ឆៃស្លៀកពាក់រួចហើយ កំពុងចាប់លើកឆែមផុតពីដីគ្រវី សើចសប្បាយ ឆែមបះដៃបះជើង ខំតោងឆៃជាប់ ខ្លាចធ្លាក់
ឆែម៖ នែៗ ! ដាក់អញចុះ! ធ្លាក់អញឥឡូវហើយ ! អាឆៃ !
ឆៃ៖ ពុកខ្ញុំពិតជាអស្ចារ្យមែន! អស្ចារ្យៗ! ពុកឆ្លាត ! ពុកពូកែ ! ឥឡូវខ្ញុំត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េចទៀតពុក !
ឆៃស្លៀកពាក់រួចហើយ កំពុងចាប់លើកឆែមផុតពីដីគ្រវី សើចសប្បាយ ឆែមបះដៃបះជើង ខំតោងឆៃជាប់ ខ្លាចធ្លាក់
ឆែម៖ នែៗ ! ដាក់អញចុះ! ធ្លាក់អញឥឡូវហើយ ! អាឆៃ !
ឆៃ៖ ពុកខ្ញុំពិតជាអស្ចារ្យមែន! អស្ចារ្យៗ! ពុកឆ្លាត ! ពុកពូកែ ! ឥឡូវខ្ញុំត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េចទៀតពុក !
ឆែម៖ ដាក់អញចុះសិនទៅ ! ធ្លាក់អញឥឡូវហើយ ! លឿនឡើង !
ឆៃដាក់ឆែមចុះឲ្យឈរស្រួលបួល ឆែមត្រូវឆៃគ្រវីច្រើនជុំ ពេលដាក់ឲ្យឈរ ឈរមិនជាប់ ឃើញផ្ទះវិលទ្រេតទ្រោតចង់ដួល នាយត្រុយ នាយទ្រើក ស្ទុះមកជួយទប់
ទ្រើក៖ ប្រយ័ត្ន អ៊ុំ ! ប្រយ័ត្ន !
ទ្រើក និង ត្រុយ គ្រាឆែមទៅអង្គុយនៅកៅអីសាឡុង ឆៃរត់តាមមកអង្គុយកៀក ច្របាច់ដៃជើងឲ្យឆែមបណ្តើរ
ឆៃ៖ លឿនឡើងពុក! តើខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ ?
ឆែមរឹតទ្រូងបណ្តើរ សម្រួលដង្ហើម
ឆែម៖ ឯងត្រូវដណ្តើមយកពិន្ទុឲ្យបាន! ធ្វើជាអ្នកក្លាហានទៅជួយឪក្មេកឮទេ! ឱនត្រចៀកឲ្យជិតមក ចាំពុកប្រាប់ !
ឆៃឈ្ងោកដាក់ត្រចៀកទៅក្បែរឆែម។ ឆែមខ្សឹបដាក់ត្រចៀកឆៃ ។ ទ្រើក និងត្រុយ ខំឈ្ងោកមកស្ដាប់ដែរ ផ្តុំក្បាលគ្នាទាំងអស់។ ឆែមខោកក្បាលទ្រើក និងត្រុយ ស្រែកក្ដោបក្បាលទាំងពីរនាក់ ។
កែវ ជិះម៉ូតូឌុបម្លិះ ច័ន្ទ្រនិងអរុណ ជិះកង់មួយម្នាក់ អែបក្បែរម៉ូតូ ជិះទៅជាមួយគ្នា កែវបើកម៉ូតូយឺតៗ ឲ្យអរុណនិងច័ន្ទ្រ ជិះកង់តាមទាន់ និយាយគ្នាបណ្ដើរ
អរុណ ៖ យើងត្រូវតែទៅសួរប៉ូលិសដែលយាមនៅកន្លែងប៉ុស្តិ៍ឆែកឆេរហើយ ក្រែងគេអាចឃើញឡានរបស់ពុកមេភូមិ ! បើគាត់ឡើងទៅភ្នំពេញត្រូវតែកាត់តាមប៉ុស្តិ៍នេះ !
ម្លិះ៖ ខ្ញុំក៏គិតអីុចឹងដែរ ! បើសិនជាពុកបានឡើងផុតទៅក្រុងហើយ យើងមានតែតាមទៅភ្នំពេញដើម្បីប្តឹងប៉ូលិសនៅទីនោះទេ ឲ្យគេជួយរកឡានពុកឲ្យឃើញ !
ទាំងអស់គ្នាជិះកង់
ច័ន្ទ្រ៖ ខ្ញុំថាពួកយើងដើររកផ្តុំគ្នាអីុចឹង មិនកើតទេ ! យើងគួរតែបំបែកផ្លូវគ្នាទៅ ក្រែងអាចរកបានសព្វកន្លែង ! ហើយមួយម៉ោងក្រោយទៀតយើងទៅជួបគ្នានៅផ្លូវថ្នល់ខាងលើកន្លែងប៉ុស្តិ៍យាមវិញល្អជាង !
កែវងក់ក្បាល
កែវ៖ មែនហើយ ! អីុចឹងក៏ល្អម្យ៉ាងដែរ ! យើងបំបែកគ្នារកតាមផ្លូវដែលត្រូវឡើងទៅថ្នល់លើទៅ ក្រែងអាចបានដំណឹងខ្លះ !
អរុណ៖ អីុចឹង! ខ្ញុំទៅផ្លូវខាងនោះ ! ហើយច័ន្ទ្រទៅផ្លូវខាងឆ្វេង ចំណែកកែវទៅតាមផ្លូវធំចុះ !
ទាំងអស់គ្នាងក់ក្បាល រួចជិះកង់ជិះម៉ូតូបំបែកផ្លូវគ្នា ។
អរុណជិះកង់តាមផ្លូវ ភ្លើងពិលអរុណភ្លឺ មើលឃើញផ្លូវច្បាស់។ មកដល់មុខចម្ការធំ អរុណឃើញឈើច្រត់សាម៉ន នៅលើដីក្បែរ គុម្ពស្មៅ អរុណ ភ្ញាក់បើកភ្នែកធំៗ ឈប់កង់ រួចរត់ចុះទៅរឹសឈើច្រត់មើលផ្អៀងផ្អង បើកភ្នែកធំៗ គិតក្នុងចិត្ត
អរុណ៖ (នេះដូចជាឈើច្រត់ពុកមេភូមិ!)
អរុណយកកូនពិលពីក្នុងហោប៉ៅខោ មកចុចមើលឆ្វេងស្តាំ ឃើញស្នាមកង់ឡាននៅលើដី ចូលទៅច្រកផ្លូវក្នុងចម្ការ អរុណដើរតាមស្នាមកង់ឡាន អរុណចុចពិលមើលបណ្ដើរ រួចដើរតាមដានកង់ឡានរហូត ចូលផុតដល់ក្នុងចម្ការ។
ដូរទីតាំង៖
នៅចុងចម្ការ ។ ចម្ការធំ មានដើមឈើធំៗ នៅចុងចម្ការ ឃើញឡានដឹកជីរបស់សាម៉ន ចតកំបាំងក្រោយដើមឈើធំ។ នៅក្នុងឡានសាម៉ននិងម៉ាប់ ជាប់ចំណងដូចគ្នា មានកន្សែងចងមាត់ជាប់ដូចគ្នា សាម៉នខំប្រឹងរើបើកភ្នែកធំៗ មុខភ័យរើមិនរួច ខំយកស្មាទៅអុកនឹងទ្វារឡាន ពេលអុកត្រូវស្មាឈឺ ធ្វើមុខជូលែងហ៊ានអុកស្មាទៀត ។ សាម៉នយកជើងឆ្កឹះម៉ាប់ ម៉ាប់ប្រឹងរើមិនរួចគ្រវីក្បាលដាក់សាម៉ន ខំប្រឹងនិយាយឡុលៗ និយាយមិនចេញ ។ សាម៉នឃើញភ្លើងពិលរបស់អរុណឆ្វេកឆ្វាចមកក្បែរកន្លែងចតឡាន សាម៉នធ្វើមុខត្រកអរ ខំប្រឹងរើស្រែក ឮតែឡុលៗ តិចៗ។ សាម៉នមើលទៅម្តងទៀតមិនឃើញភ្លើងពិល សាម៉នធ្វើមុខអស់សង្ឃឹម ទន់ខ្លួន ផ្អែកក្បាលទៅនឹងទ្វារឡាន ។
ដូរទីតាំង៖
នៅក្បែរបងចម្ការ ។ អរុណកំពុងតែគោះពិលតិចៗ រអ៊ូរ
អរុណ៖ យី! ពិលនេះមកអស់ថ្មអីនៅពេលនេះទៅវិញណ៎ !
អរុណគោះបានបន្តិច ចុចម្តងទៀត ពិលភ្លឺវិញ តែភ្លឺមិនសូវច្បាស់ អរុណកាន់ពិល បំភ្លឺផ្លូវដើរទៅមុខទៀត កាន់តែចូលកៀកមកជិតដល់កន្លែងឡានរបស់សាម៉ន ។ នៅក្នុងឡានម៉ាប់ លើកជើងទាំងពីរនៅជាប់ចំណង រុញទ្វាឡានខ្លាំងៗ។ អរុណឮសូរសំឡេងទ្វារឡាន ស្ទុះរត់ចូលទៅក្នុងចម្ការឆ្លងរបងចម្ការចូលទៅដីចម្ការមួយទៀត កន្លែងចតឡានរបស់សាម៉ន ។ អរុណផ្លោះតាមចន្លោះរបងឫស្សី ព្រំចម្ការ រហែកអាវ មុតដៃ ឈាមរឹមៗ តែអរុណខំទាញរបងចូលទាល់តែរួចទៅក្នុងចម្ការធំនោះ ។ អរុណឃើញឡានចតនៅកំបាំងដើមឈើធំ អរុណធ្វើមុខត្រកអរ រត់ទៅរកឡានយ៉ាងលឿន ។
ផៃដើរចុះឡើងៗ ទឹកមុខបារម្ភ បន្តិចស្ទុះទៅអើតមើលទៅទ្វារបង បន្តិចដើរមកអង្គុយលើក្ដារងឿវិញ ដែកាន់ទូរសព្ទក្ដាប់ជាប់ រួចលើកទូរសព្ទមកចុចលេខ ស្តាប់ទូរស័ព្ទ មួយសន្ទុះឮសូរសំឡេងម្លិះឆ្លើយតបពីខ្សែម្ខាង
ម្លិះ៖ ម៉ែ!
ផៃ៖ អឺ! ឥឡូវនេះកូនទៅដល់ណាហើយ! ដឹងរឿងអីខ្លះឬអត់ ! ទៅយូរណាស់ហើយបានការយ៉ាងម៉េច មិនប្រាប់ម៉ែផង ! ដឹងទេអ្នកដែលរងចាំវាពិបាកទ្រាំណាស់ !
ឮសូរសំឡេងម្លិះពីខ្សែម្ខាង
ម្លិះ៖ ខ្ញុំមកដល់កន្លែងប៉ុស្តិ៍យាមហើយ ប៉ុន្តែខាងប៉ូលីសប្រាប់ថាមិនបានឃើញឡានដឹកជីរបស់ពុកឡើងទៅភ្នំពេញទេ ! គេស្គាល់ឡានពុកច្បាស់ណាស់ មិនរំលងភ្នែកទេម៉ែ !
ផៃធ្វើមុខបារម្ភ ឆ្លេឆ្លា
ផៃ៖ អីចឹងយើងគិតធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅកូន! បើពុកឯងមិនបានឡើងទៅភ្នំពេញ ចុះគាត់ទៅណាវិញ! មនុស្សដល់ទៅពីរនាក់ ឡានប៉ុនណាណី! ម៉េចក៏បាត់សូន្យគ្មានអ្នកដឹងយ៉ាងនេះ ! ឮសូរសំឡេងម្លិះពីខ្សែម្ខាង
ម្លិះ៖ ម៉ែ! កុំបារម្ភពេក ! ខ្ញុំបានប្ដឹងប៉ូលីសហើយ! ពេលនេះប៉ូលីសកំពុងចែកគ្នាជួយរកយើងដែរ! ហើយនៅមានច័ន្ទ្រ បងអរុណពីរបីនាក់ទៀតកំពុងតែជួយរក! បើពុកមិនបានឡើងទៅភ្នំពេញ នៅក្នុងឃុំក្នុងស្រុកយើងនេះ មានរឿងអីកើតឡើងក៏មិនកំបាំងដែរម៉ែ ! ប៉ុណ្ណឹងសិនចុះ ! ចាំបានដំណឹងអ្វី ខ្ញុំនឹងប្រញាប់ខលប្រាប់ម៉ែ !
ផៃខំស្រែកហៅក្នុងទូរស័ព្ទ
(នៅមានត)
ចែករំលែកព័តមាននេះ