លក្ខណៈរបស់ព្រះពុទ្ធសាសនាបង្រៀនមនុស្សឱ្យស្គាល់ពីផ្លូវឆ្ពោះទៅរកទីរំលត់ទុក្ខ ពោលគឺព្រះនិព្វាន ចំណែកពាហិរសាសនាគឺសាសនាដទៃគេមិនបានបង្រៀនមនុស្សឲ្យចេះគិតរកផ្លូវត្រាស់ដឹងនូវសច្ចធម៌ទេ គឺគេអប់រំ បង្គាប់បញ្ជាឱ្យបរិស័ទរបស់គេទាំងអស់ត្រូវពឹងលើព្រះរបស់គេតែម្យ៉ាងប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចជួយដោះស្រាយនូវសេចក្ដីទុក្ខទាំងពួងបាន។
បើព្រះគេថាឆ្វេងគឺត្រូវថាឆ្វេង បើថាស្ដាំ គឺត្រូវថាស្ដាំ ពួកគេនិយមប្រើពាក្យជឿជំនួសឲ្យពាក្យថា យកបញ្ញាជាធំ យល់ដឹង ស្រាវជ្រាវបន្ថែម ឬដកពិសោធន៍ដោយខ្លួនឯង ពួកគេនិយមយកជំនឿមកដាក់មុខទាំងងងឹតងងល់ មិនព្រមពិចារណារកការពិតទាល់តែសោះ។
ឱមនុស្សភ្នែកភ្លឺសោះបែរជាធ្វើមើលមិនឃើញ មនុស្សដេកមិនលក់ តែបែរធ្វើជាសម្ងំដេកលក់នេះពិបាកដាស់ឲ្យភ្ញាក់មែនទែន ហេតុផលតែងមានពិតដោយសារតែជំនឿផ្កាប់មុខ ជាប់ជំពាក់ក្នុងលាភសក្ការៈ និងអំណោយបន្តិចបន្តួចបិទភ្នែកជឿទាំងទទឹងទិស ធ្វើឲ្យបាត់បង់តម្លៃ ព្រមទាំងការពិតក្នុងធម្មជាតិទៅវិញ មិនសមបាននាមថាជាសាវករបស់ព្រះទាល់តែសោះ ។
ការជឿផ្កាប់មុខដោយប្រាសចាកបញ្ញា វាមិនមែនជាផ្លូវនៃការត្រាស់ដឹងនូវសច្ចធម៌ក្នុងលោកនេះឡើយ លុះត្រាតែដកជំនឿគ្មានហេតុផលនេះចេញ ហើយងាកមកសិក្សាស្រាវជ្រាវ ដកពិសោធន៍តាមសច្ចធម៌វិញទើបប្រសើរជាង ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ