ចំពោះក្បួនដង្ហែរអ្នកតានេះ មានចំណុចច្រើនណាស់ដែលគួរឱ្យអស់សំណើច សូម្បីក្មេងខ្លះដែលធ្លាប់បានរៀនក្បួនវិទ្យាសាស្ដ្រ ក៏ពេបមាត់ដាក់ដែរ, ព្រោះត្រង់ចំណុចមួយដែលអ្នកតាអង្គុយលើកៅអីបន្លា គេសង្កេតឃើញ
ចំពោះក្បួនដង្ហែរអ្នកតានេះ មានចំណុចច្រើនណាស់ដែលគួរឱ្យអស់សំណើច សូម្បីក្មេងខ្លះដែលធ្លាប់បានរៀនក្បួនវិទ្យាសាស្ដ្រ ក៏ពេបមាត់ដាក់ដែរ, ព្រោះត្រង់ចំណុចមួយដែលអ្នកតាអង្គុយលើកៅអីបន្លា គេសង្កេតឃើញអ្នកតាអង្គុយលើកៅអីមួយ ដែលសុទ្ធតែចុងដែកគោលញឹកស្កះ មើលទៅគួរឱ្យព្រឺដែរ ។
អ្នកតាហ៊ានអង្គុយលើដែកគោល តើនេះជាឫទ្ធានុភាពអ្នកតាឬ ? ទេ ! ព្រោះតាមក្បួនថាមសាស្ដ្រ ចុងដែកដ៏ញឹកស្កះដែលដោតលើកៅអីនោះ ពុំអាចចាក់មុតដល់សាច់អ្នកតាបានឡើយ ដោយកម្លាំងទម្ងន់នៃខ្លួនអ្នកតានោះ ពុំបានសង្កត់ទៅលើដែកគោលណាមួយ ដែលអាចធ្វើឱ្យស្រុតបានសោះ ។ គឺទម្ងន់ទាំងអម្បាលម៉ានបានរាយទៅលើចុងដែកគោលទាំងអស់ ធ្វើឱ្យចុងដែកគោល នីមួយៗ ត្រូវបានទទួលរងនូវទម្ងន់យ៉ាងស្រាលបំផុត ។ ប្រសិនបើចង់ឱ្យចុងដែកគោលមុត លុះត្រាតែដកដែកគោលចេញពីកៅអីទាំងអស់ ទុកតែដែកគោលមួយដើមចំកណ្តាល ហើយសូមឱ្យអ្នកតានោះអង្គុយពីលើ ធ្វើយ៉ាងនេះប្រាកដជាអ្នកតានោះលៀនអណ្តាតមិនខាន !
ក្រៅពីនេះមានរឿងដោតថ្ពាល់, អារអណ្តាត, កាប់ខ្នងជាដើម… ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាការសម្តែងឫទ្ធិដើម្បីទាញទឹកចិត្តអ្នកជំនឿឱ្យងប់ងល់ក្នុងអបិយជំនឿនេះ ដែលខុសពីព្រះពុទ្ធសាសនាថែមមួយកម្រិតទៀត ។ រឿនេះគ្មានអ្វីគួរឱ្យចម្លែកសោះ ព្រោះគ្រាន់តែដោតម្ជុលមួយធ្លុះពីថ្ពាល់ម្ខាងទៅថ្ពាល់ម្ខាង និងការអារអណ្តាត សើៗ យ៉ាងនេះគ្មានបានធ្វើឱ្យរូបអ្នកតានោះចុកចាបប៉ុន្មានឡើយ ខ្លាំងណាស់ត្រឹមផ្សាបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ, ព្រោះក្នុងការសិក្សាគ្រូពេទ្យម្យ៉ាងនៅប្រទេសជប៉ុន គេអាចយកម្ជុលប្រវែងជិត១ម៉ែត្រចាក់ទម្លាយពីកញ្ចឹងករហូតទៅដល់គូទក្រោមដោយគ្មានឈឺចាប់អ្វីប៉ុន្មានឡើយ ។ ដូច្នេះបញ្ហានេះមិនត្រូវឆ្ងល់សោះ ។
ក្នុងល្បិចកិច្ចកលរបស់អ្នកតាទាំងអស់ពិនិត្យឃើញមានល្បិចពីរយ៉ាងដែលគួរស្ញើប និងគួរឆ្ងល់ គឺអ្នកតាដើរលើរងើកភ្លើង និងអ្នកតាងូតប្រេងដូង ដែលកំពុងដាំពុះ ។
ល្បិចពីរមុខនេះបើអ្នក ល្មមៗ មិនបានគិតវែងឆ្ងាយបែបចង់ញញើត ហើយសុំខ្លាចតែម្តង។ ព្រោះរងើកភ្លើងធ្យូងក្រហមរងាល ព្រមទាំងផ្ទុះខ្ទាតផ្កាភ្លើង ផេះៗ មើលពីក្រៅគួរស្ញើប តែរូបអ្នកតាដែលពាក់តែទ្រនាប់ជើងបន្តិចសោះ ម្តេចក៏ហ៊ានដើរលើនោះ ? ម្យ៉ាងទៀតប្រេងដូងដែលកំពុងពុះ គ្រុកៗ មើលពីក្រៅទៅគួរខ្លាច តែបែរជាអ្នកតានោះដងមកស្រោចលើខ្លួនធ្វើព្រងើយ !
តើល្បិចពីរមុខនេះមានបង្កប់អាថ៌កំបាំងអ្វីខ្លះ ? បើចង់យល់ការណ៍ពិតក្នុងរឿងនេះ ត្រូវតែយើងនាំគ្នាទៅរៀនក្បួនវិទ្យាសាស្ត្រសិន គឺរៀនអំពីកម្តៅក្នុងផ្នែករូបវិទ្យា រៀនអំពីជាតិអំបិលក្នុងផ្នែកធាតុវិទ្យា (គីមី-វិទ្យា) និងរៀនអំពីជាតិប្រេង មានប្រេងដូង, ប្រេងសណ្ដែក ប្រេងរុក្ខជាតិ ផ្សេងៗ ក្នុងធាតុវិទ្យា ។ ល ។ ឱ្យចេះល្មមយល់បាន រួចយើងបែរមកពិនិត្យល្បិចទាំងនេះតាមក្បួនវិទ្យាស្ត្រ នោះយើងនឹងស្រាវជ្រាវឃើញភា្លមថា ជាតិអំបិលអាចស្រូបកម្តៅបាន ដូច្នេះពេលដែលអ្នកតាហៀបនឹងលោតទៅក្នុងរងើកភ្លើង គេសង្កតឃើញមានអ្នកបម្រើម្នាក់ ឬពីរនាក់យកអំបិលបាចយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកទៅក្នុងរងើកទាំងនោះ ។ ការបាចអំបិលនេះជាមធ្យោបាយបន្ថយកម្ដៅម្យ៉ាងយ៉ាងសក្តិសិទ្ធិ ហើយលុះបង្អន់កម្ដៅទៅ អ្នកតាដែលមានទាំងទ្រនាប់ជើងជួយខ្លះផង អាចលោតទៅលើរងើកភ្លើងចុះឡើងដោយគ្មានញញើត ។ បើចង់ឱ្យភ្លើងនោះបានបញ្ចេញថាមពលរបស់វា គេត្រូវកុំបាចអំបិលឱ្យសោះ ហើយត្រូវបង្គាប់ឱ្យអ្នកតានោះឈរនឹងមួយកន្លែងឱ្យបានយូរប្រហែលកន្លះម៉ោង បើអាចធ្វើយ៉ាងនេះបាន យើងជឿជាក់ថា អ្នកតានោះប្រាកដជាចូលពេទ្យធំមិនខាន ។
រីឯរឿងងូតប្រេងដូងពុះនេះ យើងបានពិនិត្យឃើញថា ជាតិប្រេងដូង (ប្រេងរុក្ខជាតិផ្សេងៗទៀតក៏ដូចគ្នា) ប្រសិនបើផ្សំនឹងវត្ថុធាតុគីមីម្យ៉ាង វាអាចបណ្តាលឱ្យប្រេងនោះពុះ គ្រុកៗ តែសីតុណ្ហភាពក្នុងប្រេងដូងនោះនៅដដែល គ្មានក្តៅសោះ មើលតាមសភាពក្រៅឃើញថា ប្រេងនោះហាក់ដូចជាក្តៅរលេះរលួយ ។ ល ។
រូបអ្នកតាសម្តែងឫទ្ធិទៅតាមលំនាំរឿងប្រលោមលោកនៃប្រទេសចិនជំនាន់ដើម ដែលអ្នកនិពន្ធប្រឌិតឡើងតែប៉ុណ្ណោះ ។ រីឯឈ្មោះទាំងនោះមាន ៖ ស៊ិយិនគ្រុយ, ស៊ិតេងសាង, តិចឆេង, ឡោចា, ទីប៉ូកាយ, សួចេង, ប៉ាវកុង, អាំងហាយី ជាឧទាហរណ៍ស្រាប់ ។
អាស្រ័យហេតុនេះហើយ បានជាអ្នកតាអាចបញ្ចេញបាននូវល្បិចកិច្ចកលគ្រប់យ៉ាង សម្រាប់បញ្ជាក់គេឯង សម្រាប់បញ្ឆោតគេឯងឱ្យលង់សតិ, លែងជឿលើកម្លាំងខ្លួន, អស់សង្ឃឹមក្នុងអនាគតខ្លួន ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ