រាជធានីភ្នំពេញ ៖ការអានមិនធ្លាក់ចុះទេ បើទោះបីបច្ចេកវិទ្យាកាន់តែទំនើប និងទាន់សម័យក្ដី ។ នេះបើតាមការអះអាងរបស់លោកកុក រស់ ប្រធាននាយកដ្ឋាន សៀវភៅ និងការអាន និងអ្នកស្រីម៉ៅ សំណាង ជាអ្នកនិពន្ធល្បីឈ្មោះ ក៏ដូចជាអ្នកនិពន្ធមួយចំនួនទៀត ។ ប្រភពទាំងនោះហាក់មិនសូវបារម្ភច្រើនទេចំពោះការធ្លាក់ចុះនៃការអាន ដោយសាររាល់ស្នាដៃនិពន្ធទាំងអស់បានបញ្ចូលទៅក្នុងប្រព័ន្ធបច្ចេកវិទ្យា ផ្សេងៗ ។
លោកកុក រស់ ប្រធាននាយកដ្ឋានសៀវភៅ និងការអាន ដែលជាអ្នកធ្វើកិច្ចការងារជំរុញការអាននៃក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្ប: បានអះអាងកាលពីពេល ថ្មីៗកន្លងមកនៅពេលសួរអំពីការមើលឃើញថាបច្ចុប្បន្នការអានហាក់មានការធ្លាក់ចុះ ឯអ្នកនិពន្ធសៀវភៅស្ទើរតែដាច់អាជីពនោះ លោកមិនយល់ឃើញបែបនេះទេ បើទោះបីមិនទាន់មានការសិក្សាស្រាវជ្រាវឲ្យបានច្បាស់លាស់លើបញ្ហានេះក៏ដោយ ។ លោកបញ្ជាក់ថា «ការអានមិនមានការធ្លាក់ចុះទេ ប៉ុន្តែអ្នកអានខ្លះគាត់បង្វែរពីការអានតាមសៀវភៅទៅអានតាមអេឡិចត្រូនិក ។
ដោយឡែកចំពោះបញ្ហាអ្នកនិពន្ធដាច់អាជីពក៏ខ្ញុំហាក់ពុំទាន់យល់ស្របដែរ ព្រោះអ្នកនិពន្ធបច្ចុប្បន្នកំពុងរីកដុះដាលយ៉ាងផុសផុលគួរឲ្យកក់សម្គាល់ ។
ពាក់ព័ន្ធការជំរុញការអាននេះ គឺនាយកដ្ឋានបានផ្តល់សេវាសាធារណៈដល់សាធារណជនចូលអានសៀវភៅក្នុងបណ្ណាល័យជាតិ ។ ការបង្កើតព្រឹត្តិការណ៍ពិព័រណ៍សៀវភៅប្រចាំឆ្នាំ ការប្រលងប្រជែងស្នាដៃតែងនិពន្ធប្រលោមលោក និងកំណាព្យ ។ ការធ្វើសិក្ខាសាលាស្តីពីការពង្រឹងស្នាដៃតែងនិពន្ធ ការបោះពុម្ពសៀវភៅ ការចុះលេខISBN ការជំរុញការអានសៀវភៅ ជាដើម ។ ក្រៅពីនេះការស្រាវជ្រាវ ការបោះពុម្ពទិនានុលេខន៍ប្រចាំឆ្នាំទស្សនាវដ្ដីក្រសួងវប្បធម៌និងវិចិត្រសិល្បៈ »។
លោកកុក រស់ ដែលជាអ្នកនិពន្ធល្បីឈ្មោះមួយរូបដែរនោះបញ្ជាក់ថា តាមរយៈសកម្មភាពនេះទទួលបានលទ្ធផលល្អ ដោយសាធារណជនចូលរួមអានសៀវភៅ សិក្សាស្រាវជ្រាវនៅក្នុងបណ្ណាល័យជាតិមានការកើនឡើងជារៀងរាល់ឆ្នាំ ដោយនៅឆ្នាំ២០១៨ មានអ្នកចូលអានសៀវភៅប្រមាណ១៥១.៤២០នាក់) ។ ដោយឡែកសម្រាប់អ្នកចូលរួមក្នុងវិស័យសៀវភៅតាមរយៈការតាំងពិពិព័រណ៍សៀវភៅលើកទី១ចំនួន៤.៥០០នាក់ មកដល់លើកទី៧មានចំនួន១៣៣.១៧០នាក់ គឺមានកំណើនគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ។
ចំពោះការប្រលងស្នាដៃតែងនិពន្ធក៏ទទួលបានចំណាប់អារម្មណ៍ចូលរួមពីអ្នកនិពន្ធចាស់ ថ្មីកើនឡើងផងដែរ ដោយនៅឆ្នាំ២០០៨ មាន៤១ស្នាដៃ នៅឆ្នាំ២០១៩កើនឡើងរហូតដល់៩១ស្នាដៃ ។ ការបង្កើតកម្មវិធីសិក្ខាសាលា ការសិក្សាស្រាវជ្រាវ បោះពុម្ពតែងតែធ្វើជាប្រចាំ ។
ចំណែកផែនការសកម្មភាពបន្តបន្ទាប់នាពេលខាងមុខនោះ គឺនាយកដ្ឋានសៀវភៅ និងការអាន បន្តសកម្មភាពដែលបាននិងកំពុង ធ្វើដោយពង្រឹង និងពង្រីកវិសាលភាពឲ្យកាន់តែទូលំទូលាយ ។ ជាក់ស្ដែងមានគម្រោងធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះរៀបចំសន្និសីទសមាគមបណ្ណារក្សអាស៊ីអាគ្នេយ៍នៅឆ្នាំ២០២១ដែលមានបណ្ណារក្សយ៉ាងតិច៥០០នាក់(ទាំងរដ្ឋ និងឯកជន)ចូលរួមនៅខេត្តសៀមរាប ។ រៀបចំនូវច្បាប់ និងលិខិតបទដ្ឋានគតិយុត្តមួយចំនួនបន្ថែមទៀតដើម្បីគ្រប់គ្រង និងជំរុញការអាននៅកម្ពុជា ។ ជួយបំផុសស្មារតីកវីនិពន្ធខ្មែរក្នុងការបង្កើតស្នាដៃ ថ្មីៗ ធ្វើវិក្រឹតការ សុក្រឹតការអ្នកនិពន្ធដើម្បីបង្កើតស្នាដៃឲ្យកាន់តែមានប្រណីតភាព ។ ជួយរកទីផ្សារក្នុងការលក់ផលិតផលសៀវភៅទាំងក្នុងជាតិ និងអន្តរជាតិ និងជួយជំរុញវិស័យនៃការអានឲ្យមានសន្ទុះកើនឡើង ។
ចំណែកអ្នកនិពន្ធល្បីឈ្មោះអ្នកស្រីម៉ៅ សំណាង បានអះអាងស្រដៀងគ្នាថា «បើទោះបច្ចុប្បន្នមានបច្ចេកវិទ្យាទំនើប និងសម្បូរបែបក៏ដោយ ប៉ុន្តែការអាននៅតែមានសន្ទុះគួរឲ្យកត់សម្គាល់ដដែល ។ តាមការសង្កេតបច្ចុប្បន្នអ្នកនិពន្ធ ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយក៏មានការដុះដាលច្រើន ខណៈយុវវ័យសម័យនេះក៏មានការគាំទ្រច្រើនផងដែរ ។
អ្នកស្រីម៉ៅ សំណាង ថ្លែងថា«ក្នុងពេលដែលសង្កេតឃើញសន្ទុះនៃការគាំទ្រនេះហើយ ទើបអ្នកស្រីមានកម្លាំងចិត្តបន្តការតែងនិពន្ធប្រលោមលោកថ្មីៗបន្ថែមទៀត»។
លោកអ៊ុន សុខហ៊ាង ជាអ្នកនិពន្ធប្រលោមលោក ថ្លែងថា «ប្រលោមលោកនៅមានអ្នកអានច្រេីន ព្រោះក្នុងមួយឆ្នាំមានព្រឹត្តិការណ៍លក់សៀវភៅពីរទៅបីដង ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះសៀវភៅយេីងអាចផ្ញើតាមបណ្ណាគារលក់បាន ចុះតម្លៃឱ្យគេ២០%»។
ចំពោះលោកឡឹក ជំនោរ អនុប្រធានសមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរ និងជាអ្នកនិពន្ធ បានចេញផ្សាយស្នាដៃជាច្រើនមកហើយនោះបានថ្លែងថា«ខ្ញុំបានឆ្លើយម្ដងរួចដែរហើយស្រដៀងនេះទាក់ទងវិសយតែងនិពន្ធ ក្នុងកិច្ចប្រជុំអ្នកនិពន្ធ អាស៊ានកាលពីថ្ងៃទី២៤ មិថុនាកន្លងទៅ។ ចំពោះវិស័យតែងនិពន្ធនៅកម្ពុជា មានការកើនឡើង និងមានការបោះពុម្ពគួរឲ្យកត់សម្គាល់។ កំណើននៃស្តង់លក់សៀវភៅកើនឡើងពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ ។
ក្នុងនាមខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធ ហើយបានចូលរួមក្នុងកម្មវិធីតែងនិពន្ធ និងសិក្ខាសាលានិពន្ធជាច្រើនកន្លែង និងវិភាគគុណភាពស្នាដៃនិពន្ធប្រភេទប្រលោមលោក យល់ថា អ្នកនិពន្ធប្រលោមលោកតែមួយមុខអាចមិនរស់បានស្រួលតាមរយៈស្នាដៃរបស់ខ្លួនទេ(តែក៏មានអ្នករស់បានដែរ) ។
ទាំងនេះសូមនិយាយពីស្នាដៃប្រលោមលោកក្រោយឆ្នាំ១៩៨០មកផង ។ ពីឆ្នាំ១៩៨០ មកស្នាដៃប្រលោមលោកយើងនៅមិនទាន់ស៊ីជម្រៅខ្លាំងដូចសម័យរុងរឿងទេ ។ ស្នាដៃ ក្រោយៗមកគ្មានទស្សនវិជ្ជាគ្រប់គ្រាន់ដែលជាមេរៀនជីវិត លើសពីការដើម្បីសម្លាប់ពេលវេលានោះឡើយ ។ ការរស់បានរបស់អ្នកប្រលោមលោកសម័យនេះ ទឹកដៃបម្រើបានត្រឹមជំនាន់គាត់ បរិបទជំនាន់គាត់ប៉ុណ្ណោះ គ្មានតម្លៃសាកលឡើយ និយាយរួមមិនលើសពីការកម្សាន្តឡើយ ។
ផ្ទុយទៅវិញ ប្រលោមលោកដែលមានទស្សនវិជ្ជាពិបាកលក់ តែមានតម្លៃសាកល មានជីវិតយូរអង្វែង ។ ប្រលោមលោកសម័យថ្មី តម្រូវតែក្រុមអតិថិជន ក្រុមៗ មិនបានទូទៅទេ គឺពួកគាត់ចងមុងសរសេរ ។
ក្នុងនាមអ្នកនិពន្ធមួយរូបខ្ញុំយល់ថា បើយើងមានបំណងបណ្ដុំមនុស្សក្នុងសង្គមតាមរយៈស្នាដៃខ្លួន គួរសរសេរឱ្យមានទស្សនវិជ្ជាជ្រៅបន្តិច។ មានកម្រិតអប់រំខ្ពស់ទើបអ្នកអានមិនលង់នឹងភាពភ្លើតភ្លើន»៕ (កែសម្រួលដោយ ៖ បុប្ផា)
ចែករំលែកព័តមាននេះ