រៀនចំណាយពេលវេលាខ្លះដើម្បីបដិបត្តិសមាធិ អប់រំចិត្តស្វែងរកសន្តិភាពឱ្យផ្លូវចិត្ត ព្រោះថាចិត្តរបស់យើងនេះពិបាកទូន្មានអប់រំណាស់ ។ ពេលខ្លះរវល់តែអប់រំទូន្មានចិត្តគេ ភ្លេចអប់រំទូន្មានចិត្តខ្លួនឯង ។ ការបដិបត្តិបែបនេះគឺយើងត្រូវតាមដានចិត្តរបស់យើង គ្រប់ដង្ហើមចេញចូល ក្នុងឥរិយាបថទាំង៤(ដេក ដើរ ឈរ អង្គុយ) ។
នត្ថិ សន្តិ បរំ សុខំ ពុំមានសេចក្តីសុខដទៃក្រៅអំពីសេចក្តីស្ងប់ឡើយ ។ ធម្មចារី សុខំ សេតិ អ្នកប្រព្រឹត្តធម៌ជាប្រក្រតី រមែងជាសុខ ។ អត្តា ហិ កិរ ទុទ្ទមោ លោកថាខ្លួនហ្នឹងហើយ ដែលបុគ្គលទូន្មានបានដោយកម្រ ។
ពាក្យថាខ្លួន លោកសំដៅយកចិត្ត ខ្លួនគឺចិត្តយើងនេះ ដែលថាលំបាកប្រដៅនោះគឺលំបាកនឹងទូន្មានឱ្យលុះក្នុងអំណាចខ្លួនជាទីបំផុតព្រោះចិត្តរមែងត្រាច់ទៅក្នុងអារម្មណ៍ផ្សេងៗជាចិត្តឃ្លេងឃ្លោងនៅមិននឹងដូចកូនក្មេងដែលមិនដឹងអ្វី ឬដូចគោដែលគ្មានកន្លុះ ដែលគេឃ្លុំហើយ នៅតែទាញទៅរកសន្ទូងដោយអាការៈ នៅមិននឹងដូច្នោះឯង ។
មួយទៀតខ្លួននេះ លោកសំដៅយកទាំងអត្តភាពនិងចិត្ត ដែលលំបាកទូន្មាននេះ គឺលំបាកនឹបទូន្មានមានកាយ វាចា ចិត្តឱ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់ល្អ ឱ្យតាំងនៅក្នុងកុសលធម៌ សីលធម៌ ឬកាលបើអាយតនៈខាងក្នុងនិងខាងក្រៅជួបប្រទះប៉ះគ្នាហើយ ក៏លំបាកនឹងទូន្មានឱ្យមានសោមនស្ស សេចក្តីរីរាយ និងទោមនស្ស សេចក្តីមិនរីករាយឬមិនជាទីពេញចិត្ត កើតឡើងបានគ្រប់ពេលទាំងអស់ ។
ព្រោះហេតុនោះបុគ្គលដែលទូន្មានខ្លួន គឺទូន្មានមាននូវកាយ វាចា ចិត្តក្នុងអាយតនៈទាំង៦បានហើយ ឈ្មោះថាមានជ័យជម្នះ ប្រសើរជាទីបំផុត ៕ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ