រូបកាយដែលរងទុក្ខវេទនាបំផុតគឺនៅពេលជិតដាច់ខ្យល់
មុននឹងលាចាកលោកទៅ រូបកាយនេះរមែងកើតទុក្ខវេទនាក្រៃពេក រកអ្វីប្រៀបពុំបានឡើយ ព្រោះថា ការកើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ជាឈ្មោះទុក្ខធំ លំបាកអត់ ពិបាកទ្រាំក្រៃលែង…
មុននឹងលាចាកលោកទៅ រូបកាយនេះរមែងកើតទុក្ខវេទនាក្រៃពេក រកអ្វីប្រៀបពុំបានឡើយ ព្រោះថា ការកើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ជាឈ្មោះទុក្ខធំ លំបាកអត់ ពិបាកទ្រាំក្រៃលែង និងមិនអាចកន្លងនិស្ស័យសត្វបានឡើយ ។
ព្រះសម្ពុទ្ធព្រោះតែលោកខ្លាចជាតិ ជរា ព្យាធិ មរណៈនេះហើយ ទើបលោកមិនចង់កើតទៀត ហើយខំបំពេញបារមីញាណរហូតពេញបរិបូណ៌បានត្រាស់ដឹងជាព្រះពុទ្ធរលត់ខន្ធចូលកាន់ព្រះនិព្វានជាឯកន្តបរមសុខ គឺព្រះអង្គលែងកើតទៀតហើយ ។
ចំណែកបុថុជ្ជនវិញមិនដូច្នោះទេ គឺគេស្រឡាញ់ពេញចិត្តនឹងរូបនេះខ្លាំងណាស់ មិនបានគិតថារូបកាយនេះនាំឱ្យសត្វលោកមានទុក្ខឥតស្រាកស្រាន្តសោះឡើយ បើទោះជាពេលខ្លះបានសុខ ក៏សេចក្តីសុខនោះមានត្រឹមតែមួយខណៈប៉ុណ្ណោះ រួចហើយក៏វិលមករកសេចក្តីទុក្ខវិញដដែល ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ