ជាតិ, ជរា, ព្យាធិ មរណៈហ្នឹងហើយដែលលោកហៅថាជា ភ្លើងទុក្ខ ឬកងទុក្ខគឺប្រជុំទុក្ខទាំងអស់ និងជាភ្នក់ភ្លើងធំជាងគេរមែងដុតសត្វលោកឲ្យក្ដៅអន្ទះអន្ទែងអត់ទ្រាំបានដោយលំបាកបំផុត ។
ជាតិគឺការកើតឡើងនេះសត្វលោកមិនសូវពិចារណាឃើញថាជាភ្លើងទុក្ខទេ គេមើលឃើញតែសេចក្តីស្លាប់ថាជាទុក្ខធំបំផុត ។ ព្រោះថា ពួកសត្វទាំងឡាយមានមនុស្សជាដើមវេលាដែលកើតឡើងរមែងត្រេកអរ តែដល់ពេលស្លាប់ទៅវិញរមែងសោកសៅកើតទុក្ខឥតឧបមា ព្រោះការកើតនោះជាប្រធាន គឺជាដើមចមនាំឲ្យកើតទុក្ខទាំងពួង បើមិនមានការកើតឡើង ទុក្ខទាំងពួងក៏មិនមានដែរ ។
ព្រោះហេតុនោះបានជាបណ្ឌិតដែលមានសេចក្ដីរន្ធត់នឹងទុក្ខទាំងពួង លោកត្រឡប់ជាខ្លាចកើតវិញតែលោកមិនខ្លាចសេចក្តីស្លាប់ឡើយ ។
ចំណែកបុថុជ្ជនមានគំនិតផ្ទុយអំពីចរិយារបស់បណ្ឌិតគឺតែងត្រេកអរនឹងការកើតឡើង លុះស្លាប់ទៅវិញរមែងកើតទុក្ខវិយោគសោកសៅគ្មានទីបំផុតឡើយ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ