ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ៖ បើនិយាយពីភ្នំបះជើងប្រាកដណាស់មិនសូវមានអ្នកណាស្គាល់នោះទេ បច្ចុប្បន្នភ្នំនេះត្រូវបានពុទ្ធបរិស័ទជិតឆ្ងាយនិយមនាំគ្នាទៅធ្វើបុណ្យដោយយល់ថា ជាកន្លែងដែលមានប្រវត្តិស័ក្តិសិទ្ធិ ម្យ៉ាងដោយសារតែវត្តនេះនៅដាច់ស្រយាលផង ហើយម្ហូបអាហារ (ភត្ត)ហាក់បីដូចជាខ្វះខាត ទើបមានអ្នកនាំយកទេយ្យទាន និងភត្តទៅមិនសូវដាច់។…
ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ៖ បើនិយាយពីភ្នំបះជើងប្រាកដណាស់មិនសូវមានអ្នកណាស្គាល់នោះទេ បច្ចុប្បន្នភ្នំនេះត្រូវបានពុទ្ធបរិស័ទជិតឆ្ងាយនិយមនាំគ្នាទៅធ្វើបុណ្យដោយយល់ថា ជាកន្លែងដែលមានប្រវត្តិស័ក្តិសិទ្ធិ ម្យ៉ាងដោយសារតែវត្តនេះនៅដាច់ស្រយាលផង ហើយម្ហូបអាហារ (ភត្ត)ហាក់បីដូចជាខ្វះខាត ទើបមានអ្នកនាំយកទេយ្យទាន និងភត្តទៅមិនសូវដាច់។ ម្យ៉ាងវិញទៀតអ្នកខ្លះដែលមានជំនឿនាំគ្នាទៅបន់ស្រន់សុំសេចក្តីសុខ និងការរស៊ីលក់ដូរនានា រីឯអ្នកខ្លះទៀតដែលរៀបការយូរហើយមិនមានកូនបានទៅបន់សុំកូនពីបារមីភ្នំ ហើយសមបំណង ទើបចេះតែនាំគ្នាទៅលាបំណន់ និងដាក់សែនដង្វាយផ្សេងៗដល់បារមីភ្នំមិនដែលខាន។
តាមសង្ឃដីការរបស់ព្រះតេជគុណ ទិសា វេន ចៅអធិការស្តីទីវត្តបព្វតារាម ដែលនៅជាប់ជើងភ្នំបះជើង សង្ឃដីកាថា អ្នកសុំកូន ឬអ្វីៗភាគច្រើនបានសមប្រាថ្នានៅពេលដែលសមប្រាថ្នា ហើយអស់លោកអ្នកទាំងនោះក៏យកដង្វាយ និងសំណែនមកថ្វាយបារមីភ្នំ និងប្រគេនដល់ព្រះអង្គដែលកំពុងសាងសង់ព្រះវិហារដូចជាស៊ីម៉ង់ត៍ជាដើម។
ជាក់ស្តែងបងស្រីម្នាក់រស់នៅកំពង់ស្ពឺ ដែលគេជំពាក់លុយ (2000000រៀល) មិនសងក៏មកបន់បារមីឱ្យជួយដើម្បីបន្ទន់ចិត្តអ្នកជំពាក់លុយ ហើយឱ្យយកលុយមកសងពេលត្រឡប់ទៅវិញ ស្រាប់តែអ្នកជំពាក់លុយនោះ យកលុយមកសងគ្រប់ចំនួន ដូច្នេះដោយយល់ថា ការបន់ស្រន់បារមីឃើញថា ស័ក្តិសិទ្ធិគាត់ក៏យកស៊ីម៉ង់ត៍មកប្រគេនដល់ការកសាងសមិទ្ធផលនានាក្នុងវត្ត »។ ព្រះអង្គបន្តសង្ឃដីកាថា«ពុទ្ឋបរិស័ទដែលធ្វើបុណ្យដោយសទ្ធា និងអ្នកខ្លះទៀតធ្វើបុណ្យដោយភាពជោគជ័យដែលសុំពីបារមីភ្នំតែងសម្រេចក្តីបំណង»។
ហើយបើកនិយាយពីប្រវត្តិភ្នំបះជើងនេះមានពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងដំណាល២ដោយឡែកពីគ្នា មានរឿងដំណាលថា កាលពីព្រេងនាយកាលព្រះរាមព្រះលក្ខធ្វើសង្គ្រាមជាមួយយក្សអវយរាពពេលនោះព្រះលក្ខត្រូវព្រួញរបស់យក្ស ព្រះរាមឃើញដូច្នោះក៏ប្រើហនុមានឱ្យទៅរកថ្នាំនៅលើកោះមួយកណ្តាលសមុទ្រ គឺឆ្នាំជណ្តើរស្វា ដោយសារតែឈ្មោះថ្នាំនោះពាក់ព័ន្ធនឹងឈ្មោះស្វា ព្រះរាមខ្លាចហនុមានអន់ចិត្តក៏មិនហា៑នប្រាប់ហនុមាននោះទេ ក៏ប្រាប់ហនុមានឱ្យទៅរកថ្នាំឱ្យបាន ។ ព្រោះតែមិនដឹងថា ត្រូវរកថ្នាំអ្វីហនុមានយកមកម្តងជា២ដងនៅតែមិនត្រូវថ្នាំជណ្តើរស្វា ទើបលើកទី៣ ដោយទាល់តម្រិះហនុមានក៏លើកកោះនោះយកមកទាំងមូលដាក់នៅមុនព្រះរាមឱ្យរើសយកខ្លួនឯងតែម្តង។
ពេលដែលយកមកដល់ព្រះរាម ក៏បេះយកស្លឹកថ្នាំជណ្តើរស្វានោះមក ស្រាប់តែហនុមាន មានការភ្ញាក់ផ្អើលថា មិចបានមិនប្រាប់ត្រង់ គ្រាន់តែឈ្មោះចឹងសោះ ក៏មិនប្រាប់ដែរ? ក្រោយពេលបេះស្លឹកថ្នាំបិតឱ្យព្រះលក្ខរួចហើយ ព្រះរាមក៏ប្រើហនុមានឱ្យយកកោះនោះទៅដាក់នៅកណ្តាលសមុទ្រវិញ តែដោយហនុមានហាក់បីដូចជាខ្ជិលក៏ចងកោះនោះនៅជាប់កន្ទុយ ហើយគ្រវាត់កោះនោះទៅកាន់សមុទ្រ ។ ពេលគ្រវាត់កោះនោះមិនបានត្រូវចំកន្លែងដើមឡើយ ក៏ធ្លាក់មកក្រោមបះជើងឡើងលើ។ ដោយអំណាចនៃការធ្លាក់កោះនោះក៏ធ្វើឱ្យមានទឹករលកបោកបក់ រហូតធ្វើឱ្យសំពៅមួយគ្រឿងដែលចតនៅជិតនោះយឹត ហើយក្រឡាប់។
ចាប់ពីពេលនោះមកទឹកសមុទ្រក៏រីងខះហួតហែងកោះដែលបះជើងក៏ចាប់ផ្តើមលេចចេញជារូបរាង ក្រោយមកអ្នកស្រុកក៏ចាប់ផ្តើមហៅថា ភ្នំបះជើង ចំណែកសំពៅដែលទឹករលកបោកបក់ បណ្តាលឱ្យលិចក៏ក្លាយជាភ្នំមួយដែរ ពេលនោះអ្នកស្រុកក៏ហៅថាភ្នំសំពៅយឹត នៅជិតគ្នាភាគខាងលិច200ម៉ែត្រ។
ចំណែករឿងដំណាលមួយទៀត គឺនៅពេលដែលខ្មែរចាញ់សង្គ្រាមសៀមសម័យលង្វែកខ្មែរជាច្រើនត្រូវសៀមធ្វើបាបដោយទារុណកម្មផ្សេងៗ ដោយទ្រាំនឹងទង្វើរបស់សៀមមិនបានខ្មែរមួយចំនួនក៏នាំគ្នារត់ភៀសខ្លួនមកជ្រកកោននៅភ្នំបះជើងនេះ។ ពេលដែលរត់មកជ្រកនៅ រូងភ្នំខ្មែរយើងនាំយកមកជាមួយនូវវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិ និងគ្រឿងសក្ការៈជាច្រើនតាំងពូចានឆ្នាំងពួជ ព្រមទាំងព្រះពុទ្ធរូបដែលមានតម្កៃដូចជា សំរឹទ្ធ ស្ពាន់ លង្ហិន ជាដើម (បច្ចុប្បន្នគ្មានសេសសល់នោះទេ) ដែលពួកគាត់គិតថា ខ្លាចសៀមយកទៅ។
ពេលមកជ្រកកោននៅក្នុងរូងភ្នំខ្មែរយើងជាច្រើនក៏យកព្រះពុទ្ធរូបមកដម្កល់កាន់តែច្រើនឡើងៗ ពេលនោះគ្រប់គ្នាក៏ប្តូរពីភ្នំបះជើងមកភ្នំព្រះវិញម្តង។ ដោយសារតែខ្មែរយើងមានជំនឿថា ព្រះពុទ្ធរូបនៅក្នុងរូងភ្នំពូកែស័ក្តិសិទ្ធិក៏នាំគ្នាមកគោរពបូជារហូតមក ការគោរពបូជានេះក្រោយមកក៏ក្លាយជាទម្លាប់របស់អ្នកឃុំយាអង្គដែក រៀងរាល់៣ឆ្នាំម្តង គឺចាស់ស្រុកតែងតែមកធ្វើបុណ្យជាពិធីឡើងរោង ពិធីឡើងអ្នកតាជាដើម និងបន់ស្រន់ផ្សេងៗ ដោយមានមេស្មឹងជាអ្នកចូលរូប (អ្នកអន្ទងអ្នកតា) ដើម្បីចង់ដឹងពីសុខទុក្ខរបស់អ្នកភូមិ។
បើតាមលោកគ្រូចៅអធិការមានសង្ឃដីកាថា គឺភ្នំនេះពីដើមឡើយមិនមែនចេះតែឡើងបានតាមចិត្តនោះទេ ទាល់តែមានពិធីសុំជាមុន ទើបអាចឡើង ហើយចូលទៅក្នុងរូងភ្នំបាន ហើយភាគច្រើនរូងដែលគេចង់ចូល គឺរូងព្រះ៥ព្រះអង្គ។
បើតាមលោកតា ផង់ វេង អាយុ៧០ឆ្នាំ ជាប្រធានគណៈកម្មការវត្តនិយាយថា តាមចាស់ៗពីជំនាន់មុនបាននិទានប្រាប់ថា កាលពីសម័យឥស្សរៈមានក្រុមទាហានរត់មកលាក់ខ្លួន (ស័ក្តិ៣សៀបច្បាំងចាញ់ទ័ពរបស់ទ្រង់ចន្ទរង្សី) កងទ័ពរាប់រយនាក់រត់មកលាក់ខ្លួនក្នុងរូងភ្នំដោយគ្មានចានឆ្នាំនោះ ពេលនោះក្រុមទាហានបានសុំខ្ចីចានឆ្នាំងពីបារមី ស្រាប់តែចានឆ្នាំបានផុសឡើងគួរឱ្យស្ញប់ស្ញែង ហើយក្រុមទាហានក៏យកចានឆ្នាំមកដាំស្លជាប្រចាំ។ ចំណែកស័ក្តិ៣សៀប ក៏ចេះតែលាក់ខ្លួននៅក្នុងរូងភ្នំរហូត ហើយទ័ពរបស់ទ្រង់ចន្ទរង្សី មិនអាចរកឃើញឡើយ។ ក្រោយមកស័ក្តិ៣សៀប ក៏បាត់ខ្លួនយ៉ាងអាថ៌កំបាំងដែលអ្នកខ្លះថា រត់ទៅព្រះដែនថៃ ហើយអ្នកខ្លះថាឈឺស្លាប់។
វត្តភ្នំព្រះ បច្ចុប្បន្នមានគណៈកម្មការសរុប២៤នាក់ ហើយកំពុងបន្តការសាងសង់ព្រះវិហារដោយមានការចូលរួមឧបត្ថម្ភពីសប្បុរសជន និងពុទ្ធបរិស័ទជិតឆ្ងាយទូទៅគ្រប់មជ្ឈដ្ឋានបាន៧០ភាគរយហើយ។ វត្តភ្នំព្រះបានចុះបញ្ជីនៅឆ្នាំ២០១៨ និងមានឈ្មោះផ្លូវការថា «វត្តវរបព្វតារាម» វត្តនេះល្បីស័ក្តិសិទ្ធិដែលមនុស្សភាគច្រើនបានសម្រេចបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្លួន។ ពីដើមឡើយទីនេះ គ្រាន់តែជាអាស្រមមួយដែលមានព្រះសង្ឃមួយអង្គព្រះនាម សួស ដន និងតាតាបាននាំគ្នាមកធ្វើសមាធិតាំងពីឆ្នាំ២០០៥ រហូតដល់ឆ្នាំ២០០៩ និងបានចុះបញ្ជីផ្លូវការនៅឆ្នាំ២០១៨។ ទីអារាមដែលមានប្រវត្តិទាក់ទងនឹងរឿងនិទាននេះ ភាគច្រើនសំបូរអ្នកមកពីចំងាយ ដោយយល់ថា ជាវត្តដែលស្ថិតនៅតំបន់ដាច់ស្រយាល និងមានបារមីពូកែស័ក្តិសិទ្ធិ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ