ថ្មីៗនេះ ដំរីព្រៃប្រទេសថៃមួយក្បាល… ទំនងវង្វេងផ្លូវ វង្វេងព្រៃ…បានឆ្លងព្រំដែនចូលមកស្រុកខ្មែរ…ពេលនេះកំពុងនៅក្នុងព្រៃស្រុកម៉ាឡៃខេត្តបន្ទាយមានជ័យនៅឡើយ…។
អាជ្ញាធរថៃដែលទទួលការពារសត្វព្រៃ…បានតាមដានជាប់រហូតជាមួយអាជ្ញាធរព្រំដែនកម្ពុជា…ដើម្បីយកសត្វព្រៃរបស់គេទៅរស់នៅក្នុងព្រៃរបស់គេវិញ…។ មានន័យជ្រាលជ្រៅថា…ប្រទេសគេសូម្បីបាត់សត្វព្រៃមួយក្បាលក៏ដឹងដែរ…ក៏តាមដានស្រាវជ្រាវស្វែងរកដែរ…គេការពារ គេស្រឡាញ់សត្វព្រៃ…គេអភិរក្សមានស្រសិទ្ធភាពគួរឱ្យកោតក្រែង…។
ចំណែកនៅស្រុកកម្ពុជាយើង…កិច្ចការពារអភិរក្សសត្វព្រៃដំរីខ្លាក៏មិនអន់ដែរ… អស់តែសត្វខ្ទីងក្តាន់រមាំងតែប៉ុណ្ណោះដែលលោកម្ចាស់ព្រានព្រៃប្រហាររាល់យប់រាល់ថ្ងៃ…ឱ្យតែបានជួបប្រទះ…។
គួរកត់សម្គាល់ទៀត…ប្រទេសគេមានតំបន់ព្រៃអភិរក្ស…តំបន់ព្រៃសម្រាប់សត្វព្រៃរស់នៅដែលគេហៅថា តំបន់ព្រៃការពារ…គ្មានព្រានព្រៃកំណាច…គ្មានឈ្មួញឈើមានអំណាចក្បាលរឹងណា…ថ្លើមធំហ៊ានចូលទេ…។
គួរកត់សម្គាល់ទៀត…ប្រទេសគេមានព្រៃគុបសម្រាប់ធ្វើអាជីវកម្ម…កាត់ឈើគ្រប់អាយុ១ដើមដាំវិញមួយដើម…ដែលគេឱ្យឈ្មោះថា ថៅកែព្រៃគប់ដែលបានដោយដេញថ្លៃ…។
ស្រុកយើងពីដើមក៏មានដែរឈ្មោះថៅកែព្រៃគប់…ថៅកែឡូត៍នេសាទ…ថៅកែបឹង…ថៅកែធ្នោះដែលបានកាន់កាប់ដោយដេញថ្លៃ…។ល ។
ចំណែកបច្ចុប្បន្ន…លែងមានហើយថៅកែព្រៃគប់នោះ…មានតែថៅកែឡូត៍នេសាទ ថៅកែធ្នោះតែប៉ុណ្ណោះ…ថៅកែព្រៃគប់អត់មានទេ ស្លាប់តៃហោងអស់ហើយ…។អីចឹងមានស្អីទៅវិញ ?…
គ្មានអ្វីពិបាកឆ្លើយទេ…មានតែឈ្មោះឈ្មួញឈើ…មានតែអ្នកកាប់ឈើដឹកឈើមា៉សេរី…មានតែដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ច…ព្រៃស្រោងក្លាយជាព្រៃរបោះ…រួចក្លាយជាដីសម្បទាន…។ អស់ទាំងព្រៃសម្រាប់ជម្រកសត្វព្រៃទៅទៀត…ដែលមានតែឈ្មោះដែនព្រៃការពារប៉ុណ្ណោះ…តើមានព្រៃអីការពារទៅ ? បើគេចូលកាប់ដឹកក្លាយជាព្រៃរិចរិលស្ទើរអស់…ឬក៏អស់ក៏មានដែរ…។ អាឡេវមិនហ៊ាននិយាយឱ្យឮទេ…ខ្លាចណាស់ !
អ្វីៗក្នុងតំបន់ការពារ…វាអស់ទៅហើយ…គ្រាន់តែគេមិនហ៊ាននិយាយផ្លូវការ…គេមិនហ៊ានថា…គេហ៊ានត្រឹមតែខ្សិបប៉ុណ្ណោះ…ហេ ! ហេ !
ចែករំលែកព័តមាននេះ