ទ្រឹស្តីព្រះពុទ្ធសាសនាបានសម្តែងអំពីទុក្ខទោសនៃជីវិតគ្រួសារមានច្រើនបែបច្រើនសណ្ឋានណាស់ ដែលទោសធំជាងគេគឺកិលេសកាមក៏មានសេចក្តីសុខតិច តែមានទុក្ខច្រើន មានសេចក្តីសង្អៀតចង្អល់ក្តៅក្រហាយច្រើន ។
ត្រង់សេចក្តីនេះមិនមែនថា ព្រះពុទ្ធសាសនាខ្វះមធ្យោបាយជួយក្នុងរឿងនេះទេ ព្រះពុទ្ធសាសនាក៏មានទិសដៅនាំអ្នកបដិបត្តិទៅរកទីបំផុតនៃសេចក្តីទុក្ខដែរ តែសំខាន់ ឲ្យតែអ្នកទាំងឡាយនោះព្រមឃើញថា កិលេសក្នុងខ្លួនជាសត្រូវធំពិតប្រាកដក្នុងជីវិត ព្រមឃើញថា កិលេសក្នុងខ្លួនជាសត្រូវពិតប្រាកដនឹងខ្លួនឯងទៅបានសុខហើយ ។
ដូចនេះដើម្បីរំលត់ទុក្ខក្នុងគ្រួសារ ព្រះពុទ្ធសាសនាបានផ្តល់ជាគំនិត៤ ចំណុចសម្រាប់អ្នកគ្រប់គ្រងផ្ទះទាំងឡាយគឺ សច្ចៈ ទមៈ ខន្តិ ចាគៈ ។
បើគ្រួសារណាយកគោលធម៌៤ប្រការនេះធ្វើជាច្បាប់វិន័យសម្រាប់គ្រប់គ្រងផ្ទះ គ្រួសារនោះនឹងបញ្ចៀសនូវបញ្ហាផងទាំងពួងបាន ពិសេសគឺការរស់នៅដោយការមិនទុកចិត្តគ្នា ហើយសុភមង្គលនៃគ្រួសារប្រាកដជានឹងកើតមានជាក់ជាមិនខាន ។
ប៉ុន្តែបើក្នុងករណីនៅតែរស់នៅមិនចុះសម្រុងគ្នា ព្រះពុទ្ធសាសនាក៏ឲ្យសេរីភាពសម្រាប់ជ្រើសរើសជីវិតក្នុងការរស់នៅដែរ មិនមែនចេះតែឲ្យអត់ធន់ដូចគោដូចក្របីនោះឯណា ព្រោះថាមនុស្សម្នាក់ៗត្រូវមានបញ្ញាគូគ្នានឹងសេចក្តីអត់ធន់ ហើយត្រូវចាំជាក់ថា សត្រូវធំបំផុតក្នុងជីវិតគឺកិលេសក្នុងចិត្តយើងនេះឯង ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ