ខេត្តបាត់ដំបង ៖ អ្នកផលិតសំបកណែម ដែលជាមុខរបរតត្រកូលនៅភូមិដូនទាវ ឃុំពាមឯក ស្រុកឯកភ្នំ លោកសុទ្ធ ចាប បានអះអាងថា ឆ្នាំនេះតម្លៃ«សំបកណែម»ហាក់មានទីផ្សារល្អប្រសើរជាងឆ្នាំមុនៗបន្តិច ដែលធ្វើឲ្យអ្នកប្រកបមុខរបរតជំនាន់នេះ មានទឹកចិត្តប្រឹងប្រែងបន្តអាជីវកម្មរបស់ខ្លួនទៅមុខទៀត ខណៈអ្នកផលិតខ្លះក៏បានបោះបង់ដែរ ដោយសារខាតបង់កាលពីឆ្នាំមុនៗ ។
លោកសុទ្ធ ចាប បាននិយាយកាលពីថ្ងៃទី២៣ តុលា ថា ឆ្នាំនេះតម្លៃ «សំបកណែម» ហាក់មានហាងឆេងល្អប្រសើរជាងឆ្នាំទៅម៉ិញបន្តិច តែអង្ករក៏ឡើងថ្លៃបន្តិចដែរ តែអាចទប់ទល់បានជាមួយនឹងការចំណាយនានា។ គាត់បានប្រាប់អំពីការផលិតខ្នាតសំបកណែម និងតម្លៃយ៉ាងដូច្នេះថា «សំបកណែម ត្រូវបានផលិតឡើងមានខ្នាតតូចនិងខ្នាតធំ។
សព្វថ្ងៃនេះ ខ្នាតធំលក់បានតំលៃ៨,០០០រៀល ក្នុងចំនួន១០០សំបកណែម ខណៈឆ្នាំមុនលក់ត្រិមតែពី៥,០០០ ទៅ៥,៥០០រៀលប៉ុណ្ណោះ រីឯខ្នាតតូចលក់តំលៃ៦,០០០រៀល ក្នុងចំនួនប្រហែលគ្នា ខណៈឆ្នាំមុនលក់បានត្រឹមជាង៤០០០រៀល»។ មុខរបរធ្វើសំបកណែម សម្រាប់អ្នកភូមិដូនទាវ ត្រូវបានគេចាត់ទុកថា ជាមុខរបរតត្រកូល តជំនាន់តាំងពីដូនតាមក ។
អ្នកភូមិនិយាយថា «ពិតមែនតែកាលពីសម័យដើមមិនសូវមានអ្នកធ្វើសំបកណែមនេះ តែវាបានក្លាយជាមុខរបរប្រពៃណីមួយ សម្រាប់អ្នកភូមិជំនាន់នោះ ហើយមុខរបរនេះ បានរីកលូតលាស់តត្រកូលរហូតដល់សព្វថ្ងៃ»។ បើតាមការអះអាងរបស់អ្នកផលិតសំបកណែមបានប្រាប់ថា ប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ មានការថមថយនៃអ្នកផលិត ហើយងាកទៅប្រកបមុខរបរផ្សេង ដោយសារតែសំបកណែមធ្លាក់ទីផ្សារ តែសព្វមានទីផ្សារល្អបន្តិចវិញហើយ ។ អ្នកភូមិបានប្រាប់ថា សព្វថ្ងៃមានអ្នកនៅបន្តប្រកបមុខរបរតជំនាន់នេះ នៅសល់ប្រហែលជាង២០គ្រួសារប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់អ្នកភូមិដូនទាវ។
សិប្បកម្មផលិតសំបកណែមនេះ ហាក់មានការមមារញឹកខ្លាំងណាស់ ដែលធ្វើឲ្យរវល់ដល់សមាជិកទាំងអស់នៅក្នុងគ្រួសារ។ នេះបើតាមការលើកឡើងរបស់លោកសុទ្ធ ចាប អ្នកផលិតសំបកណែមជើងចាស់មួយរូប នៅក្នុងភូមិដូចទាវ ។
ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពមានតែខោខ្លីជាប់ចង្កេះ សូម្បីតែស្បែកជើងក៏គ្មានផង លោកសុទ្ធ ចាប ស្ទើរតែគ្មានពេលនិយាយឆ្លើយឆ្លងជាមួយកោះសន្តិភាពទាល់តែសោះ ។ ប៉ុន្តែបុរសសម្បុរខ្មៅរលោងរូបនេះ បានឆ្លៀតពេលផ្ដល់បទសម្ភាសន៍បណ្ដើរលើកសំបកណែម យកមកលាតហាលលើរានបណ្ដើរទាំងញើសហូរសស្រាក់ថា
«ការងារធ្វើសំបកណែមនេះ គឺជាការងារដែលរវល់រកលេខដាក់គ្មាន ។ រួចដៃពីចាក់សំបកណែម ត្រូវត្រាំអង្ករ ហើយត្រូវកិនម្សៅ និងលាយម្សៅ រក្សាទុកសម្រាប់ធ្វើថ្ងៃស្អែក ដល់អីចឹងកូនចៅនៅក្នុងផ្ទះមិនថាតូចឬធំទេ ត្រូវជាប់រវល់ទាំងអស់..។
ម្យ៉ាងនេះ ជាមុខរបរដែលបានបន្តពីដូនតាមក.. អីចឹងចេះតែតស៊ូទៅ.. ព្រោះខ្ញុំប្រកបរបរធ្វើសំបកណែមនេះ តពីដូនតា៣ជំនាន់មកហើយ»។ ជាមួយនឹងកាយវិការដ៏មមារញឹក បែកញើសសស្រាក់ ស្ទើរជោកខោខ្លី ក្រោមក្លិនផ្សែងចង្ក្រានហុយទ្រលោមផង បុរសវ័យ៥៨ឆ្នាំ រូបនេះបាននិយាយទាំងញញឹមថា «ខ្ញុំគ្មានមុខរបរផ្សេងក្រៅពីធ្វើសំបកណែមនេះទេ។ ចំណូលដែលបានមកពីសំបកណែមនេះ បើទោះមិនច្រើនប៉ុន្មាន តែអាចជួយដោះស្រាយជីវភាពគ្រួសារខ្ញុំ បានសមរម្យដែរ»។
ដោយឡែក អ្នកភូមិម្នាក់ទៀតដែលប្រកបរបរតជំនាន់នេះដូចគ្នា នៅភូមិដូនទាវនេះដែរ ឈ្មោះរ៉ន សៅរី ភេទស្រី អាយុ២៤ឆ្នាំ បាននិយាយថា សព្វថ្ងៃតម្លៃសំបកណែមបានឡើងខ្ពស់ជាងឆ្នាំមុនៗ ហើយម៉ូយទិញយកទៅលក់បន្តក៏សំបូរគ្រាន់បើដែរ។ នាងនិយាយថា អ្នកភូមិដូចទាវ ដែលមានមុខរបរនេះ ហាក់មានការថយចុះច្រើននាប៉ុន្មានឆ្នាំមុននេះ។ ព្រោះធ្វើមិនចំណេញ តែឆ្នាំនេះតម្លៃសំបកណែម បានស្ទុះឡើងបន្តិចវិញ ធ្វើឲ្យអ្នកប្រកបរបរនេះ ដែលសល់ប្រហែលជាង២០គ្រួសារ មានទឹកចិត្តប្រឹងប្រែងបន្តមុខរបរតត្រកូលនេះឡើងវិញ។
សិប្បកម្មផលិតសំបកណែម សម្រាប់អ្នកភូមិដូចទាវនេះ មិនមែនគ្រាន់តែជាមុខរបរសម្រាប់រកប្រាក់ចំណូល ដើម្បីដោះស្រាយជីវិភាពគ្រួសារប៉ុណ្ណោះទេ។ ប៉ុន្តែវាបានចូលរួមចំណែកយ៉ាងផុសផុលបំផុត បំរើដល់វិស័យទេសចរណ៍ នៅក្នុងខេត្តបុរាណមួយនេះផងដែរ ដោយសារតែនេះជាមុខរបរប្រពៃណីមួយ របស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ ដែលមានប្រវត្តិតត្រកូលជាច្រើសជំនាន់ ។ ភ្ញៀវទេសចររាប់រយនាក់ក្នុងមួយថ្ងៃៗ ដែលភាគច្រើនជាជនបរទេស បានធ្វើដំណើរតាមរយៈមធ្យោបាយផ្សេងៗ ទៅកាន់ភូមិដូនទាវ ដើម្បីទស្សនាអំពីការធ្វើសំបកណែមរបស់ពលរដ្ឋ។
អ្នកនាំភ្ញៀវទេសចរម្នាក់និយាយថា ការផលិតសំបកណែមរបស់អ្នកភូមិដូនទាវនេះ បាននិងកំពុងក្លាយជាគោលដៅសំខាន់សម្រាប់ភ្ញៀវទេសចរណ៏បរទេសចម្រុះ ចូលទស្សនា។ គាត់បាននិយាយអំពីមូលហេតុដូច្នេះថា « ភាគច្រើននៃភ្ញៀវបរទេសដែលខ្ញុំនាំមកដល់ទឹកដីខេត្តបាត់ដំបង ពួកគេបានចាត់ទុកផលិតផលដែលពលរដ្ឋខ្មែរធ្វើដោយដៃ បែបប្រពៃណី បែបបុរាណនៅតាមមូលដ្ឋាន និងតំបន់ប្រវត្តិសាស្ត្រនានា ជាគោលដៅសំខាន់សម្រាប់ពួកគេដើរទស្សនា និងសិក្សាស្រាវជ្រាវ»។ ហ្គាយរូបនេះ បានប្រាប់អំពីគោលដៅពិសេសៗនៅក្នុងខេត្ត ដែលភ្ញៀវបរទេសស្វែងចង់ដឹង ចង់ទស្សនាបំផុតមានដូចជា « ទីតាំងផលិតសំបកណែម ទីតាំងធ្វើនំក្រឡាន ទីតាំងផលិសស្រាស ទីតាំងផលិតចេកឆាប ទីតាំងផលិតផ្អកប្រហុក ផ្ទះបុរាណ ការរស់នៅរបស់ពលរដ្ឋបែបទំនៀមទំលាប់ ឬ បែបប្រពៃណី និង តំបន់ប្រវត្តិសាស្ត្រដែលមានប្រាសាទបុរាណ»។
ប៉ុន្តែបើតាមការលើកឡើងពីមន្ត្រីទេសចរណ៍ខេត្ត នាពេលកន្លងទៅបាននិយាយថា ក្រៅតែអំពីទីតាំងពិសេសៗខាងលើនេះ ការជិះឡូរីកំសាន្តលើផ្លូវដែកក៏ជាគោលដៅសំខាន់សម្រាប់ភ្ញៀវទេសចរណ៏បរទេស និងភ្ញៀវនៅក្នុងស្រុកដែរ ។ ប៉ុន្តែមន្ត្រីដដែលបានបញ្ជាក់ថា សិប្បកម្មនានា ដែលពលរដ្ឋខ្មែរបានផលិតដោយដៃ គឺជាគោលដៅដ៏ចម្បងបំផុតសម្រាប់ភ្ញៀវបរទេសទស្សនា និង សិក្សាស្រាវជ្រាវ ដែលមានដូចជា ការធ្វើសំបកណែម នំក្រឡាន ការផលិតស្រាស និង ធ្វើចេកឆាប។ល។ ដែលសិប្បកម្មទាំងនេះ ភាគច្រើនមានផលិតនៅស្រុកឯកភ្នំ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ