ខេត្តសៀមរាប ៖ ខណៈមានប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរមួយចំនួនបាននឹងកំពុងធ្វើចំណាកស្រុកទៅធ្វើការនៅក្រៅប្រទេស ដូចជាថៃ និងវៀតណាមជាដើមនោះ សហគមន៍មួយនៅខេត្តសៀមរាប ហាក់មានវាសនាល្អប្រសើរជៀសផុតពីការធ្វើជាកម្មករចំណាកស្រុក ដោយសារតែការប្រកាន់ខ្ជាប់នួវរបរតពីដូនតា ។ បើទោះបីជារបរផលិតនូវផលិតផលនានាធ្វើពីរំពាក់ជួយសម្រួលដល់កំរិតជីវភាពសហគមន៍មួយនេះ…
ខេត្តសៀមរាប ៖ ខណៈមានប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរមួយចំនួនបាននឹងកំពុងធ្វើចំណាកស្រុកទៅធ្វើការនៅក្រៅប្រទេស ដូចជាថៃ និងវៀតណាមជាដើមនោះ សហគមន៍មួយនៅខេត្តសៀមរាប ហាក់មានវាសនាល្អប្រសើរជៀសផុតពីការធ្វើជាកម្មករចំណាកស្រុក ដោយសារតែការប្រកាន់ខ្ជាប់នួវរបរតពីដូនតា ។ បើទោះបីជារបរផលិតនូវផលិតផលនានាធ្វើពីរំពាក់ជួយសម្រួលដល់កំរិតជីវភាពសហគមន៍មួយនេះ តែពួកគាត់ក៏ប្រឈមមុខនឹងកង្វះខាតវត្ថុធាតុដើម ដែលតម្រូវឲ្យនាំចូលពីតំបន់ក្រៅស្រុកយកមកផ្គត់ផ្គង់ការផលិតរបស់ខ្លួន ។
បើតាមការឱ្យដឹងពី អ្នកស្រី សុខា ដែលរស់នៅក្នុងភូមិអារក្សស្វាយ សង្កាត់នគរធំ ក្រុងសៀមរាបបានឱ្យដឹងថា បន្ទាប់ពីទំនេរពីការធ្វើស្រែចំការ ទាំងរូបអ្នកស្រីនិងអ្នកភូមិអារក្សស្វាយមួយចំនួនធំ មានរបរគោលមួយទៀត គឺការផលិតសម្ភារៈប្រើប្រាស់ពីវល្លិ៍រំពាក់ រួមមាន ៖កន្ដ្រក, ជាល, គម្រប និងសម្ភារប្រើប្រាស់ផ្សេងៗទៅតាមតម្រូវការទីផ្សារ ហើយរបរនេះ បានជួយសម្រួលជីវភាពគ្រួសាររបស់អ្នកស្រីបានមួយកម្រិត ពិសេសបានជួយកូន២នាក់របស់អ្នកស្រីបានរៀនសូត្រផង ។
អ្នកស្រី សុខា បានបញ្ជាក់ទៀតថា បច្ចុប្បន្ននេះសិប្បកម្មត្បាញរំពាក់ បានក្លាយជារបរប្រពៃណីមួយដ៏សំខាន់សម្រាប់អ្នកភូមិអារក្សស្វាយ ខណៈដែលក្នុងកន្ដ្រកមួយ អាចលក់ឱ្យឈ្មួញក្នុងតម្លៃ២ម៉ឺនរៀល និងត្រូវបានឈ្មួញទិញយកអស់ៗ ហើយឈ្មួញពីទីជិតឆ្ងាយ ក៏បានបញ្ជាទិញសម្ភារពីអ្នកភូមិដើម្បីយកទៅលក់បន្ត ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះដោយសាររំពាក់នៅក្នុងភូមិមិនសូវមាន អ្នកភូមិត្រូវទាំងរករំពាក់នៅខេត្តកំពង់ធំ ដោយទៅម្ដងៗរករំពាក់បានពី២០០ ទៅ៤០០ដើម ហើយត្រូវចំណាយពេលពី ៣ ឬ៤ថ្ងៃឡើងបានទៅរកម្ដង ។
ចំណែកអ្នកស្រី ម៉ិត កឹង ជាអ្នកម្តាយនៃកូនប្រុស-ស្រី ចំនួន៤នាក់ ក្នុងបន្ទុក ហើយ អ្នកស្រីចេះការងារត្បាញរំពាក់នេះតាំងពីនៅតូចៗតចំណេះនិងជំនាញ មកពីម្ដាយ និងបន្តរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ ។ សម្ភារៈដែលអ្នកស្រីកំពុងធ្វើលក់សព្វថ្ងៃនេះ រួមមាន ៖ កន្ដ្រក់ និងគម្រប តូច ធំ តាមការបញ្ជាទិញពីឈ្មួញដែលយកទៅលក់បន្តនៅក្រុងសៀមរាប និងតាមបណ្ដាស្រុកផ្សេងៗ ហើយរបរត្បាញរំពាក់នេះក៏បានជួយសម្រួលដល់ជីវភាព គ្រួសារមួយផ្នែកធំដល់គ្រួសារអ្នកស្រីផងដែរ។
សូមបញ្ជាក់ផងដែរថា បន្ទាប់ពីអ្នកស្រីធ្វើស្រែរួចរាល់ គឺអ្នកស្រីដើរកាត់វ័ល្លរំពាក់ នៅតាមគុម្ពព្រៃក្បែរជើងភ្នំ និងតាមព្រៃមួយចំនួនដើម្បីយកមកត្បាញធ្វើលក់ ។
អ្នកស្រីម៉ិត កឹង មានប្រសាសន៍បញ្ជាក់ថា «របរនេះ បានជួយសម្រួលជីវភាពគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានមួយកម្រិត ពិសេសបានជួយកូនៗរៀនសូត្រនិងគេផងនិងអាចជួយខ្លួនខ្ញុំនិងកូនៗអាចចៀសផុតពីការធ្វើសំណាកស្រុកចោលកូនចៅទៅស៊ីឈ្នួលគេនៅប្រទេសជិតខាង ដោយប្រថុយប្រថានទៀតផង» ៕ កែសម្រួលដោយ ៖ សុឃាក់
ចែករំលែកព័តមាននេះ