ទានគឺការឱ្យដោយបំណងសង្គ្រោះ គឺមិនមែនក្នុងបំណងដើម្បីទទួលបានការតបពីគេមកវិញឡើយ ។
បុគ្គលដែលបានឱ្យរបស់អ្វីម្យ៉ាងទៅបុគ្គលណា ហើយរំពឹងចង់បានការតបស្នងដោយប្រការណាមួយមកវិញ បុគ្គលនោះមិនមែនជាអ្នកធ្វើទានដោយចិត្តបរិសុទ្ធទេ គឺជាអ្នកធ្វើទានបែបវិនិយោគ ។
ការធ្វើទាន គឺដើម្បីកាត់បន្ថយនូវគម្លាតគ្នារវាងអ្នកមាននិងអ្នកក្រ និងជាការលើកស្ទួយវប្បធម៌ចែករំលែក ក៏ជាវិធីដើម្បីកុំឱ្យមនុស្សគិតតែពីការមានបាន ដែលជាហេតុបង្កឱ្យមានទំនាស់ផ្សេងៗដោយសារដណ្តើមផលប្រយោជន៍គ្នា ។
ធ្វើទានបានដល់ការធ្វើអំណោយពីរយ៉ាងគឺ ការឱ្យសម្ភារសម្រាប់ទ្រទ្រង់ជីវិតដូចជា សម្លៀកបំពាក់ ចំណីអា ហារ ផ្ទះសម្បែង និងថ្នាំព្យាបាលរោគជាដើមហៅថា អាមិសទាន និងការឱ្យចំណេះវិជ្ជា គំនិតប្រាជ្ញា ស្គាល់បុណ្យបាបជាដើមហៅថា ធម្មទាន ។
កិរិយាដែលបានធ្វើនូវទានទាំងពីរប្រការនេះដោយបរិបូណ៌ឈ្មោះថាជាអ្នកសម្បូរដោយសេចក្តីចម្រើន ។ ដោយសាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ