កាលពីទស្សវត្ស៍ឆ្នាំ១៩៩០ សូម្បីតែជិះកង់ ឬម៉ូតូបណ្តើរគ្នាតាមដងផ្លូវក៏មិនសូវមានផង។ យុវជន និងយុវតីនាសម័យនោះ មានការភ័យខ្លាចថា ការបណ្តើរគ្នា ឬសាសងគ្នាតាមដងផ្លូវបែបនេះ មិនសមនឹងភ្នែកញាតិ។
កាលពីទស្សវត្ស៍ឆ្នាំ១៩៩០ សូម្បីតែជិះកង់ ឬម៉ូតូបណ្តើរគ្នាតាមដងផ្លូវក៏មិនសូវមានផង។ យុវជន និងយុវតីនាសម័យនោះ មានការភ័យខ្លាចថា ការបណ្តើរគ្នា ឬសាសងគ្នាតាមដងផ្លូវបែបនេះ មិនសមនឹងភ្នែកញាតិ។ ឥឡូវអ្វីៗបានប្រែប្រួលទាំងស្រុងនៅក្នុងរឿងស្នេហានេះ។
គេមិនត្រឹមតែមិនលាក់លៀមទេ គេថែមទាំងចាត់ទុកថា វាជារឿងត្រូវអួតគ្នាទៅវិញនៅក្នុងរឿងស្នេហានេះ។ អ្នកខ្លះចាត់ទុកថា ការមិនមានសង្សារ គឺជារឿងអន់ទៅវិញ។ មិនថា ប្រុស ឬស្រីទេ គេមិនខ្លាចនឹងប្រកាសឱ្យដឹងជាសាធារណ:ឡើយថា គេមានមិត្តប្រុស ឬមិត្តស្រី។ ពួកគេចាត់ទុកថា វាមិនមែនជារឿងអ្វីត្រូវខ្មាសអៀនទេ ដែលមានស្នេហានេះ។
អ្វីដែលសំខាន់ជាងនេះនោះ សូម្បីយុវតីក៏មិនខ្លាចនឹងបង្ហាញការពិតដែលថា ខ្លួនមានមិត្តប្រុសនោះឡើយ។ នេះជាអ្វីដែលខុសស្រឡះខ្លាំងពីជំនាន់មុនៗដែលយុវតីមានការខ្មាសអៀនច្រើន ហើយមិនដែលហ៊ានប្រាប់គេឯងថា ខ្លួនមានសង្សារឡើយ។ ម្យ៉ាងខ្លាចឪពុកម្តាយខឹងសម្បារ និងម្យ៉ាងទៀតខ្លាចមានការរិះគន់ពីញាតិមិត្ត។
មិនតែប៉ុណ្ណោះយុវតីកម្ពុជាឥឡូវក៏មិនចំណុះខ្លាំង ចំពោះឪពុកម្តាយនៅក្នុងរឿងស្នេហានេះដែរ។ ពួកគេទាមទារសិទ្ធិនៅក្នុងការជ្រើសរើសគូស្រករ។ ចំណែកឪពុកម្តាយក៏កាន់តែបន្ធូរដៃ ដោយផ្តល់សិទ្ធិកាន់តែច្រើនដល់កូនស្រីនៅក្នុងការជ្រើសរើសអនាគតស្វាមីរបស់ខ្លួនផងដែរ។
ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយចុះ យុវតីកម្ពុជាក៏ដូចជាយុវជនកម្ពុជា មិនគួរឆាប់ប្រឡូកនៅក្នុងរឿងស្នេហាក្នុងវ័យសិក្សាឡើយ ពីព្រោះវាអាចនឹងធ្វើអោយប៉ះពាល់ដល់ការសិក្សា និងអនាគតរបស់ពួកគេដែលត្រូវដើរលើផ្លូវដ៏វែងឆ្ងាយតទៅទៀត៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ