បុគ្គលបាននូវបញ្ញានោះ មិនមែនបានដោយសារសទ្ធាតែមួយយ៉ាងទេ គឺរួមផ្សំនឹងការព្យាយាមស្តាប់ផងដែរ ទើបនាំឱ្យកើតបញ្ញា ។ តាមធម្មតាបុគ្គលដែលមានសទ្ធាកើតក្នុងសន្តានហើយ រមែងចូលទៅរកបណ្ឌិតអ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយ, កាលបើចូលទៅរកហើយ រមែងចូលទៅអង្គុយជិត, កាលបើចូលទៅអង្គុយជិតហើយ…
បុគ្គលបាននូវបញ្ញានោះ មិនមែនបានដោយសារសទ្ធាតែមួយយ៉ាងទេ គឺរួមផ្សំនឹងការព្យាយាមស្តាប់ផងដែរ ទើបនាំឱ្យកើតបញ្ញា ។
តាមធម្មតាបុគ្គលដែលមានសទ្ធាកើតក្នុងសន្តានហើយ រមែងចូលទៅរកបណ្ឌិតអ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយ, កាលបើចូលទៅរកហើយ រមែងចូលទៅអង្គុយជិត, កាលបើចូលទៅអង្គុយជិតហើយ រមែងផ្ទៀងនូវសោតប្រសាទ(ត្រចៀក), លុះផ្ទៀងនូវសោតប្រសាទហើយ រមែងបានស្តាប់នូវព្រះធម៌ដែលជាហេតុឱ្យកើតបញ្ញា ទាំងមិនមានសេចក្តីប្រមាទ, កាលបើបានស្តាប់ដោយប្រពៃហើយ រមែងបាននូវបញ្ញាដោយហេតុដែលបានស្តាប់នោះ មិនមែនបាននូវបញ្ញាដោយហេតុដទៃក្រៅអំពីនេះឡើយ ។
កាលបើបុគ្គលបាននូវបញ្ញាហើយតែងធ្វើវត្តបដិបត្តិតាមសមគួរនៃកម្លាំងសទ្ធាជ្រះថ្លា ព្រមដោយសេចក្តីមិនប្រមាទ លុះអស់អាយុសង្ខារគង់នឹងបានចូលទៅកាន់សុគតភពជាមិនខាន ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ