សម័យមួយព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធត្រាស់ទៅកាន់ភិក្ខុទាំងឡាយថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីបញ្ញា៧យ៉ាងដើម្បីជួយខ្លួនឯងនិងអ្នកដទៃឲ្យមានជ័យជម្នះលើការភ្លេចភ្លាំងផង និងទទួលបានពន្លឺនៃការងារទាំងឡាយផង។
បញ្ញាទាំង៧នោះ ១-គួរពិចារណាថា ធម៌ទាំងអស់មានសភាពមិនទៀងទាត់ មិនតាំងនៅយូរជាអនិច្ចំ និងមានសេចក្តីវិនាស ទៅវិញជាធម្មតា។ ដោយសារការចំរើន ភាវនា អ្នកនឹងអាចគេចចេញផុតអំពីសេចក្តីទុក្ខ និងបានទទួលនូវពន្លឺសុភមង្គលដ៏ក្រៃលែងដោយសេចក្តីស្ងប់កាយ ស្ងប់ចិត្ត និងសោមនស្ស ។
២-ដោយបញ្ញាយល់ថា ការរស់នៅធម្មតា និងការមានប្រាថ្នាតិច នាំឲ្យមានសេចក្តីស្ងប់ សេចក្តីរីករាយ និងសុភមង្គល ។ ការរស់នៅធម្មតា អាចមានពេលវេលា និងការសញ្ជឹងគិតបានច្រើន ដើម្បីនឹងហាត់រៀនចំណេះវិជ្ជាទូទៅ និងព្រះធម៌វិន័យ ហើយអាចជួយដល់អ្នកដទៃបានទៀតផង ។
៣-យល់ថា មានតែការខិតខំប្រឹងប្រែងដោយការព្យាយាមប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចនាំឲ្យទៅដល់ពន្លឺនៃការសម្រេចផលធំធេងបាន។ ការខ្ជិលច្រអូស និងការឈ្លក់វង្វេងក្នុងតម្រេកតណ្ហា ជាឧបសគ្គធំបំផុតចំពោះការសិក្សាលើវិជ្ជាផ្សេងៗ ។
៤-គឺការដឹងថា មានតណ្ហាច្រើន នឹងនាំមកនូវទុក្ខក៏ច្រើន ។ ការលំបាកវេទនាទាំងអស់ ពិតជាកើតឡើងពីតណ្ហានិងលោភៈនេះជាមេបាប ។
៥-អវិជ្ជាជាប្រភពនៃការវិលកើតវិលស្លាប់ មិនចេះចប់មិនចេះហើយ អ្នកត្រូវតែចងចាំជានិច្ច ចំពោះការស្តាប់ និងការសិក្សាដើម្បីពង្រឹងការយល់ដឹង និងសំនួនវោហារ របស់អ្នក ។
៦-បុគ្គលដើរតាមមាគ៌ាធម៌ ពេលសិក្សា អាចពិចារណាឃើញថា មនុស្សគ្រប់រូប ទោះបីជាមិត្តសម្លាញ់ក្តី ជាសត្រូវក្តី សុទ្ធតែមានសភាពដូចៗគ្នា មានសិទ្ធិស្មើៗគ្នា និងមិនផ្តន្ទាទោសដល់ជនដែលប្រព្រឹត្តខុសពីពេលមុនមក និងមិនទាំងស្អប់ដល់ជនដែលធ្វើឲ្យអន្តរាយនាពេលបច្ចុប្បន្នគឺជាអ្នកតាំងចិត្តជាកណ្តាល ។
៧-គប្បីដឹងថា យើងរស់នៅក្នុងលោកនេះគួរជួយទូន្មាន និងសង្គ្រោះដល់អ្នកដទៃ ដូច្នេះយើងមិនត្រូវ ជាប់ជំពាក់ជាមួយនឹងវត្ថុលោកិយទេ បុគ្គលដែលចាក ចោលផ្ទះសម្បែងហើយទៅបួស មានសិទ្ធិទទួលកម្មសិទ្ធិ តែស្បង់ ចីវរ សង្ឃាដី និងបាត្រ១ប៉ុណ្ណោះ ។ បព្វជិតអង្គនោះ រស់នៅតាមសភាពធម្មតា និងមើលទៅសព្វសត្វ ទាំងអស់ដោយក្តីមេត្តាជានិច្ច ។
ទោះជាទៅដល់ទីណាកន្លែងណាក៏ដោយ ព្រះបរមសាស្តាតែងតែប្រើបញ្ញាទាំង៧ប្រការនេះ ដើម្បីបើកចិត្តគំនិត បើកចក្ខុ និងអប់រំអ្នកដទៃឲ្យមើលឃើញផ្លូវនៃសុភមង្គលសម្រាប់ខ្សែជីវិតរបស់ខ្លួន ។ ដោយសាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ