រាជធានីភ្នំពេញ ៖ សម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន នាយករដ្ឋមន្ត្រីបានរៀបរាប់អំពីប្រវិត្តឈឺចាប់អស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំកន្លងមក ដោយយកជីវិតធ្វើជាដើមទន់ក្នុងការរំដោះជាតិ ។ សម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន បានរៀបរាប់លើបណ្តាញសង្គមរបស់សម្តេច នៅថ្ងៃទី២៤ កុម្ភៈ យ៉ាងដូច្នេះថា «ថ្ងៃនេះ គឺជាខួប៤០ឆ្នាំនៃការជួបគ្នាឡើងវិញរវាងខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំ (២៤ កុម្ភៈ ១៩៧៩- ២៤ កុម្ភៈ ២០១៩) ។
កាលពីលើកមុនខ្ញុំបានសរសេររៀបរាប់ត្រួសៗមួយចំនួនរួចមកហើយលើការជួបហើយព្រាត់ និងព្រាត់ហើយជួប ។ លើកនេះខ្ញុំខិតខំសរសេរបំពេញបន្ថែមនូវរឿងរ៉ាវបន្ទាប់ពីកូនប្រុសកំសត់បានស្លាប់យ៉ាងវេទនា កាលពីថ្ងៃទី១០ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៧៦ ហើយដែលខ្ញុំបានសរសេរនូវអត្ថបទមួយមានចំណងជើងថា (ការឈឺចាប់ដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន) ។ សម្តេចបញ្ជាក់ថា «ខ្ញុំគួររំលឹកថា បន្ទាប់ពីមិនអាចសុំការអនុញ្ញាតពីមេបញ្ជាការឃោរឃៅ ដើម្បីយកសពកូនទៅកប់និងនៅថែទាំភរិយាដែលទើបសម្រាលកូនបាន ខ្ញុំត្រូវបង្ខំចិត្តធ្វើដំណើរជាមួយមេបញ្ជាការរូបនេះ ទៅឃុំពាមជីលាំង ស្រុកត្បូងឃ្មុំ (ពេលនោះគេបង្កើតជាស្រុកពាមជីលាំង) ។ យើងសម្រាក និងធ្វើការនៅទីនោះមួយយប់ និងមួយព្រឹក ។ ពេលរសៀលយើងបានធ្វើដំណើរត្រឡប់មកអង្គភាពវិញដោយឆ្លងកាត់តាមមន្ទីរពេទ្យស្រុកមេមត់ ដែលភរិយាខ្ញុំ កំពុងសម្រាកនៅទីនោះ ។
ក្នុងពេលធ្វើដំណើរខ្ញុំបានខិតខំសុំមេបញ្ជាការរូបនេះជាថ្មីម្តងទៀត ដើម្បីបាននៅមើលថែភរិយារបស់ខ្ញុំ» ។ សម្តេចបន្តថា តែសំណើរដដែលចម្លើយក៏ដដែលដែរ ដែលធ្វើអោយខ្ញុំស្ទើរតែទ្រាំលែងបានបម្រុងដកកាំភ្លើងបាញ់ក្បាលអាចង្រៃនេះ ប៉ុន្តែការអត់ធ្មត់ គឺជារឿងចាំបាច់ ដើម្បីធានាដល់ការរស់រានមានជីវិតសម្រាប់ការតស៊ូមួយដែលខ្លួនបានរៀបចំបណ្តាញសម្ងាត់មួយចំនួនរួចមកហើយ ។ ម៉ោងប្រមាណជាង៤ល្ងាចថ្ងៃទី១១ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៧៦ ពេលម៉ូតូ មកដល់មន្ទីរពេទ្យ ខ្ញុំឈប់ម៉ូតូដោយមិនចាំបាច់សុំច្បាប់ ព្រោះខ្ញុំជាអ្នកជិះស្រាប់ ។ ខ្ញុំដើរទៅបន្ទប់ដែលភរិយាខ្ញុំសម្រាក ពិនិត្យឃើញរ៉ានីហើមខ្លួន ។
ដោយសាររ៉ានីជាគ្រូពេទ្យឆ្មបស្រាប់គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា អាចនៅសល់សុកដែលពេទ្យទម្លាក់មិនអស់ ។ ពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធយើងពុំមានអ្វីក្រៅពីមើលមុខគ្នាដោយទឹកភ្នែកនោះទេ គឺទឹកភ្នែកអាណិត និងស្តាយកូនដែលស្លាប់ទៅទឹកភ្នែកដែលមិនបាននៅថែទាំភរិយាដែលទើបឆ្លងទន្លេ តែ រ៉ានី ហាក់ដូចរឹងប៉ឹងជាងខ្ញុំ និងយល់ពីការងារដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើទោះជាខ្ញុំមិនដែលប្រាប់នាងក៏ដោយ ។ ខ្ញុំចាកចេញទាំងទឹកភ្នែក ហើយក៏មិនបានសួររកទីកន្លែងដែលគេកប់សាកសពកូនខ្ញុំដែរ ។ ពេលត្រឡប់ទៅដល់អង្គភាពវិញខ្ញុំក៏បានយករឿងនេះជំរាបទៅប្រធាននយោបាយនៃអង្គភាពដែលគាត់ជាមនុស្សចិត្តបុណ្យម្នាក់ ។ គាត់បានអនុញ្ញាតអោយខ្ញុំយករ៉ានីទៅព្យាបាលនៅអង្គភាពដែលបោះទីតាំងនៅភូមិកោះថ្ម ឃុំទន្លូង ស្រុកមេមត់ (ពេលនោះគេបង្កើតជាស្រុកត្រ មូង) ។
ព្រឹកថ្ងៃទី១២ ខែវិច្ចកា ឆ្នាំ១៩៧៦ ខ្ញុំខិតខំទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យតាំងពីមេឃមិនទាន់ភ្លឺ ដើម្បីនាំយក រ៉ានី មកកាន់អង្គភាព ។ ពិតជាសំណាងសម្រាប់រ៉ានី ដែលខ្ញុំបាននាំនាងមកអោយឆ្មបបុរាណកាយទម្លាក់សុកចេញទាន់ពេល បើពុំនោះទេនឹងទៅជាក្រឡាភ្លើង និងឈានដល់ស្លាប់មិនខាន ។ សម្តេចបញ្ជាក់បន្ថែមថា «ពេលនោះទោះបីជាលំបាកតែខ្ញុំបានមើលថែទាំ រ៉ានី ដោយផ្ទាល់ដៃ ។ ខ្ញុំមើលថែទាំ និងបម្រើរ៉ានី ដូចថែទាំម្តាយចាស់ មិនត្រឹមតែបាយទឹកទេ សូម្បីតែសម្លៀកបំពាក់ក៏ខ្ញុំត្រូវបោកគក់ជូនគាត់ដែរ ។ ខ្ញុំបានបំពេញមុខងារជាប្តីយ៉ាងពិតប្រាកដ។ ខ្លុំក្លាយជាអ្នកចេះផ្សំថ្នាំខ្មែរ ដើម្បីសុខភាពរបស់ភរិយា ។
អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងខ្ញុំត្រូវធ្វើដោយផ្ទាល់ដៃប្រហែលជាងកន្លះខែ» ។ សម្តេចលើកឡើងទៀតថា ខ្ញុំតែងលួចយំអាណិតប្រពន្ធដែលខំមកតាមប្តីដោយលំបាកវេទនា តែខ្ញុំមិនចង់ឃើញទឹកភ្នែករ៉ានីទេ ដូចនេះបានជាខ្ញុំមិននាំគាត់និយាយ ឬរំលឹកពីរឿងកូនស្លាប់ ឬរឿងណាដែលមិនសប្បាយចិត្តនោះឡើយ ។ ទោះបីជាជួបការលំបាកតែនេះជាលើកដំបូងដែលខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយ រ៉ានី លើសពីមួយសប្តាហ៍ បន្ទាប់ពីរៀបការហើយ ។ មកដល់ខែមករា ឆ្នាំ១៩៧៧ រ៉ានី មានផ្ទៃពោះសារជាថ្មីម្តងទៀត ដែលខុសជាមួយបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ ព្រោះមិនគួរមានកូនក្នុងកាលៈទេសៈបែបនេះទេ ។ ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនរួចហើយ ដើម្បីវាយពួកប៉ុលពត ក្នុងពេលដែលភរិយាមានផ្ទៃពោះ ប្រសិនជាការប្រយុទ្ធកើតឡើង តើប្រពន្ធ និងកូនរបស់ខ្ញុំទៅជាយ៉ាងណា0x017d7 ។
សម្តេចគូសបញ្ជាក់ថា «ខ្ញុំចង់រស់នៅជាមួយភរិយាខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនចង់ឃើញភរិយា និងកូនខ្ញុំមានគ្រោះថ្នាក់នៅពេលមានការប្រយុទ្ធកើតឡើង ។ ខ្ញុំបានទៅសុំប្រធាននយោបាយអង្គភាព ដើម្បីបញ្ជូនរ៉ានីទៅធ្វើការនៅមន្ទីរពេទ្យកងទ័ពដែលមានទីតាំងនៅភូមិសំរោង ឃុំដារ ស្រុកមេមត់ ឃ្លាតពីអង្គភាពខ្ញុំជាង៣០គីឡូម៉ែត្រ ។ បែកគ្នាលើកមុនៗត្រូវបានអង្គការជាអ្នកបំបែក តែបែកគ្នាលើកនេះ ខ្ញុំជាអ្នករៀបចំដោយខ្លួនឯង ដើម្បីត្រៀមលក្ខណៈសម្បត្តិវាយពួកបន ប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុល ពត» ។ សម្តេចលើកឡើងទៀតថា « ខ្ញុំជួបរ៉ានី ចុងក្រោយ គឺថ្ងៃ១៨ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៧៧ គឺមុន២ថ្ងៃដែលខ្ញុំចាកចេញ ដើម្បីដឹកនាំចលនាតស៊ូវាយពួកប៉ុល ពត ។
ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តច្បាស់លាស់ហើយ តែខ្ញុំមិននិយាយប្រាប់ រ៉ានីនោះទេ ។ ការមិននិយាយប្រាប់ មិនមានន័យ ថា ខ្ញុំមិនទុកចិត្តភរិយាខ្ញុំនោះឡើយ តែបញ្ហាសំខាន់ គឺខ្ញុំមិនចង់ឃើញទឹកភ្នែកភរិយា ខ្ញុំហូរស្រក់មកមិនចង់អោយភរិយាខ្ញុំទទួលរងនូវការវាយប្រហារខាងផ្លូវចិត្តភ្លាមៗសម្រាប់រឿងមួយដែលមិនទាន់បានកើតឡើងនៅឡើយនោះទេ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ