេតុនៃសង្សារទុក្ខបាន ឯរឿងវណ្ណៈខ្ពស់ទាប ត្រកូលខ្ពស់ ទាប មាន ក្រគ្រាន់តែជាគ្រឿងចងចិត្តសត្វប៉ុណ្ណោះគឺមិនរួចចាកទុក្ខឡើយ ៕ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ