តាមពិតទៅសេចក្តីទុក្ខមិនមានអ្នកណាចង់ជួបចង់បានឡើយ ប៉ុន្តែ សេចក្ដីទុក្ខនោះក៏នៅតែជាភ្ញៀវដែលអត់មារយាទសូម្បីតែគេមិនបានអញ្ជើញ ក៏នៅតែមករកយើងទៀត។ ទោះជាយើងបណ្ដេញ ក៏មិនព្រមទៅដោយងាយឡើយ គឺនៅ វិលវល់រហូតក្លាយជាសភាវប្រចាំថ្ងៃ ប្រចាំជីវិតរបស់មនុស្សយើង នេះក៏ព្រោះមនុស្សយើងខ្វះឧបាយនៃបញ្ញាក្នុងការបណ្តេញចេញ ។
ប្រៀបដូវច្រែះកើតអំពីដែក ហើយរមែងទំពាស៊ីនូវដែកនោះវិញ គឺស៊ីមួយថ្ងៃបន្តិចៗ រហូតដល់ដែកនោះរលេះរលួយអស់ទៅ យ៉ាងណាមិញសេចក្ដីទុក្ខកាលកើតក្នុងចិត្តនៃបុគ្គលណា ក៏រមែងបៀតបៀនចិត្តនៃបុគ្គលនោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ធ្វើឲ្យចិត្តក្ដៅក្រហាយរហូតដល់ដាច់ខ្យល់ស្លាប់ក៏យ៉ាងនោះដែរ ។
សូមសាកល្បងពិចារណាដោយល្អ យើងនឹងឃើញនូវចំណុចនៃការពិតមួយថា សុខទុក្ខនោះឯងវាកើតឡើងនៅនឹងចិត្ត ហើយចិត្តហ្នឹងឯង ដែលជាធម្មជាតិទទួលយកនូវសុខនិងទុក្ខនោះ ។
កាលបើសុខកើតនឹងចិត្ត ចិត្តខ្លួនឯងរមែងជាសុខ តែបើទុក្ខកើតវិញ ចិត្តក៏ជាទុក្ខខ្លួនឯងដែរ។ នេះជារឿងពិត គឺសុខទុក្ខនោះចិត្តរបស់មនុស្សយើងបានទៅនាំយកមកឲ្យនៅជាមួយ ហើយក៏រមែងជាទុក្ខយ៉ាងនោះឯង ។ (ដោយសាន សារិន)
ចែករំលែកព័តមាននេះ