«ឆាវឆាវ» ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកតស៊ូដ៏សំខាន់និងមានឥទ្ធិពលមួយរូបក្នុងអំឡុងចុងរាជវង្សហាននៃប្រទេសចិន ។
ឆាវឆាវបានស្លា.ប់ក្នុងឆ្នាំ២២០ គឺនៅចុងរាជវង្សហាន ។ ក្រោយមកកូនប្រុសរបស់ឆាវឆាវ
«ឆាវឆាវ» ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកតស៊ូដ៏សំខាន់និងមានឥទ្ធិពលមួយរូបក្នុងអំឡុងចុងរាជវង្សហាននៃប្រទេសចិន ។
ឆាវឆាវបានស្លាប់ក្នុងឆ្នាំ២២០ គឺនៅចុងរាជវង្សហាន ។ ក្រោយមកកូនប្រុសរបស់ឆាវឆាវបានទម្លាក់ស្តេចហាន និងតែងតាំងខ្លួនឯងជាស្តេចត្រាញ់ ។
ឆាវឆាព្យាយាមច្បាំងដណ្តើមកាន់កាប់អាណាចក្រទាំងមូលឱ្យស្ថិតក្រោមចំណុះរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែ អ្វីៗមិនដូចបំណងឡើយ។ក្នុងអំឡុងពេលដ៏យូរអង្វែងនៃការខ្នះខ្នែងរបស់ឆាវឆាវ បានជួយច្បាំងបង្ក្រាបពួកបោះបោរក្នុងតំបន់ Yellow Turban និងបានបង្កើនអំណាចរបស់អាណាចក្រវ៉ៃ(Wei) ដែលខ្លួនបានកាន់ កាប់ ។ លើសពីនេះឆាវឆាវបានចម្បាំងពង្រីកអំណាចទ័ពរបស់ខ្លួន ដោយវាយដណ្តើមយកពីតំបន់ ឬខេត្តក្រុង តូចៗជាច្រើន បង្កើនការគ្រប់គ្រងព្រះរាជវាំង ហើយថែមទាំងផ្សព្វផ្សាយគោលនយោបាយនានាដើម្បីជួយផ្តល់ភាពរុងរឿងដល់ដែនដីដែលខ្លួនកំពុងកាន់កាប់ ។
ផ្នូររបស់ឆាវឆាវត្រូវគេរកឃើញនៅក្នុងភូមិ Xi gao Xue ក្នុងក្រុងអានយ៉ាង (Anyang County) ខេត្តហ៊័រណាន (Henan) ដែលបានទាក់ទាញអ្នកទេសចរពិភពលោកក្នុងឆ្នាំ២០០៩។
ឆាវឆាវ កើតក្នុងឆ្នាំ១៥៥នៅខេត្តអានហ៊ុយ(Anhui) ដោយចាប់កំណើតចំពេលដែលមានភាពវឹកវរទាំងផ្នែកនយោបាយ និងសេដ្ឋកិច្ច។ ចាប់ពីឆ្នាំ១៣៥តរៀងមកមានជម្លោះ និងអំពើការសម្លាប់គ្នាជាច្រើនកើតឡើងនៅក្នុងព្រះរាជវាំង ។
ក្នុងឆ្នាំ១៧៥ ឆាវឆាវបានក្លាយជាមន្ត្រីកងទ័ពមួយរូបនៅលុយ៉ាង (Luoyang) ។ នៅពេលដែលពួកបះបោរ Yellow Turban បញ្ឆេះភ្លើងសង្គ្រាមក្នុងឆ្នាំ១៨៤ ឆាវឆាវត្រូវបានបញ្ជូនទៅបង្ក្រាបពួកនោះ ។ ស្របពេលដែលមានការដណ្តើមអំណាចធ្វើឱ្យវឹកវរក្នុងព្រះបរមរាជវាំងក៏នាំឱ្យកាន់តែរីករាលដាលខ្លាំងឡើងនៃសង្គ្រាមស៊ីវិលតាមតំបន់រវាងកងទ័ពបះបោរ និងទ័ពតាមតំបន់គ្រប់គ្រងរបស់ស្តេចត្រាញ់ នីមួយៗ និងទ័ពហានរបស់ស្តេចផែនដី ។ ចាប់ពីពេលនោះមកកងទ័ពដែលគ្រប់គ្រងតាមតំបន់ ឬស្តេចត្រាញ់ នីមួយៗបានកើនឥទ្ធិពល ខ្លាំងឡើងៗជាងកងកម្លាំងរបស់ស្តេចហាន(ស្តេចផែនដី)ទៅទៀត ។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៤មានគ្រោះទុរភិក្សដ៏ធំមានកើតឡើង ដោយសារសត្វកណ្តូបបំផ្លិចបំផ្លាញកសិផលរបស់ប្រជារាស្ត្រ ។ ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៥ស្តេច Xian បានទៅជ្រកកោនជាមួយឆាវឆាវ ។ ស្តេចអង្គនេះរស់នៅស៊ូឆាង(Xuchang) ជាក្រុងមួយស្ថិតក្នុងចំណោមក្រុងក្នុងអាណាចក្រ ឬដែនដីឆាវឆាវគ្រប់គ្រង ។
ឆាវឆាវ បានប្រើអំណាចរបស់ស្តេច និងឈ្មោះរបស់ស្តេចផែនដី និងមានព្រះរាជសារតែងតាំងជាមេទ័ពផងដែរ ។ ឆាវឆាវ បានប្រមែប្រមូលទាហានមករួមគ្នាដែលរាប់ទាំងកម្លាំងទ័ពពួកបះបោរ១ម៉ឺននាក់ផង ។ នៅគ្រានោះហើយដែលមានការចម្បាំងគ្នានៅតំបន់ផ្សេងៗទូទាំងមហានគរ ។
ក្នុងឆ្នាំ២០០ស្តេចត្រាញ់គ្រប់គ្រងភាគខាងជើង យៀន សាវ (Yuan Shao) បានដឹកនាំទ័ពចំនួន១០ម៉ឺននាក់ទៅវាយប្រហារស៊ូឆាង(Xuchang) ។ ឆាវឆាវបានជួបនឹងកងទ័ពរបស់យៀន សាវ ខណៈខ្លួនមានទ័ពត្រឹមតែ២ម៉ឺននាក់ប៉ុណ្ណោះនៅទន្លេលឿង ។ ទ័ពអ្នកទាំងពីរនេះបានផ្អាកដំណើររុលទៅមុខមួយរយៈ ហើយបន្ទាប់មកទ័ពរបស់ឆាវឆាវ ក៏បានយកឈ្នះខណៈពេលពួកគេលួចវាយប្រហារការផ្គត់ផ្គង់ស្បៀងរបស់យៀន សាវ ។
នៅឆ្នាំ២០៧ឆាវឆាវបានគ្រប់គ្រងតំបន់ភាគខាងជើងនៃទន្លេ Yangtze ។
ចំណែក លីវ ប៉ី គឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងដែនដី ស៊ូ ហាន (Shu Han) ក្នុងតំបន់ទិសនីរតីជុំវិញស៊ីឈួន (Sichuan) និងស៊ុន ឈៀន(Sun Quan) ជាអ្នកដឹកនាំគ្រប់គ្រងតុង អ៊ូ (Dong Wu) ដែលស្ថិតនៅតំបន់ភាគអាគ្នេយ៍ ។
ក្នុងឆ្នាំ២០៨ ឆាវឆាវ ទទួលបានជោគជ័យក្នុងការពង្រីកទឹកដីរបស់ខ្លួន និងការវាយបង្ក្រាបសត្រូវ ។ ទាហានឆាវឆាវនិយាយថា កងទ័ពធំរបស់ខ្លួនមានប្រហែល២០ម៉ឺននាក់បានច្បាំងជាមួយសត្រូវ៥ម៉ឺននាក់ដែលមានការរួមគ្នារវាងទ័ពស៊ុនឈៀន និងលីវ ប៉ី(ជូ គ័រលាង ដឹកនាំទ័ព) ។ នៅគ្រានោះដែរទ័ពរបស់ឆាវឆាវត្រូវបានដុតកម្ទេចដោយភ្លើង ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ