ADផ្ទាំងផ្សព្វផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម

Picture

សារ​ប្រធាន CMAC សហរដ្ឋអាមេរិក​គួរតែ​សង​តម្លៃ​នៃ​ការ​ទម្លាក់​គ្រាប់បែក

7 ឆ្នាំ មុន

រាជធានី​ភ្នំពេញ ៖ លោក ហេង រតនា ប្រធាន​មជ្ឈមណ្ឌល​សកម្មភាព​កំចាត់​មីន​កម្ពុជា​(CMAC)​បាន​បង្ហាញ​ពី​បំណង​ចង់ឱ្យ​សហរដ្ឋអាមេរិក​ផ្តល់​ប្រាក់​មក​កម្ពុជា​វិញ​

រាជធានី​ភ្នំពេញ ៖ លោក ហេង រតនា ប្រធាន​មជ្ឈមណ្ឌល​សកម្មភាព​កំចាត់​មីន​កម្ពុជា​(CMAC)​បាន​បង្ហាញ​ពី​បំណង​ចង់ឱ្យ​សហរដ្ឋអាមេរិក​ផ្តល់​ប្រាក់​មក​កម្ពុជា​វិញ​ ចំពោះ​ការ​បំផ្លាញ​ក​ម្ទេស​ប្រទេស​កម្ពុជា​នៅ​ក្នុង​សម័យ​សង្គ្រាម​ដើម​ទស​វត្ស​ទី​៧០ ។

យោង​តាម​សង្គម​ហ្វេ​ស​ប៊ុ​ក​លោក ហេង រតនា បាន​ដាក់​ជា​សំណួរ​ថា តើ​សំណួរ​ពី​ការ​បំផ្លាញ​ដោយ​សង្គ្រាម និង​ការ​ជំពាក់​ប្រាក់​កម្ចី​សហរដ្ឋអាមេរិក គួរ​ប្រកាន់​យក​ដំណោះស្រាយ​មួយ​ណា ? លោក​បាន​ពន្យល់​ដោយ​លើក​ជា​ករណី​ថា ៖
ទី​១-​ជំពាក់​ត្រូវ​សង​ទាំង​ដើម​ទាំង​ការ ហើយ​សំណង​ចំពោះ​ការ​បំផ្លាញ​ដោយ​សង្គ្រាម​ត្រូវ​អនុវត្ត​តាម​រូបមន្ត សំណង​លើ​ការ​ខូចខាត​ជាក់ស្តែង ។
ទី​២-​ជំពាក់​ត្រូវ​ជំ​រះ​ទាំង​ដើម​ទាំង​ការ​ប្រាក់ ចំពោះ​សំណង​ការ​ខូចខាត​ដោយសារ​សង្គ្រាម​ត្រូវ​អនុវត្ត​ដោយ​មនោសញ្ចេតនា​ជាក់ស្តែង ។

លោក​បញ្ជាក់​ថា​«​ខ្ញុំ​សុំ​ទាញ​យក​ការ​ពិចារណា​តាម​តក្កវិជ្ជា​ដោយ​សង្ខេប​ខ្លី​បំផុត​ដូច​ខាងក្រោម ​៖
សហរដ្ឋអាមេរិក​ទំលាក់​គ្រាប់បែក​នៅ​កម្ពុជា​តាំងពី​ដើមឆ្នាំ​១៩៦៣ ដល់​ដើមឆ្នាំ​១៩៧៥ ហើយ​ទិន្នន័យ​ដែល​ត្រូវ​បាន​ឯកភាព​ដោយ​ប្រធានាធិបតី Bill Clinton នៅ​ឆ្នាំ​២០០០ បញ្ចេញ​ជា​ឯកសារ​ចំហ​(​លុប​ការ​សំងាត់​)​បាន​ទទួលស្គាល់​ថា​អា​មេ​រិ​ក​ទំលាក់​គ្រាប់បែក​នៅ​កម្ពុជា​ជិត​២​លាន​៨​សែន​តោន ដោយ​គិត​រយះ​ពេល​ចាប់ពី​ថ្ងៃ​ទី​៥ ខែតុលា ឆ្នាំ​១៩៦៥ ដល់​១៩៧៣​ប៉ុណ្ណោះ​» ។

លោក​ថា ​ក្នុង​ការ​ទំលាក់​នេះ​មាន​ដូច​ជា​១​គ្រាប់បែក​ធម្មតា ២-​គ្រាប់បែក​មានកូន​គ្រាប់បែក​ចង្កោម និង​៣-​គ្រាប់បែក​គីមី ដែល​ការ​ទំលាក់​នេះ​មាន​ជាង​១១​ម៉ឺន​ទីតាំង និង​មានការ​ហោះហើរ​ទំលាក់​គ្រាប់​ជិត​២៥​ម៉ឺន​ជើង ។ ចំនួន​បរិមាណ​គ្រាប់បែក​នេះ​មិន​ទាន់​ត្រឹមត្រូវ​ទេ ព្រោះ​វា​បាត់​រយះ​ពេល​ជិត​៥​ឆ្នាំ​មិន​ទាន់​បញ្ចេញ​ទិន្នន័យ​នៅឡើយ ។

លោក​បន្ថែម​ថា ​ចំនួន​គ្រាប់បែក​អា​មេ​រិ​ក​ទំលាក់​នៅ​កម្ពុជា​មាន​ចំនួន​ច្រើន​ជាង ពួក​សម្ព​ន្ធ័មិត្ត និង​សហរដ្ឋអាមេរិក​ទំលាក់​គ្រាប់បែក​នៅ​អឺរ៉ុប​រួម​នៅ​បារាំង អា​លឺ​ម៉​ង់​ជាដើម ដែល​មាន​ចំនួន​តែ​ជាង​១​លាន​៤​សែន​តោន ។ តាម​ឯកសារ​ស្រាវជ្រាវ​ជា​ច្រើន​បាន​បញ្ជាក់​ថា​មាន​ប្រជាជន​កម្ពុជា​ចំនួន​ប្រមាណ​៥០០.០០០​នាក់ (​កន្លះ​លាន​នាក់​) បាន​ស្លាប់​ដោយ​ផ្ទាល់​ពី​ការ​ទំលាក់​គ្រាប់បែក​នេះ និង​ចំនួន​យ៉ាងច្រើន​ទៀត​ស្លាប់​ដោយ​ការ​ជន្លៀស​ជម្ងឺ និង​ការ​អត់ឃ្លាន ។ បើ​គិតតែ​តម្លៃ​នៃ​ការ​បោសសម្អាត​ទីតាំង​ទំលាក់​គ្រាប់បែក​ទាំងនោះ​មួយ​មុខ​ប៉ុណ្ណោះ ក៏​អាច​មាន​តំលៃ​រាប់​ពាន់​លាន​ដុល្លារ​ដែរ ។

លោក ហេង រតនា ក៏​បាន​លើក​ទៀត​ថា​ ការ​ជំពាក់​ប្រាក់​អា​មេ​រិ​ក​បើ​ផ្អែក​តាម​ឯកសារ​ចន្លោះ​ឆ្នាំ​១៩៧២-១៩៧៥ មាន​ចំនួន​ប្រមាណ​ចំនួន​២៧៨​លាន​ដុល្លារ ដែល​គិត​មក​ដល់​បច្ចុប្បន្ន​បូក​ទាំង​ការ​ប្រាក់​ផង​អាច​មាន​ចំនួន​ប្រមាណ​៤០០​លាន​ដុល្លារ កម្ចី​នេះ​ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឡើង​ចំនួន​៤​លើក ហើយ​ចំនួន​កម្ចី​ច្រើន​ជាងគេ​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧៣ ដែល​ជា​ឆ្នាំ​មានការ​ទំលាក់​គ្រាប់បែក​ខ្លាំង​និង​ធ្ងន់ធ្ង​ជាងគេ ។

លោក​គូសបញ្ជាក់​ថា​ ដោយសារ​ប្រទេស និង​ប្រជាជន​កម្ពុជា​ក្រីក្រ និង​មាន​សង្គ្រាមស៊ីវិល​រ៉ាំរ៉ៃ​នោះ​មាន​ប្រទេស​ជា​ច្រើន​រួម​មាន​ចិន រុ​ស្សី ឥណ្ឌា ជប៉ុន​ជាដើម​បាន​លើកលែង​ឬ​អនុគ្រោះ​សំណង​ស្ទើរ​ទាំងស្រុង​ជូន​ប្រជាជន​និង​ប្រទេស​កម្ពុជា ដើម្បី​ផ្តល់​ឱកាស​បំបាត់​បំណុល​និង​ជួយ​កសាង​ប្រទេស​នេះ​ឡើង​វិញ​ក្រោយ​បញ្ចប់សង្គ្រាម​។ តែ​ហេតុ​អី្វ​អា​មេ​រិ​ក​ធ្វើ​មិន​បាន សំរាប់​ប្រជាជន​កម្ពុជា​រង​ទុក្ខ​ពី​សង្គ្រាម​និង​កាប់សម្លាប់​ស្ទើរ​ផុត​ពូជ និង​ប្រទេស​រលាយ​ដល់​ឆ្នាំ​សូន្យ​ទៅ​ហើយ​នោះ ! ។

ប្រធាន​CMAC​ក៏​លើក​ឡើង​ថា បើ​ផែ្អ​កតាម​អនុសញ្ញា​អន្តរជាតិ​ក្នុង​ការ​ហាមប្រាម​ការ​ប្រើប្រាស់​គ្រាប់​និង​សព្វាវុធ​មួយ​ចំនួន​ដូច​ជា អាវុធ​គីមី គ្រាប់បែក​ចង្កោម​ជាដើម​នោះ សំណង​ត្រូវ​ផ្តល់​ចំពោះ​ជន​រង​គ្រោះ​ដូច​ជា ផល​ប៉ះពាល់​រាង​កាយ​ផ្ទាល់​មាន​ស្លាប់ របួស ផល​ប៉ះពាល់​សង្គម​គ្រួសារ ការ​បែកបាក់​គ្រួសារ ខាតបង់​ខាង​សេដ្ឋកិច្ច បាត់បង់​សិ​ទិ្ធ​នានា និង​បញ្ហា​សង្គម ជា​ច្រើន​ទៀត ។

លោក​សង្កត់ធ្ងន់​ថា ​«​វិធានការ​ល្អ​បំផុត​និង​យោគយល់​បំផុត​គឺ​រួម​គ្នា​ដោះស្រាយ​វិ​ប​តិ្តអតីតកាល និង​ខិតខំ​លុប​បំបាត់​នូវ​ការ​ឈឺចាប់​ដែល​បន្សល់​ពី​អតីតកាល ដើម្បី​រួម​គ្នា​កសាង​មិត្តភាព និង​អនាគត​មួយ​ប្រកបដោយ​ភាតរៈភាព ជា​ដៃគូ​ល្អ ភាព​ជឿជាក់​និង​អនាគត​រុងរឿង​សំរាប់​មនុស្ស​ជំនាន់​ក្រោយ​ៗ​ទៀត ដោយ​ប្រកាន់​ភ្ជាប់​នូវ​វប្បធម៌​ទទួលខុសត្រូវ​ខ្ពស់ ។ ដូចនេះ​កាតព្វកិច្ច​ផ្លូវច្បាប់​សំរាប់​សំណង​មិន​គួរ​អនុវត្ត​សំរាប់​ភាគី​តែ​ម្ខាង​ទេ​! ហើយ​កាតព្វកិច្ច​សីលធម៌ ចំពោះ​លទ្ធផល​សង្គ្រាម​នៅ​ក្នុង​ព្រះរាជាណាចក្រ​នេះ គួរ​ត្រូវ​យក​មក​អនុវត្ត​ដោយ​គ្មាន​ការ​រើសអើង !» ៕