ព្រះពុទ្ធសាសនាចាត់ទុកបុគ្គលដែលមិនក្រោធខឹងថាជាបណ្ឌិតក្នុងលោក ព្រោះការមិនចេះក្រោធនេះជាគុណធម៌យ៉ាងសំខាន់ដែលមនុស្សទូទៅពិបាកនឹងអត់ទ្រាំ លំបាកនឹងទប់អារម្មណ៍បំផុត តែបើបុគ្គលណាមានអក្កោធៈគឺការមិនខឹងក្រោធនេះនៅក្នុងខ្លួនជានិច្ច បុគ្គលនោះនឹងបានសេចក្តីចម្រើនជាក់ជាមិនខាន ។
ពាក្យថា ការមិនខឹងក្រោធមានន័យផ្ទុយពីកោធៈសេចក្តីខឹងក្រោធ ការបៀមកំហឹងជាប់នៅក្នុចិត្តជានិច្ច។ កោធៈនេះបើកើតឡើងចំពោះអ្នកណាហើយ ពិសេសអ្នកដឹកនាំគឺងាយនឹងឆាប់ឆាបភ្លើងជាងអ្នកតូចតាចណាស់ សេចក្តីក្រោធរបស់អ្នកតូចដូចប្រេងកាត ឯសេចក្តីក្រោធរបស់អ្នកធំទុកដូចប្រេងសាំង ឬក៏ហ្គាសអញ្ចឹង គឺខុសគ្នាស្រឡះ ។ បានសេចក្តីថា បើកាលណាសេចក្តីក្រោធកើតឡើងចំពោះអ្នកដឹកនាំគឺងាយនឹងបង្កក្តីអន្តរាយខ្លាំងណាស់ ។
អ្នកប្រាជ្ញលោតែងដាស់តឿនមនុស្សទាំងឡាយឱ្យប្រយ័ត្នកុំឱ្យឧស្សាហ៍ខឹងក្រោធពេក ឬក៏ការពារកុំឱ្យសេចក្តីក្រោធចូលមកជិត តែបើវាចូលមកហើយ ត្រូវរកមធ្យោបាយពន្លត់ភ្លើងក្រោធនោះឱ្យបានរលត់មួយរំពេច កុំឱ្យឆាបឆេះរាលដាលទាន់ព្រោះវាគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់ ។
ចង់រំលត់សេចក្តីក្រោធត្រូវយកធម៌មេត្តាមកជាអាវុធ មេត្តាជាធម៌នាំឱ្យចិត្តត្រជាក់ប្រាស់ចាកទុក្ខអស់ពីខន្ធសន្តាន ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ