លក្ខណៈផ្សេងគ្នានៃជីវិតបុគ្គលពីរពួកគឺពាលនិងបណ្ឌិតដែលមានការប្រព្រឹត្តខុសគ្នាស្រឡះ ត្រង់ថា បុគ្គលល្ងង់តែងប្រព្រឹត្តធ្វើអ្វីៗមានចិត្តគំនិតជាអកុសល គេខំបរិភោគនូវអាហារដែលមានរស់ជាតិពិសេសៗដើម្បីបំប៉នសុខភាព បំប៉នចំណង់ បង្កើនតណ្ហា ចម្រើនកាមទេព ចម្រើនសាច់ឈាម ហើយសាច់ឈាមនោះទៀតសោតទីបំផុតបានត្រឹមតែជាចំណីរបស់រុយ ចំណីរបស់ដង្កូវ…
លក្ខណៈផ្សេងគ្នានៃជីវិតបុគ្គលពីរពួកគឺពាលនិងបណ្ឌិតដែលមានការប្រព្រឹត្តខុសគ្នាស្រឡះ ត្រង់ថា បុគ្គលល្ងង់តែងប្រព្រឹត្តធ្វើអ្វីៗមានចិត្តគំនិតជាអកុសល គេខំបរិភោគនូវអាហារដែលមានរស់ជាតិពិសេសៗដើម្បីបំប៉នសុខភាព បំប៉នចំណង់ បង្កើនតណ្ហា ចម្រើនកាមទេព ចម្រើនសាច់ឈាម ហើយសាច់ឈាមនោះទៀតសោតទីបំផុតបានត្រឹមតែជាចំណីរបស់រុយ ចំណីរបស់ដង្កូវ និងដី ទឹក ភ្លើង ខ្យល់ ប៉ុណ្ណោះ ។
ចំណែកបណ្ឌិតតែងប្រព្រឹត្តធ្វើអ្វីៗជាប្រយោជន៍មនុស្សទូទៅ មានចិត្តគំនិតជាអំពើសុចរិត ឯសាច់ឈាមរបស់បណ្ឌិតអ្នកប្រាជ្ញក៏នឹងត្រូវវិនាសទៅដូចគ្នាដែរ តែមុនពេលសាច់ឈាមនោះវិនាសទៅ លោកបានប្រើប្រាស់វាដោយល្អ ធ្វើឲ្យរូបកាយរបស់លោក ក្លាយទៅជាទីអាស្រ័យនៃបញ្ញាស្មារតី និងគុណធម៌ដទៃទៀតដល់សព្វសត្វ ។
ព្រះពុទ្ធទ្រង់តែងតិះដៀលបុគ្គលពាលជារឿយៗ ដូចដែលព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់សម្ដែងនៅក្នុងគម្ពីរធម្មបទថា
បុរសល្ងង់ខ្លៅតែងចាស់ទៅឥតអំពើ ចាស់ទទេដូចសត្វគោ សាច់ឈាមរបស់វាតែងចម្រើនឡើង តែប្រាជ្ញារបស់វាមិនចម្រើនសោះឡើយ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ