ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ៖ ពិតជាគួរឱ្យអាណិតអាសូរខ្លាំងណាស់ចំពោះលោកយាយម្នាក់ដែលពិការភ្នែកទាំងសងខាងអស់រយៈពេល៤៥ឆ្នាំមកហើយ និងគ្មានសាច់ញាតិបងប្អូនកូនចៅនឹងគេទេ ដោយសព្វថ្ងៃលោកយាយរស់អាស្រ័យអ្នកជិតខាងហុចបាយព្រឹកល្ងាចអោយហូប ។ សម្រាប់ជីវិតចុងក្រោយនេះ លោកយាយមិនចង់បានអ្វីឡើយ គ្រាន់តែចង់បានហូបឆ្ងាញ់មួយពេលប៉ុណ្ណោះ មុនពេលដែលលោកយាយលាចាកលោកនេះទៅ…
ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ៖ ពិតជាគួរឱ្យអាណិតអាសូរខ្លាំងណាស់ចំពោះលោកយាយម្នាក់ដែលពិការភ្នែកទាំងសងខាងអស់រយៈពេល៤៥ឆ្នាំមកហើយ និងគ្មានសាច់ញាតិបងប្អូនកូនចៅនឹងគេទេ ដោយសព្វថ្ងៃលោកយាយរស់អាស្រ័យអ្នកជិតខាងហុចបាយព្រឹកល្ងាចអោយហូប ។ សម្រាប់ជីវិតចុងក្រោយនេះ លោកយាយមិនចង់បានអ្វីឡើយ គ្រាន់តែចង់បានហូបឆ្ងាញ់មួយពេលប៉ុណ្ណោះ មុនពេលដែលលោកយាយលាចាកលោកនេះទៅ ។ នេះគឺជាសម្ដីរបស់លោកយាយពិការម្នាក់ខាងលើដែលបានរៀបរាប់ប្រាប់អ្នកយកព័ត៌មានកោះសន្តិភាពនាថ្ងៃទី១៣ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២០ ។
លោកយាយពិការខាងលើឈ្មោះអេង អាយុ៧២ឆ្នាំ រស់នៅក្នុងភូមិរលាំងចក ឃុំរលាំងគ្រើល ស្រុកសំរោងទងខេត្តកំពង់ស្ពឺ ។
លោកយាយបានរៀបរាប់ឱ្យដឹងថា គាត់បានធ្លាក់ខ្លួនពិការភ្នែកតាំងពីអំឡុងឆ្នាំ១៩៧៥ គឺក្នុងសម័យប៉ុលពត ។ លោកយាយកើតនៅក្នុងគ្រួសារត្រកូលកសិករក្រីក្រមួយក្នុងភូមិរលាំងចក ឃុំរលាំងគ្រើល ហើយអំឡុងសម័យប៉ុលពត គ្រួសាររបស់លោកយាយត្រូវប៉ុល ពត យកទៅសម្លាប់ចោលគ្មានសល់មួយទេ គឺសល់តែលោកយាយម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ។ ក្នុងសម័យប៉ុល ពត គឺលោកយាយមានអាយុ២៧ឆ្នាំ ដោយសាររងការធ្វើបាបពីសំណាក់ក្រុមអាវខ្មៅ (ប៉ុល ពត) ដែលបង្ខំឱ្យលោកយាយធ្វើការទាំងហូបមិនគ្រប់គ្រាន់ ថ្ងៃមួយលោកយាយក៏បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយក៏ងងឹតភ្នែកមើលមិនឃើញចាប់តាំងពីពេលនោះមក។
លោកយាយបានរៀបរាប់ឱ្យដឹងបន្តថា បើទោះបីជាលោកយាយធ្លាក់ខ្លួនពិការភ្នែកទៅហើយក្តី ក៏ប៉ុល ពត មិនបន្ធូរបន្ថយការងារចំពោះលោកយាយឡើយ គឺបានបង្ខំឱ្យលោកយាយធ្វើការដូចអ្នកមិនពិការដែរ ។ ចាប់តាំងពីពេលដែលលោកយាយធ្លាក់ខ្លួនពិការភ្នែកមក លោកយាយរស់នៅក្នុងភពអន្ធការងងឹតមើលអ្វីមិនឃើញទាល់តែសោះ ។ រាល់ថ្ងៃសូម្បីតែអ្នកជិតខាង គឺស្ដាប់ឮស្គាល់តាមរយៈសំឡេងតែប៉ុណ្ណោះ។់
លោកយាយបានរៀបរាប់ឱ្យដឹងបន្តថា ចាប់តាំងពីប្រទេសត្រូវបានរំដោះចេញពីកណ្ដាបដៃប៉ុលពតមកលោកយាយរស់នៅក្នុងភូមិឃុំដែលជាស្រុកកំណើតនេះ ដោយបានការជួយពីសំណាក់អ្នកជិតខាងហុចបាយឱ្យហូបព្រឹកល្ងាច ។ បើគ្មានអ្នកជិតខាងជួយហុចបាយទឹកព្រឹកល្ងាចទេ ម៉្លេះសមលោកយាយគ្មានជីវិតរស់នៅដល់សព្វថ្ងៃនេះឡើយ។ ទោះជាភ្នែកពិការមើលអ្វីមិនឃើញក៏ដោយ ក៏លោកយាយខិតខំតស៊ូរស់នៅប្រកបរបរស៊ីឈ្នួលគ្រប់សព្វបែបយ៉ាង ឱ្យតែគេត្រូវការគឺលោកយាយអាចធ្វើបាន ប៉ុន្តែប្រាក់កម្រៃហាក់មិនគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិតឡើយ។
លោកយាយបានរៀបរាប់ឱ្យដឹងបន្តទៀតថា អស់រយៈកាលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ លោកយាយមិនដែលស្គាល់អ្វីដែលហៅថានំចំណីឆ្ងាញ់ដូចគេនោះទេ គឺហូបអាស្រ័យលើអ្នកជិតខាង គេមានអីឱ្យហ្នឹង ក៏ចេះតែហូបទៅ ដើម្បីកំដរជីវិតចុងក្រោយនេះ។
សម្រាប់ជីវិតចុងក្រោយមួយនេះ លោកយាយមិនចង់បានអ្វីឡើយ គ្រាន់តែចង់ហូបឆ្ងាញ់មួយពេលប៉ុណ្ណោះ គឺលោកយាយអស់ចិត្តហើយ ទម្រាំដល់ថ្ងៃដែលលោកយាយលាចាកលោកនេះទៅ ។
បើតាមប្រជាពលរដ្ឋម្នាក់ឈ្មោះចិន ជាអ្នករសនៅជិតខាងបានរៀបរាប់ឱ្យដឹងថា រាល់ថ្ងៃ គឺអ្នកជិតខាងធ្វើបុណ្យជាមួយលោកយាយជាប់ជាប្រចាំ ថ្ងៃខ្លះផ្ទះនេះ ថ្ងៃបន្ទាប់ផ្ទះនោះ គឺវិលជុំគ្នាដើម្បីជូនបាយទឹកដល់លោកយាយ ដូចដាក់បាត្រលោកអញ្ចឹងដែរ ដើម្បីចិញ្ចឹមលោកយាយ ។ ជាការពិតគឺលោកយាយពិតជាពិបាកណាស់ ព្រោះគាត់ពិការភ្នែកទាំងពីរ ធ្វើអ្វីមិនកើតទេ បើអ្នកជិតខាងមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះលោកយាយទេ ម៉្លេះសមលោកយាយដាច់ពោះបាត់បង់ជីវិតបាត់ទៅហើយ៕ (កែសម្រួលដោយ ៖ ធីតា)
ចែករំលែកព័តមាននេះ