ក្រួសក្នុងប្រព័ន្ធនោមជាប្រភេទជំងឺបង្កការឈឺចាប់ក្រហល់ក្រហាយក្នុងតម្រងនោមយ៉ាងខ្លាំងក្លារហូតនោមចេញមកមានឈាម ។ ជំងឺនេះច្រើនកើតលើមនុស្សវ័យកណ្តាលប្រហែល១២% ជាពិសេសកើតលើបុរសច្រើនជាងស្ត្រី ។ គេពុំទាន់កំណត់ពីមូលហេតុច្បាស់លាស់នៅឡើយទេ ប៉ុន្តែមានកត្តាជាច្រើនដែលគេគិតថាមូលហេតុបង្កឱ្យមានក្រួសក្នុងប្រព័ន្ធតម្រងនោមមាន ៖
-ការកើនឡើងនៃកំហាប់រំលាយក្នុងនោម
-លក្ខខណ្ឌអាស៊ីតរបស់ទឹកនោម
-កត្តាចំណីអាហារ ការពិសាទឹក មានកម្រិតដែលជាមូលហេតុចម្បងក្នុងការបង្កឱ្យមានដុំក្រួស ។
លោកសាស្ត្រចារ្យកែវ ណារិទ្ធ ឯកទេសជំងឺក្រួសក្នុងតម្រងនោមធ្វើការនៅមន្ទីរពេទ្យមិត្តភាពខ្មែរ-សូវៀត បានមានប្រសាសន៍ថា រោគសញ្ញាដែលធ្វើឱ្យយើងចាប់អារម្មណ៍ថាមានជំងឺក្រួសក្នុងប្រព័ន្ធនោមនេះមានការឈឺចុកចាប់ភ្លាមៗ ហើយខ្លាំងក្លានៅផ្នែកខាងណាមួយនៃចំណុចខាងក្រោមបរិវេណក្បាលពោះខាងឆ្វេងឬស្តាំ អាស្រ័យខាងណាដែលមានក្រួស ។ ពិសេសការឈឺចុកចាប់ មុនដំបូងនៅម្តុំចង្កេះ រួចចាក់រាលដាលផ្នែកខាងក្រោមបន្ទាប់មកអាចនោមមានឈាម ឬនោមក្រហាយជាដើម ។ ប៉ុន្តែអាការៈទាំងអស់នោះវាអាស្រ័យទៅលើទំហំរបស់ក្រួស ហើយមានការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យឱ្យបានច្បាស់នោះ គឺត្រូវពិនិត្យតាមការថតអេកូសាស្ត្រ និងថតកាំរស្មីអិច ដើម្បីកំណត់ទំហំនិងទីតាំងរបស់ក្រួស ។
លោកសាស្ត្រាចារ្យបានបញ្ជាក់ថា វិធីព្យាបាលក្រួសក្នុងប្រព័ន្ធទឹកនោមមានច្រើនរបៀបអាស្រ័យលើទំហំ និងទីកន្លែងរបស់វា ។ បើសិនទំហំក្រួសមានពី៥ទៅ៦ មីល្លីម៉ែត្រ ភាគច្រើនវាអាចធ្លាក់ចុះដោយខ្លួនឯងដោយគ្រាន់តែពិសាទឹកឱ្យបានច្រើន ។ ប៉ុន្តែបើក្រួសមានទំហំធំឬមិនធ្លាក់ចុះរួចនោះយើងត្រូវព្យាបាលទៅតាមបច្ចេកទេសទំនើប ឬធ្វើការវះកាត់ ។ បើក្រួសធ្លាក់ជាប់ក្នុងបំពង់បង្ហូរឈាម គេត្រូវព្យាបាលដោយប្រើអង់ដូស្កុប ដើម្បីចូលចាប់យក ឬធ្វើការវះកាត់ ។ ប៉ុន្តែបើក្រួសមានទំហំក្រោម២០មីល្លីម៉ែត្រ ហើយស្ថិតនៅក្នុងតម្រងនោម គឺដំបូងគេប្រើវិធីសាស្ត្របំបែកពីក្រៅខ្លួនដែលគេហៅថាបំបែកដោយរលកទង្គិច(Shock Wave) ទៅជាបំណែកតូចៗជ្រុះដោយខ្លួនឯង ។ បើបរាជ័យក្នុងវិធីសាស្ត្រនេះ គេប្រើអង់ដូស្កុបចូលទៅបំបែកខាងក្នុងម្តងតែបើករណីក្រួសមានទំហំលើសពី២០មីល្លីម៉ែត្រ គឺគេធ្វើការចោះយក ឬក៏វះកាត់។
លោកសាស្ត្រាចារ្យ ក៏បានប្រាប់អំពីវិធីបង្ការផងដែរ បើសិនជាមានក្រួសក្នុងតម្រងនោម យើងត្រូវពិសាទឹកឱ្យបានច្រើនគឺ ២ទៅ៣លីត្រ ក្នុងមួយថ្ងៃ ។ ចៀសវាងអាហារមួយចំនួនដែលសម្បូរដោយជាតិកាល់ស្យូម (កំបោរ) ឬការប្រើប្រាស់ថ្នាំមួយចំនួនដែលជាហេតុបង្កឱ្យមានក្រួស។ ប៉ុន្តែយើងគួរយល់ថា អ្នកជំងឺក្រួសក្នុងតម្រងនោមអាចកើតឡើងវិញប្រហែល៥០% ក្នុងរយៈពេលពី៣ទៅ៥ឆ្នាំក្រោយមក បើទោះបីយើងធ្វើការព្យាបាលដោយត្រឹមត្រូវក៏ដោយដូច្នេះបើលោកអ្នកមានជំងឺ ឬមានអាការៈដូចការរៀបរាប់ខាងលើ សូមប្រញាប់ទៅពិគ្រោះយោបល់ជាមួយពេទ្យជំនាញ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ